Category: Recensies

Faerybabyy – Lobotomy song

Faerybabyy heeft haar uiterlijk mee. Daar hoeft ze het echter niet van te hebben. Ze schrijft en zingt bovengemiddeld sterke liedjes zoals Lobotomy Song dat zoals een Youtuber opmerkte klinkt als een vrolijke Siouxie & The Banshees.

Faerybabyy alias Payton Morse heeft 13 singles uit. 8 daarvan staan op de Lucky Star EP, haar debuut. Alle liedjes zijn retro en new waverig op een Britse manier. Dat is opvallend want Payton groeide op in Texas en kreeg met de paplepel vooral hardcore country ingegoten. Er ging een andere wereld voor haar open  toen ze The Smiths en The Cure ontdekte. Voeg dat allemaal samen en je krijg zoals Payton het zelf omschrijft, ‘a weird mix of really happy guitars and kill myself lyrics’.

McCartneys ‘smokkelwaar’ One Hand Clapping eindelijk officieel beschikbaar

Het wachten is voorbij: met de release van Paul McCartney & Wings’ One Hand Clapping heeft een van de meest gesmokkelde livealbums in de muziekgeschiedenis eindelijk een echte release gekregen.

In augustus 1974, toen Band On The Run zeven weken lang op rij op nummer 1 stond aan de top van de Britse albumcharts, gingen Paul McCartney en Wings naar Abbey Road Studios voor de opnames van een videodocumentaire en mogelijk een livestudioalbum: One Hand Clapping. Ondanks de overweldigende vraag naar nieuw opgenomen materiaal van de grootste band ter wereld van dat moment, werd One Hand Clapping nooit officieel uitgebracht.

De release van One Hand Clapping, gedurende vier dagen gefilmd en opgenomen en geregisseerd door David Litchfield, is een historisch moment voor fans van Paul McCartney. Door de jaren heen zijn verschillende delen van One Hand Clapping met wisselend succes gesmokkeld. Een deel van het materiaal is ook verschenen op officiële McCartney-releases. De release van One Hand Clapping, met het originele artwork dat voor het project is ontworpen, inclusief een tv-verkoopbrochure voor de destijds nog niet uitgebrachte film, is echter de eerste keer dat de audio voor de film wordt opgenomen.

One Hand Clapping toonde de nieuwe line-up van Wings, vers van hun terugkeer uit Nashville, waar ze de klassieke single Junior’s Farm opnamen. Na het plotselinge vertrek van Denny Seiwell en Henry McCullough vorig jaar, aan de vooravond van de opname van het Wings-meesterwerk Band On The Run, kregen Paul, Linda en Denny Laine nu gezelschap van gitarist Jimmy McCulloch en drummer Geoff Britton. Daarnaast kwamen orkestarrangeur Del Newman en saxofonist Howie Casey bij de band in de studio, die eerder met Paul in Hamburg had gespeeld en zich bij de Wings-tourband zou voegen.

Het album begint met een instrumentale jam die het One Hand Clapping-themalied zou worden en bevat live-in-studio-vertolkingen van Wings-megahits Live And Let Die, Band On The Run, Jet, My Love, Hi, Hi, Hi, Junior’s Farm, Paul’s geliefde solonummer Maybe I’m Amazed, herwerkte fragmenten van Beatles-klassiekers Let It Be, The Long And Winding Road en Lady Madonna, de Moody Blues-hit Go Now met zang van Denny Laine, en een Paul-solo-pianoversie van de Harry Akst/Benny Davis Tin Pan Alley klassieker Baby Face.

One Hand Clapping is uitgebracht in meerdere formaten, waaronder een online exclusief 2lp + 7”-pakket met een exclusieve vinylsingle van niet eerder uitgebrachte solo-optredens opgenomen op de laatste dag van de sessies in de achtertuin van de Abbey Road-studio’s. Deze omvatten het nog niet uitgebrachte nummer Blackpool, het iconische Blackbird van The Beatles, Wings B-kant Country Dreamer en coverversies van Eddie Cochran’s Twenty Flight Rock (het eerste nummer dat Paul voor John Lennon speelde toen ze elkaar in 1957 ontmoetten) en Buddy Holly’s Peggy Sue.

 

One Hand Clapping dient als een viering van de blijvende erfenis van Paul McCartney en Wings. Het legde een moment vast waarop Wings hun kenmerkende geluid had gevonden en gedefinieerd – net zoals Paul het decennium daarvoor de populaire cultuur had vormgegeven met The Beatles, deed hij dat in de jaren zeventig opnieuw met Wings. Deze opname geeft inzicht in de innerlijke werking van de band terwijl ze samen in de studio werken en spelen. Het onderstreept ook het ongelooflijke talent van Paul als live-artiest: vijftig jaar later speelt Paul nog steeds veel van deze nummers in volle stadions over de hele wereld.

