Lindsay Jordan alias Snail Mail was 18 toen ze haar eerste album uitbracht, een plaat vol ruwe diamantjes waaruit een meid naar voren kwam, die van haar hart geen moordkuil maakte. Haar gevoelens, ervaringen en observaties verpakte ze in grungy gitaarsongs met een opvallend grote kleefkracht.
Nummers als Heatwave en Graadmeter hit Pristine brachten haar verder dan ze waarschijnlijk zelf had gedacht. Als ze had kunnen toeren was ze nog verder gekomen. Nieuwe single Valentine ligt in het verlengde van de songs op haar debuut, met één belangrijk verschil; haar stem. Lindsey klinkt op Valentine alsof ze zware shag is gaan roken of aan de whiskey gegaan. Okay we overdrijven. In ieder geval klinkt ze niet meer als een jong meisje, maar als een volwassen vrouw. Wat ze natuurlijk nu ook ook is. Valentine begint als luisterliedje maar komt al snel uit de kast als boze rocksong. Het thema is jaloezie. Het fijne er van zie je in de begeleidende clip.
Valentine is de titeltrack van het tweede Snail Mail album dat op 5 november moet uitkomen.
Caleb Landry Jones – Gadzooks Vol. 1 (Sacred Bones)
In de categorie enigszins gek, maar behoorlijk geniaal kunnen we onze grote vriend Caleb Landry Jones wel plaatsen. Dat gevoel bestond al toen hij in 2020 plots debuteerde met de muzikale schatkist The Mother Stone en nu doet de Amerikaan er met Gadzooks Vol. 1 nog een behoorlijke schep bovenop.
Vooral en bovenal is multi-instrumentalist Landry Jones acteur. Hij (31) schittert sinds 2007 in grote films, waaronder No Country For Old Men en Nitram, en heeft inmiddels de nodige acteerprijzen in de wacht gesleept.
Dat theatrale wat hij in zich heeft, wordt feilloos vertaald naar de muziek die Landry Jones uit zijn drukke brein laat ontspruiten. Hij lijkt een klassieke ADHD’er. Creatief tot op het bot. Onrust, veel onrust.
De inspiratiebronnen op dit Gadzooks Vol. 1 wijken niet veel af van die die we op Landry Jones’ debuut hoorden. Denk aan de psychedelische periode van Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett, waarin Landry Jones een soort evenknie vindt. We horen andermaal The Beatles in het algemeen en John Lennon – ook diens stem toont gelijkenissen – in het bijzonder. Zoals Captain Beefheart, Jack White en Frank Zappa bovendien nooit gek ver weg zijn. Het leidt allemaal tot een verzameling liedjes waar je de tijd voor dient te nemen. Nummers waarin je heerlijk kunt verdwalen. ‘s Avonds laat, met de koptelefoon op. Je reinste escapisme.
Goed voorbeeld daarvan is het ruim twintig minuten durende, afsluitende This Won’t Come Back, dat uiteindelijk magnifiek, gecontroleerd ontspoort en uit de bocht vliegt in proporties waar zelfs Sonic Youth nog een punt aan kan zuigen. Dat is nogal wat. Pieter Visscher
alt-J is een van de meest succesvolle en populaire Britse bands van de afgelopen jaren. Tot nu toe hebben ze drie studioalbums uitgebracht die samen meer dan 2,5 miljard keer zijn gestreamd en waarvan meer dan 2 miljoen exemplaren zijn verkocht. Ze wonnen de Mercury Prize en werden genomineerd voor de GRAMMY en BRIT Awards.
Op 11 februari verschijnt hun vierde plaat The Dream. U&ME is daarvan de eerste single. Deze mooie en ook gracieus en subtiel klinkende track vertelt een liefdesverhaal met een rauw gevoel van vreugde.
Afterparteesheeft drie jaar aan hun derde album gewerkt. Best lang, maar -zoals nieuwe single I Don’t Want The World To Stop duidelijk maakt- dan heb je ook wat. Het vijftal uit Horst (L) heeft deze ronde besloten geen hulp van buitenaf in te roepen, geen externe producer, geen ingehuurde opnametechnicus en ook geen A&R manager of andere bemoeizuchtige types die geld ruiken.
De vriendenclub heeft een afgelegen paardenstal omgebouwd tot opnamestudio annex woonstee en is daar ingetrokken om natje en droogje en een lief en leed te delen. En om in de gezamenlijkheid een nieuw album te maken dus.
