Category: Recensies

Men I Trust – I Come With Mud

Vrijwel zonder tam tam is er een nieuw album verschenen van het Canadese Men I Trust.

En dat terwijl er vorige maand ook al een release was, een live album. Meestal doen live-albums dienst als zoethoudertje. Om het wachten op een echt nieuw album te verzachten. Maar niet Men I Trust dus. Sterker nog, binnenkort volgt er nog een album met nieuwe nummers! Equus Asinus (Ezel) is de titel van hun nu verkrijgbare album, de andere heet Equus Caballus (paard).

Aan singles doen Emmanuelle, Jessy en Dragon dit keer niet, dus hebben we zelf maar een liedje gekozen om te gaan draaien. I Come With Mud is Men I Trust ten voeten uit: warm en dromerig en zeer ontspannen. Als de muziek van Men I Trust op doktersrecept verkrijgbaar zou zijn, had de antidepressiva industrie een probleem. Inmiddels is hun fluisterpop (whisperwave?) zo populair, ook in ons land dat de band makkelijk de AFAS en misschien wel de Ziggo hadden kunnen uitverkopen. Gelukkig heeft het trio gekozen voor het veel intiemere  TivoliVredenburg. Nadeel is wel dat de twee optredens van Men I Trust eind oktober in Utrecht nu al helemaal zijn uitverkocht.

Clan Of Xymox urgent als altijd in Nieuwe Nor

Gezien: Clan Of Xymox, Nieuwe Nor, Heerlen, 3 april 2025

Tekst en foto: Pieter Visscher

Er zijn maar weinig bands die zo veel bezettingswisselingen hebben ondergaan als Clan Of Xymox. De zanger en voornaamste liedjesschrijver Ronny Moorings is en blijft de constante factor. De socioloog die het muzikale pad wereldwijd heeft bewandeld met zijn band is inmiddels 63, maar van slijtage is nog lang geen sprake.

Clan Of Xymox, of simpelweg Xymox in de volksmond, is mondiaal een van de belangrijkste bands voor het genre darkwave. Knap dat ze al die jaren (sinds 1981) ogenschijnlijk zo eenvoudig op de been zijn gebleven in grillig muziekland, met een nichegeluid dat nog altijd staat als een huis.

In het schitterende poppodium de Nieuwe Nor in het centrum van Heerlen is de show van Xymox verplaatst van de kleine naar de grote zaal. Het is lekker vol met gelijkgestemden; vrijwel iedereen in het zwart. Een piercing extra her en der, netkousen, iets te veel make-up rond de ogen. Het maakt de avond in Zuid-Limburg extra sfeervol. Xymox heeft ook nog eens niets aan zeggingskracht ingeboet.

Moorings vraagt naar het aantal Duitsers in de zaal. Tien vingers de lucht in. Uit Keulen, Koblenz en Aken. In Duitsland is Xymox nog populairder dan in Nederland, terwijl de band wereldwijd nog volle zalen weet te trekken. Volgende maand vier optredens in Mexico, waarna een nieuwe tournee door Amerika volgt. 17 mei staan ze in de legendarische Pasadena Rosebowl in Los Angeles, waar Depeche Mode (Moorings is fan) het legendarische 101 opnam. In de Rosebowl staan ze tussen onder meer Nick Cave, Madness, Garbage, OMD, Nation Of Language en Alison Moyet. Een line-up om van te watertanden tijdens het Cruel World Festival.

In de Nieuwe Nor horen we een Clan Of Xymox dat nog zo levendig is als de pest. Met een geluid dat nog altijd aan klasse lijkt te winnen. Moorings is goed bij stem en de band speelt een staalkaart uit het rijke oeuvre. De interactie tussen de vier op het podium en het publiek is mooi om te zien, evenals de rijke visuals die we op een immens scherm achter de band te zien krijgen. De band speelt wat langer dan gepland en is na afloop te vinden bij het standje met T-shirts en cd’s. Ze nemen uitgebreid de tijd voor selfies en gesprekken. Avond om in te lijsten, in heerlijk Zuid-Limburg.

 

The Pill – Problem

Semantisch gezien is alles wat naar punk riekt maar gemaakt is na de oorspronkelijk punkperiode van 1976-1980 postpunk.

De laatste tijd is er echter een golfje in opkomst van meidenbands die pure punk produceren, anderhalf akkoord, schreeuwerige zang en assertieve teksten. We noemen namen; Lambrini Girls, Grandmas House, Panic Shack en The Pill. Van dat laatste duo pikten we een paar weken geleden Money Mullett op, een aanklacht tegen de matjes haarmode. Op nieuwe single Problem krijgt een niet nader genoemde ‘she’ een paar vegen uit de pan. ‘She’ is egoïstisch, denkt dat ze beter is dan anderen en haar vriendje deugt ook niet. Zo nu jij weer. De boodschap is kort (nog geen twee minuten) maar krachtig.

