Category: Recensies

Spill Gold – Highway Hypnosis

Altijd een goed teken als je niet kunt kiezen wat je favoriete nummer is van een album. Voor elk van de zeven songs op het nieuwe album van Spill Gold valt wel iets te zeggen. We hebben uiteindelijk voor Highway Hypnosis gekozen. Blijkbaar vindt het damesduo dat het beste, of in ieder geval het meest representatieve nummer van de plaat. Anders hadden ze wel een andere track gekozen als titelnummer toch? 

Het Amsterdamse Spill Gold maakt als popsongs vermomde transtracks, dansbare, Europese electronica met een licht industrieel karakter. De drums zijn overigens live.  

Spill Gold stond eerder deze maand op de virtuele Noorderslag. Het zeer overtuigende optreden staat op Youtube. Highway Hypnosis is uit op zilverkleurig vinyl en te bestellen via Bandcamp, of bij je eigen platenboer.

Caroline Kingsbury – Lose

Caroline Kingsbury groeide op in een streng christelijk gezin in Melbourne, Florida. Dat is op zich al een aanslag op je geestesgesteldheid, maar als je net als Caroline ook nog eens op je eigen sekse valt heb je echt een probleem. Muziek bleek haar redding. Nu woont ze aan de andere kust van de VS en brengt ze binnenkort haar debuutalbum uit.

Dat Caroline’s vaste geloof inmiddels heeft plaatsgemaakt door een gezonde dosis twijfel blijkt wel uit de titel van de plaat, Heaven’ s Just A Flight. Nieuwe single Lose biedt een preview op het album. De tekst gaat over verlies en doodsangst, de muziek is vrij duister en contrasteert met Caroline’s poppy’s stem. Alsof Kim Wilde een nummer zingt van Siouxie. De apocalyptische sfeer wordt versterkt door kinderstemmen die halverwege in de mix opduiken. Miss Kingsbury produceerde haar debuutalbum album samen met Peter Matthew Bauer van The Walkmen.

Major Murphy – Access

Waar hebben ze eerder gehoord, ‘Something In The Way’, de openingswoorden van Major Murphy‘s Access?

Bij Nirvana bijvoorbeeld. Kurt vervolgt de tekst met ‘mmmm mmmm’. En herhaalt dat nog een keer of vijf. Beatle George zingt ‘Something In The Way She Moves Attracks Me Like No Other Lover’. Die tekst heeft hij ‘geleend’ van ‘Something In The Way She Moves’, een nummer van het debuutalbum van James Taylor. Dit zijn de drie bekendste, maar lang niet de enige ‘Somethings’.   

Van de drie voorbeelden heeft de nieuwe single van Major Murphy nog het meest weg van Nirvana. Tenminste het begin. Daarna volgt is een broeierige rocksong met een dynamisch opbouw en bevredigende climax.  Access is ook het titelnummer van het tweede album van de band uit Grand Rapids, Michigan dat ergens in april moet uitkomen.  

 

King Gizzard & The Lizard Wizard – KG

King Gizzard & The Lizard Wizard – KG (Universal/Caroline)

In 2012 je eerste plaat uitbrengen en inmiddels is de zestiende (!) verschenen. Je kunt van King Gizzard & The Lizard Wizard toch moeilijk zeggen dat het gasten zijn die maar wat op de bank hangen en videospelletjes spelen. Geen tijd voor.

Een bijzonder gezelschap uit Melbourne, dat met het eenvoudigweg KG getitelde nieuwe kunststukje enigszins voortborduurt op een eerdere plaat, het uit 2017 afkomstige Flying Microtonal Banana. In dat jaar, het productiefste van de band, verschenen maar liefst vijf (!) studioalbums. Je zou dat absurd productief kunnen noemen en dat doen we dan ook. En hoewel kwantiteit niets zegt over kwaliteit lijdt die daar niet eens onder.

Op Flying Microtonal Banana werd gekleurd buiten de westerse rockkaders en daar wordt op KG op voortgeborduurd. Een snaarinstrument als de baglama, populair in Turkije, de Balkan en Griekenland wordt bijvoorbeeld ingezet in Minimum Brain Size, waarin ook een fluit en de sitar worden gebruikt. Hoewel de gitaar ook hier de hoofdrol pakt in de psychedelische rock van het Australische zestal, geeft de nieuwe muzikale rijkdom zonder meer extra cachet aan het geluid van de band.

De sitar komt nog wat prominenter naar voren in Straws In The Wind, dat lekker rauw geproduceerd is, waardoor je haast het idee hebt dat je er live bij bent. Dat livegevoel dat we zo goed kunnen gebruiken vandaag de dag. Een fluit, huppelend op allerhande percussie en harmonica doen ook hun best om het oosterse sausje nog wat verder uit te smeren.

Volgens multi-instrumentalist Stu McKenzie, die de plaat ook produceerde, werd de band als gevolg van de pandemie gedwongen hun vaste werkwijze om te gooien en hadden ze voor elk nummer meerdere opnamesessies nodig. “It’s almost like an album that normal people make”, grapt-ie over KG, dat het meest mystieke album is dat door de band op plaat is gezet. Met het retedansbare Intrasport, waarin een mellotron een van de hoofdrollen bekleedt, gaat het dak er ook nog eens af.  Pieter Visscher

 

Melenas – Primer Tiempo

Melenas is een dameskwartet uit het Spaanse Pamplona. De señorita’s brachten vorig jaar hun tweede album uit, Dias Raros (vreemde dagen). Daarvan is Primer Tiempo het openingsnummer.