Het resultaat van de ‘stalsessies’ komt begin volgend jaar uit onder de titel Family Names. Dat de missie geslaagd is kunnen we concluderen op basis van de vooruitgestuurde single, I Don’t Want The World To Stop. Achter deze musical- achtige titel steekt een powerpopsong van het zuiverste water. Alle hokjes zijn aangekruist, beloftevol intro? Check. Plakkend refrein en enthousiasmerende gitaarsolo? Check. Het enige wat je zelf moet doen is meeklappen. Liefst op de maat.
Vandaag deelt Parquet Courts een nieuwe single/video, ‘Black Widow Spider’, van hun aanstaande album, Sympathy For Life, dat op 22 oktober uitkomt op Rough Trade Records. Na hun veelgeprezen eerste single “Walking at a Downtown Pace”, begint “Black Widow Spider” met brandende gitaar. In de woorden van A Savage: “Ik vertelde [producent] Rodaidh McDonald dat ik een geluid wilde vinden dat gelijke delen Can, Canned Heat en This Heat bevatte. Hij had er echt zin in en vond het waarschijnlijk wel leuk om zo’n bizarre uitdaging aan te gaan.” Het is een van de vele nummers op het nieuwe album dat begon met het improviseren van de band op tape, waarna ze begonnen met monteren en versnijden, wat leidde tot het couplet.”
De bijbehorende video, geregisseerd en geanimeerd door Shayne Ehman, is gewoon geweldig. “We werden geïnspireerd door de claymation-meester Art Clokey”, zegt Ehmman. “Ik wilde dat de video het gevoel zou krijgen dat hij in de jaren vijftig was opgenomen en daarom gebruikte ik heel oude lenzen. Een daarvan was een koperen projectielens uit de jaren 1860 en een andere was radioactief.”
Tezamen met deze track kondigen Parquet Courts uitgebreide tourplannen voor 2022 aan, te beginnen met een reeks Noord-Amerikaanse shows in het voorjaar. Vlak voordat ze bij Primavera Sound aankomen, kun je de band op 28 mei zien bij Doornroosje & 30 mei bij Paradiso!
Het Canadese Ducks Ltd takelde een paar maanden geleden de IJsbreker binnen met hun vrolijk stemmende jingle-jangle gitaarliedje, 18 Cigarettes. Als we een IJsbreker uitdelen is dat niet alleen uit waardering voor het nummer, maar ook een motie van vertrouwen in de desbetreffende platenmaker.
Het is natuurlijk altijd maar afwachten of dat vertrouwen niet wordt beschaamd, zeker bij beginnende bands als de Ducks. Maar de steun lijkt terecht. Nieuwe single Under the Rolling Moon is makkelijk herkenbaar als een werkstuk uit de koker van Evan Lewis en Tom McGreedy, maar ook weer niet zo dat het duo beschuldigd kan worden van zelfplagiaat.
Under the Rolling Moon heeft net zo’n huppelritme als de oud IJsbreker, maar waar het daar vooral om de gitaren draait is het nu de bas die er uit springt. De bron van inspiratie is en blijft het Manchester van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Album is in aantocht.
Walt Disco is een jonge en stijlvolle band uit het Schotse Glasgow, die de mosterd heeft gehaald bij acts als Nine Inch Nails, David Bowie, Sparks, Sisters Of Mercey en Scissor Sisters.
Ze komen voort uit de Schotse traditie van art-school glam-pop met een sterke visuele esthetiek (a la Franz Ferdinand, Orange Juice en The Associates), maar dan met een eigentijdse hyper-pop draai, aldus de Britse muziekmedia.
Vorig jaar brachten ze hun debuut EP Young Hard and Handsome uit, wat hun al de nodige aandacht opleverde. Er wordt nu toegewerkt naar de eerste full length en deze is ingeluid met hun nieuwe – op industrial gebaseerde – single Weightless.
Weightless is een krachtige en persoonlijke reflectie van frontman James Potter’s ervaring op het gebied van genderidentiteit als niet-binair persoon.
James zegt erover: “This song comes from thinking about how I live my life, how I present myself externally and also how I view myself internally. Lyrically it outlines my fear that I have not done enough to express my gender identity and delves into feelings on appearance and my body dysmorphia.” They continue “However the chorus is one of hope. Its message is that it is okay to have not always been sure about who you are or where you are going, and that it’s never too late to start finding new parts of yourself.”
Het derde nieuwe liedje van Big Thief dit jaar is misschien wel het meest conventionele van de band. D.w.z. dat Certainty het meest lijkt op ouder werk.
