Live Foto Review: De Staat @ Amsterdam Dance Event, fietspassage Rijksmuseum – Amsterdam
15 oktober 2019
Foto’s Peter van Heun
“I know our music goes all over the place,” laughs De Staat vocalist, lyricist and rhythm guitarist Torre Florim. “You don’t even want to know how often we’ve heard from the industry, ‘We can’t place you in any box!’ I’m sorry, but we can’t do anything else – to me, this is exactly what we need to do…”
De Staat are a rock band opening the floodgates to an intoxicating, even dizzying, array of genres, which is not particularly unusual for them. It’s been woven into their DNA since day one.
The massive lead single ‘KITTY KITTY’ couldn’t serve as a better primer for the upcoming album. Not only does the labyrinthine six-minutes and 45-seconds boast a gigantic, bubbling bassline, it also boldly attempts to capture the conflicting arguments transpiring on the global political stage right now. “That song is very much based on when Trump arrived,” explains Torre. “It’s a collection of words and sentences which came into my head during that campaign – it’s about the creation of different groups in society and how they’re completely in their own bubble.”
Through their own brand of rock more and more people are noticing them over the years, which led De Staat to landing some highly coveted support slots including The Rolling Stones in Amsterdam and a run with Muse across Europe with their blockbusting 2016 Drones tour. After this tour impending stardom is not going to their heads and Torre was preoccupied with the idea of De Staat’s new fifth album.
De Staat have many new, bold and diverse songs at their disposal. As for the old lingering criticism that De Staat don’t fit into a box? Torre has a theory on that…
“If we did I think we’d be a boring-ass band,” he smiles. “We’re now at a point where we’re very relaxed because we really know who we are. There’s always something in our music that’s interesting, and if there’s a song you really hate? That’s your bubble, man. To me, that’s a lot more inspiring than something you just find to be OK!”
First envisioned by Torre in 2006 as something of a challenge to himself – before there was a group, there was a one-man project in Nijmegen, Holland. “I was making so much music, all different kinds,” grins Torre. “I just wanted to see if I could make something that sounded like one thing!” Having wrangled said sounds together, that ‘one thing’ would soon become known as De Staat – translated as ‘The State’ – and their 2009 debut, Wait For Evolution. With a line-up completed by lead guitarist Vedran Mircetic, bassist Jop van Summeren, multi-instrumentalist Rocco Hueting and drummer Tim van Delft, De Staat have achieved remarkable things since those fledgling days. Across three more colourful albums, 2011’s Machinery, 2013’s I_Con and 2016’s O, De Staat have established a chameleonic brand of rock that is wholly their own – a band who cite the influence of everyone from Talking Heads, Rihanna, and Nine Inch Nails to Radiohead, Michael Jackson, Run-DMC and Soulwax.
(George Garner)
Torre Florim: guitar/vocals
Jop van Summeren: bass guitar
Rocco Hueting: synths, percussion, guitar
Vedran Mircetic: guitar
Tim van Delft: drums
Het grootste geheim van Iggy Pop is dat, hij zegt het zelf, hij altijd het kind in hem levend heeft gehouden. Don’t grow up als levensvisie. Zegt de man die zo’n beetje alles in zijn leven heeft gedaan wat onhandig is. Met name al die drugs. Hij is 72 inmiddels en laat op het muzikaal uitdagende Free horen nog wel een aantal jaren mee te kunnen.
Fijne uitklap-cd-hoes met dito liner notes van Iggy, waarin hij zijn ziel blootlegt. Chronisch onzeker; hij deelt het met de massa. Zijn hoeveelste album is dit eigenlijk? We zijn de tel kwijt. Zijn achttiende soloplaat? Dan laten we de platen met The Stooges gemakshalve even achterwege. Wat nauwelijks achterwege kan worden gelaten is de geest van David Bowie, die rondwaart op Free. Bowie, die Iggy geregeld bij de hand nam muzikaal, galmt overduidelijk na in Sonali, een song die niet had misstaan op Bowies Blackstar. Dirty Sanchez verraadt schatplichtigheid aan, ook niet de minste, Ennio Morricone. De trompet van Leron Thomas is niet te versmaden. Tijdens Glow In The Dark flikt-ie hetzelfde kunstje. Net zo fijnzinnig is het welhaast hypnotiserende drumwerk van Thibaut Brandalise, die de song episch en onweerstaanbaar maakt. Jazz en rock omhelzen elkaar.
