Category: Nieuwe Muziek

The Reuters – MoonTears

Met de release van hun nieuwste single realiseerde ik mij dat de laatste van The Reuters alweer dik vier jaar geleden uitgebracht werd. Hun plaat Incubation was lekker punkig en dus was ik aangenaam verrast dat MoonTears meer naar garagerock neigt. Zelfs dusdanig dat het in elke beatclub een absolute dansvloerfiller zou zijn. Iets wat je niet zou verwachten. Dus, The Reuters worden mainstream?

Schoolvrienden Erik Pols en Johan Buurke even gepolst….. Interessante vraag over die koerswijziging. Wij hebben niet bewust onze koers verlegd. We hebben die koers eerder al omschreven als PunkadelicGarageRawk. Daar zit veel in… Ook als je naar onze platen luistert zal opvallen dat we regelmatig verschillende richtingen inslaan. Met dien verstande dat het altijd duidelijk is dat het The Reuters zijn waar je naar luistert. Beetje gek om van jezelf te zeggen maar in de veelheid van stromingen en bands zijn wij wel herkenbaar als The Reuters. Vinden we zelf tenminste…

Hey, je hoort mij niet klagen. Variety is the spice of life! Elke dag goed nieuws is saai. Maar MoonTears wijkt gevoelsmatig af, mede vanwege de tekst. Oorlog? De inhoud van het nummer is in dit geval persoonlijk. Zoals bij al onze nummers vinden we het belangrijk dat iedereen het recht heeft op een eigen interpretatie. Dus precies uitleggen waar het over gaat is spelbederf. Maar omdat jij het vraagt ga ik er wel iets over zeggen. Het nummer gaat over twee zaken. Het onmetelijke verdriet als je een dierbare moet missen. En de oneindig lijkende cyclus in de verwerking daarvan die vergelijkbaar is met de cyclus van de maan (het komt en gaat). Daarbij wordt er een persoonlijke strijd geleverd. Dat is dan de oorlog in dit nummer. Dit alles is te vertalen naar oorlog in het algemeen. Die dingen, groot en klein, verschillen in essentie niet veel van elkaar. Of misschien toch wel. Dit alles niet in een traag melancholiek gestemd sausje, maar in een rock song. Gewoon omdat het kan. En omdat wij zo zijn.

En mag ik even opmerken dat Eric (Pols) heel smerig gitaarwerk laat horen. Het smaakt naar meer, dus wanneer gaan jullie weer de studio in? Een album of EP laat nog wel even op zich wachten. We hopen/verwachten ergens in 2025.

 

Popwarmer: Naaz – Sirens !

De Koerdische artiest en schrijver Naaz, gevestigd in Amsterdam, verrast met de single “Sirens !”, volledig door haarzelf geschreven en geproduceerd.

‘Sirens !’ is de eerste single van haar tweede full album, waarin ze een authentiek nieuw live- en indiepop geluid laat horen. Naaz’s aankomende album vertelt het verhaal van een volwassen vrouw die zichzelf opnieuw ontdekt na het krijgen van een late autisme-diagnose en het stoppen met antidepressiva, die ze sinds haar tienerjaren heeft genomen. Het album verkent wat het betekent om je ware zelf te vinden op volwassen leeftijd, wanneer de barrières en pijnen uit de kindertijd er niet meer zijn. Er schuilt kracht in ouder worden, in het onderzoeken van je mentale gezondheid en in de terugkeer van compassie.

Het is een speels nummer waarin Naaz het geluid van politiesirenes imiteert met haar indrukwekkende vocale bereik. Het nummer vat perfect de spanning samen tussen wie je wilt worden en de schaamte die je voelt voor wie je was, alsof je wordt achtervolgd door de politie van je eigen identiteit. Het lied viert de vloeiendheid van het zelf, met geluiden die de vrijheid vieren die nodig is om je verleden, heden en toekomst te accepteren.

bdrmm – John On The Ceiling

Met John On The Ceiling zegt bdrmm vaarwel tegen de zacht golvende shoegaze sound die de Britse band bepaald geen windeieren heeft gelegd.

De nieuwe single, de eerste van het nieuwe Microtonic album (28/2) is meer machine dan mens om het in toepasselijke Krautrock termen uit te drukken. We horen een mechanische beat en vooral veel synths. John On The Ceiling gaat -niet toevallig- over change. De zang klinkt als vanouds dromerig wat de nieuwe single toch herkenbaar maakt als een werkstuk van bdrmm. Een van de gasten op het nieuwe album van bdrmm is Sydney Minsky-Sargeant, de voorzitter van Working Men’s Club. Zo retro als zijn band klinkt bdrmm hier niet, maar hij zal zeker zijn kennis van en liefde voor elektronische muziek met de bdrmm boys hebben gedeeld. 

Glazed Curtains – CLAUSTROPHOBIA

Claustrofobie is de angst om vast te zitten of opgesloten te raken. Een of misschien wel meerdere leden van Glazed Curtains hebben er blijkbaar last van en er een liedje overgemaakt.

Dat verklankt bijzonder goed hoe een claustrofoob zich wel niet moet voelen als hij/zij beklemd raakt in een kleine ruimte zonder licht. CLAUSTROPHOBIA is dus geen song voor mensen die lijden aan de kwaal.  Of een hoog ontwikkeld inlevingsvermogen hebben. Wie wel houdt van een moppie helse herrie op zijn tijd heeft echter een goede aan het uit Wenen afkomstige Glazed Curtains.