GIFT – Later

Er is momenteel een hausse aan bands met zachtzingende zangeressen en contrasterende, corpulente gitaren. Allemaal zijn ze actief in de schemerzone tussen shoegaze en dreampop. We kunnen dus wel spreken van een trend. Aan ons de schone taak het kaf te scheiden van het koren.

GIFT is door onze strenge selectie gekomen dankij nieuwe single Later.  De band lijkt de termen shoegaze en dreampop te vermijden en spreekt liever over psychpop. Daar is op zich wel iets voor te zeggen hoewel de term neo new wave de lading ook denkt.

Later is afgevaardigd om de aandacht te vestigen op de release van het tweede album van de best wel Brits en ook wel retro klinkende band uit New York. Die heet Illuminator en verschijnt eind augustus.

The Dare – Perfume

The Dare is geen band, maar de artiestennaam van Harrison Patrick Smith. Hoewel Smith Brits oogt en klinkt, is hij een Native New Yorker.

The Dare debuteerde in 2023 met The SEX EP. Mede door Smith’s praatzangstijl heeft zijn muziek iets postpunkerigs. Op Perfume, de eerste single van debuutalbum ‘What’s Wrong With New York’ horen we elektrische gitaren maar ook elektronische beats en invloeden van zowel Talking Heads (een band die al postpunk was toen punk nog nieuw) was en LCD Soundsystem. Behalve muzikaal is The Dare ook classy. Als je de clip van Perfume bekijkt zie je meteen wat we bedoelen. Maar van iemand die over parfum zingt verwacht je ook niet anders.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – juni 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van juni 2024:

  • µ-Ziq – Grush
  • Amanda Bergman – Your Hand Forever Checking On My Fever
  • Charli xcx – BRAT
  • Eels – EELS TIME!
  • Goat Girl – Below The Waste
  • John Cale – POPtical Illusion
  • Julie Christmas – Ridiculous And Full Of Blood
  • Kneecap – Fine Art
  • Lankum – Live in Dublin
  • Linda Thompson – Proxy Music
  • Pond – Stung!
  • Thou – Umbilical

Astéréotypie – Que la biche soit en nous

Het is weer tourtijd, dus zijn we op zoek gegaan naar een geschikt Franstalig liedje om onze playlist mee te verluchtigen. Dat is namelijk traditie. Het was even zoeken, want Franstalige pop ook de afdeling indie is vaak nogal gladjes. Maar we denken met Que la biche soit en nous van Astéréotypie een nummer te hebben gevonden dat waarschijnlijk wel een vakantiegevoel teweeg brengt.

Even een misverstand uit de weg ruimen. Het biche uit de titel is niet Frans voor bitch/teef, maar voor hert. De vertaling van de titel is dus ‘ als het hert onder ons is’. Het chanson van Astéréotypie lijkt een antwoord of reactie op Que la biche soit en moi van Rebekka Warrior et Claire Ottoway. Hoe de vork precies in de vork steekt is niet relevant voor onze doeleinden.  Wij zochten gewoon een leuk Franstalige liedje en dat is dus de post-punk surfsong Que la biche soit en nous geworden.

Astéréotypie is een jaar of tien geleden opgericht door een aantal studenten aan de Médico Educatief in Bourg-la-Reine. Aanvoerder is Christophe L’Huillier die naast muzikant ook pedagoog is. De naam van de chanteuse van Que la biche soit en nous moeten we je nog even schuldig blijven.

Foxlane – Reflect

Foxlane is de beste onbekende band van Nederland. Misschien moeten we dat een beetje afbakenen. Foxlane is de beste onbekende indieband van Nederland.

Nu is zo’n uitspraak altijd een tikkeltje overdreven, want we kennen de meeste onbekende indiebands van NL niet. Ze zijn tenslotte onbekend. Het is maar om aan te geven hoe hoog wij de band hebben zitten. Reflect is al het vijfde nummer dat we van de band uit Nijmegen draaien. Dus aan ons ligt het niet dat de naam Foxlane niet op ieders lippen ligt.

De nieuwe single heeft alles wat Foxlane zo’n sterke band maakt; een geweldige sound, een spannende opbouw en een refrein waarvan je op je stoel klimt. En die gitaren! En hoor eens hoe zwierig de bassist door het nummer heen fietst! En hun postpunk insteek is ook nog eens origineel. Het wachten is nu op het debuutalbum.

P.S. Compleet onbekend is Foxlane nou ook weer niet. Tenminste niet bij fans van Peaky Blinders.  Hun nummer Birmingham was te horen in de populaire tv-serie.

Dutch Interior – Ecig

Dutch Interior is een zeskoppige band uit L.A. dat een grote sprong voorwaarts maakt met nieuwe single Ecig, een zes minuten durende gitaarorgie in shoegaze stijl.