Leron Thomas’ trompet is tijdens het vrijwel tekstloze openings- alsook titelnummer het prominentst aanwezig. Mooie opmaat naar Loves Missing, waarin vlagen van Joy Division zijn terug te horen. De trompet van Thomas wordt naar de achtergrond verdrongen door gitaar en drums, maar is belangrijk voor de spanningsopbouw van het nummer. Iggy’s vocalen komen in de finale uit zijn tenen. Je voelt dat-ie knokt, hetgeen net zo aandoenlijk als meeslepend is. Op drums ditmaal Chris Berry.
De ruim een halfuur durende plaat wordt afgesloten met het indringende The Dawn. Een soundscape met spoken word van de rocker. “If all else fails. It’s good to smile in the dark. Love and sex are gonna occur to you. And neither one will solve the darkness.” Pieter Visscher
Live Foto Review: The Slow Show @ TivoliVredenburg, Utrecht
15 oktober 2019
Foto’s Peter van Heun
Zoals hun naam al doet vermoeden, grossiert de Engelse indierockband The Slow Show in langzame en midtempo-nummers. Dit doet echter niets af aan de impact, integendeel: je wordt meteen hun muziek ingetrokken, mede dankzij de donkere, ietwat schorre stem van frontman Rob Goodwin. Debuutalbum White Whater (2015) was nog vrij rechttoe rechtaan, maar op de opvolger Dream Darling (2016) kwam The Slow Show met fraaie klassieke arrangementen aanzetten. Hun derde album Lust and Learn is uit. Geschikt voor liefhebbers van The National en Tindersticks!
LIFE – A Picture Of Good Health (Afghan Moon/PIAS)
Onduidelijk of het beklijvende basloopje in Burn Hour schatplichtigheid vindt in The Breeders’ Cannon Ball. Het heeft er zeker wat van weg in elk geval. Verder is LIFE vooral LIFE op A Picture Of Good Health, dat de opvolger is van het prima debuut Popular Music (2017), waarvan de titelsong ongeveer het beste was wat in dat jaar op plaat werd gezet. LIFE schrijf je in kapitalen, net als IDLES in kapitalen wordt geschreven. Gelijkgestemden, vrienden bovendien, uit Engeland. Voortrekkers van de huidige punkscene, die heter dan ooit is. Sterke releases volgen elkaar in hoog tempo uit. Komen de bands niet uit Amerika, dan komen ze wel uit Engeland.
LIFE is niet meer het LIFE van twee jaar geleden, want er is een vrouw binnen de gelederen. Lydia Palmeira is de vervangster van Loz. Haar vocale inbreng is minimaal, want handelsmerk van de band uit Hull is voor een groot deel het stemgeluid van Mez Green. Woest als het moet, melodieus net zo makkelijk.
De band kwam op Popular Music met politieke thema’s als Brexit en Donald Trump op de proppen, A Picture Of Good Health is een stuk persoonlijker. Het punkgeluid is wat breder, hoekiger ook en wat meer to the point. Er staan meer songs op die snel blijven hangen, waardoor je zou kunnen concluderen dat de hitgevoeligheid wat sterker is en dat doen we dan ook. Neem een Moral Fibre, dat een dikke anderhalve minuut knalt. Dat strookt met de punkgedachte, maar het is zo’n sterk liedje dat je zou willen dat het wat langer duurde. “I love your cocaine tables’, zingt Mez. “Moral Fibre is a stinging and frenzied shut up and step aside”, duidt hij de tekst. “A tongue in cheek reflection on the music industry, that beige scene, those that pimp poverty from mummy’s detached house, those that trade in fair-trade cocaine and those that preach behind their keyboard. I’m taking the piss, but I’m deadly serious!”