Mt Joy – Coyote

Het titelloze debuutalbum van Mt Joy was zo’n succes dat de band er nooit helemaal van is herteld.

Gelukkig hebben ze het hoofd niet laten hangen en ook geen pogingen gedaan om van de stijl van hun eerste hits een succesformule te maken. Het is dat frontman Matt Quinn zo’n herkenbare stem heeft anders had je waarschijnlijk niet geraden dat Coyote van dezelfde band is als oud-IJsbreker Silver Lining.  Mt Joy is en blijft een oer Amerikaanse band met een stijl ergens tussen folkrock en Americana in. Nieuwe single Coyote gaat dus echt over de viervoeter die wij kennen als prairiewolf. ‘Hope We Have Fun’ heet het nieuwe 5e album van Mt Joy. Zo te horen wel. De releasedatum is 30 mei.

Alison’s Fall – What If

Doorgaans rockt Alison’s Fall net even te hard voor Pinguin Indie. En ook  nieuwe single What If is niet voor watjes. Maar.

What If  heeft een onweerstaanbare glamrockglans. Thin Lizzy meets Suzi Quatro, maar dan modern. Kern van Alison’s Fall is het duo Floortje en Pepijn van der Kooij. Broer en zus zijn al even bezig en dat is te horen. Met zijn hechte samenspel, trefzekere zang en inventieve gitaarwerk straalt de Haagse band autoriteit uit. Wat stijl betreft is What If  niet echt anders dan voorgaande singles, maar de song heeft net even wat meer schwung. Misschien wordt het tijd voor een album.

Wet Leg – catch these fists

Bijna vier jaar na debuutsingle (en -oud-IJsbreker) Chaise Longue en drie jaar na de release van hun zeer geslaagde debuutalbum is er een nieuw levensteken van Wet Leg.

En En En? Is het wat? Jazeker! De impact is wat minder groot dan van de vroege singles. Dat komt omdat de band niet echt van sound is veranderd, maar hun tomeloze energie is intact net als de aanstekelijke gekte van Rhian Teasdale en partner in crime Hester Chambers. De glasheldere productie is weer van Dan “the Man” Carey. En waarover praatzingen zij? Over opdringerige haantjes en hoe ze zo’n figuur het liefste een knal voor z’n kanis zouden willen verkopen.

Album 2, Moisterizer volgt in juli. Live kan je de dames en heren gaan zien op Best Kept Secret en/of Rock Werchter.

Jadu Heart – Mild To Moderate Pain

De overeenkomst zal op toeval berusten, maar de nieuwe single van Jadu Heart lijkt niet niet op Radiohead. Radiohead met een drums ‘n’ bass beat dan.

Dat de Britse band de kunst niet van een ander hoeft af te kijken weten sinds we I Shimmer tot IJsbreker verhieven. Dat was in 2022. Ook dat nummer combineerde gevoelige vocalen met prominent drumwerk, hun handelsmerk dus. Ondnks die nadruk op percussie is Jadu Heat geen dance duo, wiki laat het duo navigeren tussen electro, dreampop en shoegaze. Alex Headford en Diva Jeffrey maken nu bijna tien jaar samen muziek. Mild To Moderate Pain komt van een vierde album, Postheaven dat volgende maand uitkomt.

Supersister – Nancy Never Knew

Supersister – Nancy Never Knew (Soss Music/Sony)

Het is overweldigend hoe populair de band Supersister nog altijd is. In zowel binnen- als buitenland. Gaat daar verandering in komen met Nancy Never Knew? Ja. Die populariteit gaat nog meer toenemen. Wat een plaat.

Supersister anno 2025 is oudgediende, kernlid, zanger, toetsenist én liedjesschrijver Robert Jan Stips. Hij krijgt hulp van zijn vrienden Rinus Gerritsen (bas) en Leon Klaasse (drums). Supersister klinkt in de huidige samenstelling nog net zo levendig én urgent als in 1970, toen de band debuteerde met Present From Nancy. De titel van het nieuwe album refereert daar aan op spitsvondige wijze. Een sublieme knipoog.

We horen op Nancy Never Knew simpelweg een supergroep die twaalf songs lang nog veel beter tovert dan Tita in zijn beste jaren. Het is filmische progrock met elementen uit de pop, jazz en psychedelica. Stips (75, eeuwige jeugd) zingt nog als in zijn beste jaren, hoewel iets doorleefder, maar nog net zo smedig. Wat een plaat is dit zeg. In huize Visscher staat-ie inmiddels een week op repeat.