Dat is alles behalve een straf. Niemand die zo opgewekt verdrietig klinken kan als Arianne Lenker. Een van de bandleden zingt een mooie tweede stem en de begeleiding is als vanouds nadrukkelijk onnadrukkelijk aanwezig. Op de plek waar elke andere band een gitaarsolo zou inlassen hoor je een perfect stukje samenspel. Als je iets zou willen opmerken zou het de lengte kunnen zijn. Krap drie minuten is wel heel kort.
Droompoptrio Efterklang heeft vandaag een opvallende nieuwe track “Hold Me Close When You Can” uitgebracht, met een ontroerende video die is gemaakt in samenwerking met fans en luisteraars over de hele wereld. Het nummer is van hun aankomende album Windflowers, dat op 8 oktober wordt uitgebracht via City Slang, en volgt op eerdere singles, “Dragonfly” en “Living Other Lives”.
Efterklang is eigenlijk altijd met van alles bezig, bekijk bijvoorbeeld ook eens hun sokken club op Patreon, waarbij je als lid van de club door de band ontworpen sokken toegestuurd krijgt. “Hold Me Close When You Can” werd voor het eerst uitgebracht via Efterklang’s Developed platform in mei 2021. Vijf dagen lang werden fans en vrienden uitgenodigd om samen te werken door hun ogen en camera’s te gebruiken om op het nummer te reageren terwijl ze ernaar luisterden. In totaal deden meer dan 800 mensen uit 49 verschillende landen mee en hun foto’s vormen nu de videoclip voor “Hold Me Close When You Can”. De foto’s zijn door Matt Felstead bewerkt tot het nummer en de regisseurscredits van de video worden gedeeld door iedereen die heeft bijgedragen en dat zie je hier…
De video voor “Hold Me Close When You Can” is gemaakt via Efterklang Developed, een app die de band heeft gebouwd met het Londense creatieve bureau MARRIAGE, met als doel de luisteraars dichter bij elkaar te brengen. “De video gaat niet over het presenteren van onze muziek op de meest indrukwekkende en flitsende manier, het gaat over samenwerken”, legt Efterklang uit en gaat verder. “Het is iets waarvan we beseffen dat het een centrum is geworden van hoe we als band werken. We willen samen creëren met de luisteraars en concertbezoekers, en we blijven zoeken naar nieuwe manieren om dit te doen.”
Woensdag 22 september markeert de start van Event #2 op het door Efterklang ontwikkelde platform. Fans, vrienden en nieuwsgierige zielen worden door de band uitgenodigd om te luisteren naar het niet-uitgebrachte albumnummer ‘Alien Arms’ terwijl ze reageren met hun camera’s, tot 29 september. Samenwerking en gemeenschap zijn altijd het kompas van Efterklang geweest, en de groep blijft zoeken naar nieuwe manieren om een betekenisvolle correspondentie met hun publiek op te bouwen, om inventief en inclusief te zijn. “We willen niet voor mensen spelen, we willen optreden en muziek maken met mensen”, legt Rasmus uit. Wie doet er mee met deze mannen?
Over “Windflowers”
Elk jaar als de lente aanbreekt, bloeit er een zee van kleine bloemetjes over de Deense bosbodem. Ze zijn een explosie van kleur, een symbool van hoop en verandering, verdwijnen even snel als ze kwamen en leggen de constante cyclus van de natuur bloot. Ze zijn in de volksmond bekend als ‘Windflowers’. Het is de titel geworden van het zesde studioalbum, de eerste bij City Slang, van het Deense trio Efterklang.
Al meer dan twintig jaar verleggen Mads Brauer, Rasmus Stolberg en Casper Clausen de grenzen van experimentele, elektronische, emotionele kamerpop. Ze vervolgen de creatieve reis die hen dichter bij elkaar heeft gebracht, ook al groeien hun levens uit elkaar. De gedeelde motivatie van hoop en alles wat de flora-titel vertegenwoordigd, heeft de jarenlange samenwerking en experimenten getransformeerd tot misschien wel de mooiste en meest melodische momenten die Efterklang tot nu toe samen beleefden. Op het album zingt Casper grotendeels in het Engels. Het is rijk en intiem, het geluid van drie vrienden die elkaar vinden op een moment dat de wereld om hen heen onstabiel aanvoelde. De plaat gaat over bestaan, alleen, samen en in de natuur. Het gaat over opnieuw verbinden en elkaar laten groeien.
Caleb Landry Jones – Gadzooks Vol. 1 (Sacred Bones)