Een hit van het niveau Popular Music staat niet op A Picture Of Good Health, hoewel It’s A Con qua drive en gejaagdheid in de buurt komt. Al met al is het een sterker album, met domweg beter songmateriaal en sterker geproduceerd bovendien. Door Luke Smith (Foals) en Claudius Mittendorfer (Parquet Courts, Weezer, Johnny Marr). Pieter Visscher
LIVEDATA 19/10 Left of the Dial Festival, Rotterdam 20/10Cinetol, Amsterdam 21/10 Kavka, Antwerpen
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Metronomy – Metronomy Forever (Because/Caroline)
Voorman Joe Mount van de Britse elektropop band Metronomy heeft de LinnDrum ontdekt, een drummachine die vooral in de jaren tachtig populair was en op zo ongeveer alle toen moderne popproducties uit de periode tussen pakweg 1982 en 1988 te horen was.
Tekst Gijsbert Kamer, 19 september 2019
Mount bedankt het instrument op de hoes van Metronomy’s zesde album Metronomy Forever, dat af en toe ook een behoorlijk retro-discogeluid heeft. Maar het album kan het hebben. Elk van de maar liefst zeventien nummers heeft een geheel eigen popsfeertje. lees meer
Lana Del Rey – Norman Fucking Rockwell (Polydor/Universal)
Een popalbum dat je vanaf de eerste seconden een wereld intrekt die onbekend en tegelijk vertrouwd aanvoelt. Liedjes die even mysterieus als toegankelijk klinken. Een stem die je zeventig minuten lang blijft intrigeren, zonder dat er ook maar een seconde wordt geprobeerd je te imponeren. Teksten vol ‘fucks’ en andere krachttermen die niet gespierd, maar breekbaar zijn en je niet loslaten.
Tekst Gijsbert Kamer, 5
Zo’n plaat is Norman Fucking Rockwell!, het vijfde album van de Amerikaanse Lana Del Rey. Een plaat zo rijk, meeslepend en vooral anders klinkend dan wat er gebruikelijk is in de huidige mainstreampop. Een plaat ook waarmee de zangeres het recente, bepaald niet misselijke werk van haar collega’s Ariana Grande, Billie Eilish en Taylor Swift degradeert tot aardige popmuziek. lees meer
Marike Jager – Hey Are You OK? (Morning Coffee/V2) De verstilde melancholie van Marike Jagers vorige album The Silent Song (2014) was mede ingegeven door het feit dat Jager graag moeder wilde worden, maar dat niet wilde lukken. Op de laatste opnamedag testte ze eindelijk positief.
Tekst Menno Pot, 12 september 2019
De tijd valt thuis niet meer stil te zetten: ze moest de rustige momenten benutten, doelmatig werken zodra het kon. Dat gaf blijkbaar nieuwe schwung en leidde tot een goedgehumeurd album, bruisend van energie en levenslust. Ondanks de dominante aanwezigheid van haar gitaar voelt het vaak aan als een synthpopalbum. lees meer
Ilse DeLange – Gravel & Dust (Universal) Waar haalt ze de tijd vandaan, zou je denken bij de negende studioplaat van Ilse DeLange. Vorig jaar verscheen een titelloos popalbum, terwijl ze nog druk was met haar band The Common Linnets. Dan was DeLange nog betrokken bij het Songfestival én haar eigen festival Tuckerville. En toch verschijnt er weer een album, dat ze kennelijk al jaren in de pen had.
Tekst Robert van Gijssel, 12 september 2019
Ze schreef de songs terwijl ze werkte aan die popplaat uit 2018. En Gravel & Dust klinkt ook echt als een tegenhanger van het opgewekte en radiovriendelijke werk dat we van de zangeres gewend zijn. lees meer
I Am Oak – Osmosis (Snowstar Records) Knap, hoe het Utrechtse I Am Oak zich blijft ontwikkelen. Een compliment dat vooral Thijs Kuijken toekomt, want ook dit zesde album is vooral zijn werk.