De band, die naar wij weten geen banden heeft met NL is niet nieuw. Eerder dit decennium brachten ze twee albums uit op minuscule labletjes, die dan ook nauwelijks werden opgepikt. Dat Ecig ook roemloos verdwijnt lijkt niet te gaan gebeuren al is het maar omdat de single is opgepikt door een radiostationnetje aan de andere kant van de oceaan. Met de nieuwe single neemt Dutch Interior een harde afslag naar links. Ouder werk is veelal akoestische en folky van aard. Ecig schuurt, schaaft en scheurt. Alle drie de gitaristen eisen en krijgen aandacht in dit toch wel epische lied over wraak en verraad. Wat een E-sigaret daarmee heeft te maken, moet je zelf maar uitzoeken.

Live Review: Massive Attack @ Spoorpark Live, Tilburg

Live Review: Massive Attack @ Spoorpark Live, Tilburg
27 juni 2024
Tekst: Walter van Pijkeren

Na weken van overvloedige regen schijnt de zon vol over het mooie Spoorparkgebied in Tilburg. Het park is vanavond volgestroomd voor een show van Massive Attack. Dat het weer zich in zulke contrasten voordoet kan bijna gezien worden als een meta-narratief voor het concert dat we vanavond gaan beleven.

In de aankondiging werd al beschreven dat de liveoptredens van Massive Attack ‘geen gewone concerten zijn maar dat het een artistieke reis is, die je meeneemt in een betoverende tocht door geluid en emotie’. En niets blijkt minder waar.

Al direct vanaf het begin windt de band er geen doekjes om. Een geconditioneerde aap, die via een touchpad zoetigheid weet te verkrijgen, wordt levensgroot op het scherm vertoond. Het is een schrijnend beeld, maar tegelijkertijd is het imponerend zo groot en helder als dit beeld voor ons
wordt vertoond.

Alle nummers waar je op hoopt bij Massive attack komen voorbij. Angel, gezongen door Horace Andy, springt er voor mij uit. Met de fantastische baslijn die maar blijft doorgaan. Wat opvalt is dat alle songs worden gebruikt als vehikel om een statement te maken; Gaza, Lockdown, The Great Reset, klimaatverandering. De hele wereldorde komt voorbij; steeds wordt de vraag gesteld wat echt is en wat niet?

Het is als toeschouwer daardoor moeilijk om mee te gaan in de muziek. Bij ieder moment van enthousiasme wordt je door het beeld achterhaalt en vraag je je direct af of het wel okay is om te genieten? Het contrast wordt welhaast absurd bij de Ultravox cover Rockwrok. Een lekker rock ’n roll plaatje midden in de show om even op te dansen. Op het scherm worden beelden van twistende mensen afgewisseld met beelden van blanke mannen die de wereldorde
proberen te verstoren.

Alleen bij Unfinished Sympathy en Teardrops blijven de schermen op zwart en mogen we even onverstoord genieten van de geweldige act die hier vanavond aan het werk is. Na de show hoorde ik iemand zeggen dat het genadeloos was wat de band liet zien. En dat was precies wat deze show van geluid en emotie was. Genadeloos.

 

King Hannah – Big Swimmer

King Hannah – Big Swimmer (City Slang)

Toen King Hannah ruim twee jaar terug debuteerde met het prima I’m Not Sorry, I Was Just Being Me had je meteen al het idee dat er veel meer in het vat zou zitten. En zie nu: Big Swimmer is een immense stap voorwaarts. Een hinkstapsprong? Zonder twijfel.

De invloeden die je hoort op de plaat zijn wat diverser dan op het debuut. Zo kopieert Hannah Merrick in New York, Let’s Do Nothing bijna het stemgeluid van Florence Shaw van Dry Cleaning en zou de song ook niet misstaan op een van de albums van de Londense postpunkformatie. Merrick raakt wel wat vaker aan Shaw.

Hannah Merrick uit Liverpool heeft met Merricks kameraad Craig Whittle een avontuurlijke gitarist naast zich staan die voor veel extra diepte zorgt in het geluid van de in de studio en live met twee man uitgebreide formatie. Het bedaarde timbre van Merrick doet niet alleen denken aan dat van Shaw, ze moet de laatste jaren ook hebben geluisterd naar Kurt Vile.

Extra kers op de taart is de aanwezigheid van Sharon Van Etten op Big Swimmer. De mix van experimentele pop en rock en folkrock zorgen voor een rijk palet aan melodieuze uitspattingen op een plaat die een heel prettige soort gruizigheid als sluier om zich heen heeft gewikkeld. King Hannah staat in september driemaal op Nederlandse podia. Ga dat zien. Pieter Visscher