Nance Never Knew is de opvolger van Retsis Repus, in 2019 uitgebracht als Supersister project 2019. Zes jaar later heet de band gewoon weer Supersister en, daar kunnen we kort over zijn, is er een meesterwerk gemaakt, dat zich moeiteloos kan meten met de topalbums uit de jaren 70. De pure liefde voor muziek klatert werkelijk uit de luidsprekers.

Je doet songs tekort om er enkele parels uit te lichten. Komt ook doordat het zo’n coherent geheel is geworden. We horen een band die de wereld zó ongelooflijk veel mooier maakt. Onvoorstelbaar veel schoonheid. Haal de champagne maar uit de koelkast. Proost! Pieter Visscher

Eindhoven zweeft: een avond met Slowdive

Live Foto Review: Slowdive @ Effenaar, Eindhoven
30 maart 2025
door: Noa Acar

De avond in de Effenaar begon met Drab Majesty, een act die perfect aanvoelde als voorprogramma. Hun mix van new wave, ambient en shoegaze-achtige lagen paste naadloos bij wat komen ging. De sfeer was vanaf het begin gelaagd, mysterieus, en bovenal uitnodigend. Het gaf het publiek de ruimte om langzaam de sfeer in te glijden — en het paste perfect bij de wereld waar Slowdive ons later mee naartoe zou nemen.

Toen Slowdive het podium opkwam, viel de zaal stil op een manier die je niet vaak meemaakt. Er werd geluisterd. Shanty, de opener van hun laatste plaat Everything Is Alive, zette direct de toon.

Wat meteen opviel was de samenstelling van het publiek. Niet alleen mensen die de jaren ’90 actief hebben meegemaakt, maar ook opvallend veel twintigers en tieners die nog niet geboren waren toen Souvlaki uitkwam. Ouders met kinderen, vriendengroepen van verschillende generaties – het voelde alsof Slowdive een brug slaat over de tijd heen. Er hing een rustige, respectvolle sfeer – iedereen leek echt te willen luisteren. Geen telefoons in de lucht, geen fluisterende stemmen, alleen een gedeelde concentratie.

Shoegaze mag dan ooit zijn afgedaan als muziek voor verlegen types die naar hun schoenen staarden, tegenwoordig is het genre uitgegroeid tot een internationaal gerespecteerde stroming. Vooral in Amerika, waar het als dream pop herboren werd, heeft het een nieuwe generatie aangesproken. En dat was hier duidelijk voelbaar.

De setlist was een mooie mix van oud en nieuw werk. Kisses, No Longer Making Time en Star Roving kwamen live goed tot hun recht, met warme klanken en een rustige, sterke opbouw. Daarnaast was er genoeg ruimte voor oudere nummers, die nog steeds even raak waren. Sugar for the Pill sprong eruit als een van de hoogtepunten van de avond – dromerig en melancholisch, zonder zwaar te worden. Zo’n nummer dat je even helemaal stil maakt.

De bandleden zelf straalden kalmte uit. Geen overdreven show, maar ook zeker geen statisch optreden. Rachel Goswell bewoog subtiel mee met de muziek, bassist Nick Chaplin was zichtbaar in zijn element, en het geheel ademde een zelfverzekerde rust. Ze hoeven zich niet meer te bewijzen – en juist daardoor doen ze dat wél. Slowdive liet deze avond zien dat het verleden niet in de weg hoeft te staan. Ze zijn gegroeid, vernieuwd, en worden – terecht – op handen gedragen door oude én nieuwe fans.

 

Mei Semones – I can do what I want

Niet dat je nooit eerder zoiets gehoord hebt als I can do what I want van Mei Semones, maar i.i.g. niet bij ons. Gezongen fusion is, zeg maar niet ons ding.

Toch zijn we gevallen voor de jongste single van de muzikale omnivoor uit Brooklyn, NY.  Omdat het anders is dan we gewend zijn. Omdat I can do what I want is een zeer intrigerend nummer is en uiteindelijk omdat het goed en bijzonder is wat Mei maakt. De Japans-Amerikaanse zangeres, componiste en (akoestische) gitarist brengt al vanaf 2020 muziek uit. In totaal zijn er 26 tracks beschikbaar. Het ene nummer is wat jazzier dan het andere, soms speelt ze bossa nova dan zingt ze weer in het Japans, maar alles draagt haar stempel en is ondanks de geëtaleerde virtuositeit van alle muzikanten toch meer indie dan jazz jazz. Waar dat precies aan ligt? Moeilijk uit te leggen, maar zowel Lowlands als North Sea Jazz hebben een hele goede aan Mei Semones.