Tekst Gijsbert Kamer, 19 september 2019
Bijna alle instrumenten op Osmosis speelt hij zelf, met dit keer een grotere rol voor de piano. Die past goed bij zijn wat donkere stem en zeker wanneer er een ijzige elektrische gitaar naast wordt geplaatst, zoals in het beklemmende slotstuk Wondrous Way, is het resultaat heel fraai. lees meer
Sampa the Great – The Return (Ninja Tune/PIAS) Sampa The Great maakte al een ep en een mixtape maar The Return geldt als het volwaardige debuut van deze in Zambia geboren en inmiddels in Melbourne woonachtige rapper. Hoewel je haar eigenlijk tekort doet met de term rapper. Ze laat inderdaad haar venijnige, stevig met maatschappijkritiek doorspekte raps ratelen, maar net zo makkelijk schiet ze in een r&b- of soulmodus.
Tekst Gijsbert Kamer, 26 september 2019
Wat haar album The Return zo bijzonder maakt, is dat ze uit allerlei decennia stijlelementen plukt en toch volkomen authentiek klinkt. Een stukje r&b hier, een snufje jarenzeventigsoul daar, en dan weer een door disco-beats gedreven rap of Afrikaanse samenzang: Sampa The Great kan het allemaal moeiteloos aan. lees meer
Steffi x Virginia – Work A Change (Ostgut Ton/Kompakt)
Een ander juweel is de plaat Work a Change van de Nederlandse dj-trots Steffi, met de Duitse zangeres Virginia. Zij waren een kleine tien jaar geleden min of meer vaste muzikale partners en zijn gelukkig opnieuw naast elkaar gaan zitten in de studio. En wat een stel onwaarschijnlijk aanstekelijke technotracks mét zang heeft die hernieuwde samenwerking opgeleverd.
Tekst Robert van Gijssel, 19 september 2019
Steffi zweert, zoals ook op haar solo-albums, bij licht nostalgische, beheerste en zeer melodieuze techno en groovende electro. De zanglijnen van Virginia geven de tracks een peilloos melancholiek gevoel, een beetje dat sentiment dat aan komt dwarrelen aan het einde van een lange uitgaansnacht, als het opkomende daglicht de betovering van de duisternis verpest. lees meer
Barker – Utility Ostgut Ton/Kompakt) Echt knappe dance-albums, met kop en staart, zijn dun gezaaid de laatste jaren – we mogen daar graag wat over klagen. Gelukkig komt het Duitse label Ostgut Ton van de Berlijnse club Berghain deze maand met een paar blinkende topplaten, om de hoop levend te houden.
Tekst Robert van Gijssel, 19 september 2019
Zo te zien aan de albumhoes en de tracktitels is Utility van Sam Barker opgedragen aan de menselijke evolutie en de opkomst van de machinerie. Maar zo te hóren is het album eerder een studie naar ademhaling, want het lijkt of er lucht door de apparaten en kabels stroomt. lees meer
Alessandro Cortini – Volume Massimo (Mute)
Tekst Robert van Gijssel, 3 oktober 2019
Op plaat hoor je dat de muziek van Cortini op eenzelfde manier in elkaar wordt gestoken, dus zonder tussenkomst van al te veel digitale computertechniek. De textuur van de klanken op Volume Massimo vertelt het verhaal, en de plaat opent een onwaarschijnlijk rijk geluidsuniversum. lees meer
Opeth – In Cauda Venenum (Nuclear Blast)
Tekst Robert van Gijssel, 26 september 2019
De vaste fans van Opeth – en dat zijn er wereldwijd best veel – zullen In Cauda Venenum snel weten te vinden. Maar deze plaat verdient ook een horde nieuwe luisteraars. lees meer
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – september 2019
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Die tenorsaxofoon van Robin Verheyen in de door Tom Barman gedragen ballade Irritated Love is om bij weg te smelten. Zo fraai is het vaker op het derde album van TaxiWars, het Belgische gezelschap rondom Barman en zijn compagnon, jazzmuzikant Verheyen.