Anders dan landgenoten Hinds moet Melenas het niet hebben van een rammelende charme, maar rocken de meiden strak en stevig. En in het Spaans, een muzikale taal die prima past bij hun punky liedjes. 

Een lekker swingend sixties orgeltje geeft extra sjeu geeft aan Primer Tiempo, dat ook nog eens ladingdekkend is voor wat Melenas te bieden heeft. Mocht er ergens in de nazomer toch nog een festival plaatsvinden en het programma blijft noodgedwongen beperkt tot bands uit Europa dan zou  Melenas een aanwinst zijn.

Julien Baker – Hardline

Samen met haar vriendinnen en part-time partners, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers bevindt Julien Baker zich in de kopgroep van de nieuwe lichting vrouwelijke singer-songwriters die hun stempel lijken te gaan drukken op de indie-scene van de jaren twintig. Gezamenlijk als boygenius, maar ook individueel.

Phoebe Bridgers is in 2020 definitief doorgebroken. Afgaand op Hardline en het eerder verschenen Faith Healer wordt 2021 het jaar van Julien. Beide songs komen van Little Oblivions (26/2), Julien’s 3e langspeler. Hardline is een meeslepend, bijna symfonisch nummer, overtuigend gezongen door Julien met haar kenmerkende licht hese stem en korte vibrato. Minder folky dan Lucy D, poppier dan Phoebe B, maar minstens zo goed. 

Kiwi Jr. – Waiting In Line

Het Canadese Kiwi Jr is een nieuwe aanwinst van het Amerikaanse Sub Pop label dat sinds het Nirvana introduceerde altijd de pols aan de internationale indiescene heeft weten te houden. Eigentijdse acts op Sub Pop zijn o.a. Fleet Foxes, Beach House, en The Homesick uit Dokkum!

De songs van Kiwi Jr hebben het semi-naïeve van Jonathan Richman’s Modern Lovers en het spontane van Violent Femmes. Met zijn country piano en Nuggets orgeltje heeft Waiting In Line ook wel iets van de oude Dylan. De band springt echter te oneerbiedig om met hun bronnen om als retro te kunnen worden weggezet.

Het debuutalbum van de Kiwi’s is nog geen jaar oud, maar de band is nu alweer songs aan het verzamelen voor de opvolger. Samen met het eerder verschenen Cooler Returns schept het tot meezingen uitnodigende Waiting In Line hoge verwachtingen.

Sleaford Mods – Nudge It

Vanwege hun agressieve, in plat Engels gescandeerde teksten en basale beats hebben we electropunks Sleaford Mods altijd net even te bruusk gevonden voor huishoudelijk gebruik. Dankzij bands als Fontaines D.C, Idles en Yard Act is parlando punk echter salonfähig geworden. Ook lijken ‘rapper’ Jason Williams en beatmaker Andrew Fern zich op hun nieuwe album, Spare Ribs net even iets milder op te stellen.  

Muzikaal dan. In zijn teksten neemt Williams het nog altijd op voor de minderbedeelden en fulmineert hij tegen eikels die totaal geen benul hebben van hoe het is om je leven te slijten zonder geld, zonder fatsoenlijke behuizing en zonder toekomst. De vrouwenstem die je hoort in Nudge It is van Amy Taylor a.k.a. Amyl van The Sniffers. 

Pinegrove – Morningtime (Amperland, NY)

Op Morningtime (Amperland NY) presenteert Pinegrove zich als wettige erfgenamen of in ieder geval trouwe discipelen van Neil Young. Zelfs de stem en manier van zingen van bandleider Evan Stephens Hall doen denken aan de oude Young. Maar het zijn de gitaren die verraden dat de band uit New Jersey alle seventies albums van ome Neil heeft grijsgedraaid.

Pinegrove is echter meer dan een Neil Young coverband met eigen nummers. Met hun weldadige gitaarsolo’s kan je de band binnen het huidige indierock spectrum plaatsen in de buurt van The War On Drugs en Rolling Coastal Blackout Fever. Maar ook fans van Americana bands al Jason Isbell and the Unit 400 en My Morning Jacket moeten even opletten.

Morningtime (Amperland NY) is een update van een song van het 8 jaar oude debuutalbum van Pinegrove. De remake is speciaal gemaakt voor de soundtrack van Amperland NY, een verfilming van een kort verhaal van Stephens Hall. (Hij staat op Youtube, zie link).  Vandaar de vermelding tussen haakjes van de filmtitel achter de songtitel.

Yard Act – Dark Days

Yard Act single # 4 laat een band horen die snel beter wordt in wat ze doet. Vorige singles waren charmant rammelende praatpunksongs waarin de muziek ondergeschikt leek aan de satirisch filosofische beschouwingen van frontman James Smith. Met zijn straffe beat, aanstekelijke refrein en geslaagde gitaarsolo is Dark Days muzikaal al veel meer in balans. De spraakwaterval van Smith ligt ook beter in de beat waardoor je hem feitelijk zou kunnen laten razen en Dark Days simpelweg kan consumeren als een lekker in het gehoor liggende popsong.

Maar dan mis je wel wat. De donkere dagen waar Smith over rept vormen het vooruitzicht van de mensheid die niet langer evolueert, maar de-evolueert. Achteruitgaat dus. De-evolutie waar hebben we dat eerder gehoord? Bij de Amerikaanse new wave band Devo. Q: Are We Not Men? We Are Devo is de titel van hun debuutalbum. Het dansbare, Devo-achtige basloopje van Dark Days voedt het vermoeden dat Yard Act de band wel kent.