De titeltrack van het derde album van de Oostenrijkse rockers is niet het enige nummer dat duidt op psychische spanningen binnen de band (of in het land van schnietsels en neo populisten). Andere songtitels zijn o.a. ADHD FEVER, MY ANXIETY en FEELS LIKE THE END. Het devies is dan ook voorzichtig benaderen.

Mood Bored – All The Time

Die Engelsen kunnen het zo mooi zeggen. We citeren Atwood Magazine over de nieuwe single van Mood Bored: “All The Time (is) a raging angst-fueled fever dream that aches with raw energy and unfiltered emotion”. Dat is nog eens andere koek dan de leuke, luchtige liedjes waarmee het Tilburgse trio bekend is geworden. Wie goed heeft geluisterd naar songs als Lucky en Easy Going en het recente Wake Up With You (WUWU) had al een enigszins serieuze ondertoon kunnen bespeuren, maar All The Time is toch wel een stilistische en emotionele breuk met haar voorgangers. ‘A grunge pop anthem’ kopt het magazine nog, wat een prima typering is voor de nieuwste single van Mood Bored.

Wie de credits bestudeert zal zien dat de producer van de dit jaar verschenen singles van Daan, Myrte en Tim Ali Chant heet. Die heeft op zijn site zijn staat van dienst keurig op rij gezet. Daarin komen we namen tegen als die van The Murder Capital, The Mysterines en King Hannah. Mister Chant heeft dus een reputatie om hoog te houden. Die doet Mood Bored dus alle eer aan.

Art d’Ecco – The Traveller

Een band die zich Art d’Ecco (art deco) noemt maakt natuurlijk artpop. Dat doet de Canadese band als sinds 2018 zij het tot dusver maar met matig succes.

Maar oefening baart kunst en de releases van Art d’Ecco worden dan ook steeds beter, en ambitieuzer. We hebben het over band, maar feitelijk gaat het hier om een eenmansproject. Zijn echte naam hebben we nog niet kunnen vinden, zelfs Wiki geeft die niet prijs. Waar Art geen geheim van maakt zijn zijn voorbeelden. Bowie en Roxy Music zijn hoorbare helden van de componist van The Traveller. Een fan die op Youtube zegt Devo te horen in de nieuwe single heeft ook gelijk. Heel origineel is het dus niet wat Art d”Ecco ons voorschotelt, maar wel goed en hoe lang is het wel niet geleden dat je een sax hoorde in een popsong?

Terra Twin – Again and Again

Misschien moeten we maar blij zijn dat de Rings Of Power tv-serie geen doorslaand succes is geworden. Anders had Maxim Baldry het misschien wel te druk gehad om zijn andere droom na te jagen; muziek maken.

Baldry, die Isildur speelt in de serie is de aanstichter van Terra Twin. De band begon als een Brits Americana project. Hoewel een geoefend oor nog wel wat country invloeden kan bespeuren in Again and Again is de algemene indruk toch dat Terra Twin – om Nick Lowe te quoten- een ‘pure popsong for now people’ heeft gemaakt. Begin volgend jaar volgt een EP.

la loye – little red, little blue

Als la loye aan de andere kant van het kanaal was geboren zou ze nu een volle prijzenkast hebben en even volle zalen trekken. Dat gaat hier ook nog wel gebeuren alleen duurt het wat langer.

De zich la loye noemende Anne Lieke Heusinkveld schrijft grootse kleine liedjes, luisterjuweeltjes in de beproefde singer-songwriterstraditie, een stijl die valt en staat bij de persoonlijkheid van de zangeres-componist in kwestie. Van huis uit is la loye toetseniste (o.a. bij Pitou), maar op little red, little blue speelt ze akoestische gitaar. De opname is nieuw, maar klinkt vertrouwd. Als een vriend(in) die je lang niet hebt gezien, maar met wie je meteen weer op het zelfde level zit.

Kills Birds – Behind

Van een band die Kills Birds heet hoef je geen vrolijke liefdesliedjes te verwachten. Maar wat dan wel?

Dat zullen we proberen te vertellen, maar makkelijk is dat niet. Dus beter luister je zelf even, maar hier gaan we. Nieuwe Kills Birds single Behind is een bozige rocksong met brutale gitaren en een zangeres die niet bang is om af te schrikken. Heavy maar absoluut geen metal. De Bosnisch-Canadese frontvrouw heet Nina Ljeti. Naast aanvoerder van Kills Birds is ze ook documentaire en clipmaker.

De band resideert in L.A., maar er is dus weinig zonnigs aan hun muziek. Kills Birds heeft een aantal jaar stilgelegen, maar maakt nu een doorstart met een venijnige single die je niet snel ergens anders zult horen dan bij die maffe Pinguins. (Maar dus niet al te vroeg in de ochtend ;).

Oh Hazar – Down

De nieuwe single van het Nijmeegse Oh Hazar is een turbulente rocksong, die niet zou misstaan op de soundtrack van een post-apocalyptische Hollywood film.

Aanjager Imke Loeffen speelt afwisselend de rol van vamp en vampier. De muziek houdt het midden tussen een bluesy rocksong en een brandweeroefening. Down is Oh Hazar op haar hardst. En misschien wel op zijn best.