Barman, dat wisten we al veel langer, is veel te creatief om zich louter met dEUS bezig te houden en het levert ook nog eens pareltjes op. Ook met het dancegeoriënteerde Magnus. Barman haat stilzitten. Barmannen zijn überhaupt wat drukkig.
Artificial Horizon is de derde worp van de Belgen, die met Nicolas Thys (bas en backing vocals) en Antoine Pierre (drums, backing vocals en keyboard) niet de minste musici bij zich hadden in de studio. Barman zelf zingt en rapt, zit achter de piano en doet wat met percussie. Verheyen speelt naast de saxofoon op orgel, keyboards, piano en verzorgt de vioolarrangementen.
Er kan volop gedanst worden op het verrukkelijk swingende Sharp Practice, waarin ook een glansrol is weggelegd voor het scherpe stemgeluid van Kelly de Brabanter, in het dagelijks leven vooral muziektherapeut. Hetzelfde geldt voor Ellen Steegen, in het bezit van een master uitvoerende muziek jazz/pop, die ze behaalde aan het Gentse conservatorium. Cellist Pieter Stas krijgt alle ruimte om te excelleren tijdens Infinity Cove.
Vioolkwartet Quatuor Alfama wordt tijdens het wiegende Different Or Not omhelst door Verheyen, die niet schroomt uit de bocht te vliegen wanneer daar ruimte voor is. Tijdens The Glare neemt hij nog wat sterker de regie in handen. Het levert uitdagende, hoekige jazz op. Vrijwel nergens krijg je op Artificial Horizon de ruimte om te twijfelen waar Barmans roots liggen: in de rock. Pieter Visscher
Sam Fender – Hypersonic Missiles (Polydor/Universal)
Hoe je het ook wendt of keert, de intrede van digitaal aangeboden muziek sloeg een krater in de romantiek van muziekbeleving.
Gelukkig niet volledig de nek omgedraaid, want er zijn nog platenzaken. Pareltjes in de door eenheidsworsten gedomineerde stadsharten. Laten we ze koesteren.
Want wees eerlijk: er gaat niets boven een fysieke geluidsdrager in je handen. Zo’n plaat uit de hoes halen; natuurlijk, het is geen orgasme, dat is wat gechargeerd, maar je wordt er zó verdomd gelukkig van. Het cd-boekje, met al die details, de liedteksten. Waar is de handel opgenomen, hoe heet die producer?
Jongen die het snapt is Sam Fender (25). Oude ziel in een jong lichaam. Dat hoor je terug in zijn muziek en lees je terug in zijn teksten. Hij werd geboren toen het cassettebandje al lang uit de gratie was. De compactdisc en cd-speler werden immers grootschalig aan de wereld gepresenteerd in 1982. Wat een gemak en wat een vooruitgang, met alle respect, ten opzichte van de cassetteband. Je had dat potlood ook niet meer nodig als de boel weer eens was vastgelopen. Fuck!
Niettemin, in een hang naar eerdergenoemde nostalgie, beleeft het cassettebandje, door sommigen muziekcassette genoemd, een soort renaissance. Ook Sam Fenders debuutalbum Hypersonic Missiles is op cassette verschenen. Met name in de Verenigde Staten is deze geluidsdrager bezig aan een nieuwe opmars. Toch zijn er weinigen in de muziek die er naast vinyl en cd voor kiezen. Maar die oude ziel in een jong lichaam dus wel. Lang leve Sam Fender. Mind you: Hypersonic Missiles is ook gewoon op plaat en cd verkrijgbaar.
Sam Fender is die Engelse gozer die de muziekwereld in 2017 uit het niets veel mooier maakte met de prachtsingle Play God. Tekstueel ‘flirtend’ met dystopie, schatplichtig aan George Orwell. Bij ondergetekende ging het subiet tienmaal op repeat. Verslavend ritme, tekst die stevig binnenkomt en een stem die in de verte doet denken aan die van Jeff Buckley. Jongen om in de gaten te houden.
En nu, twee jaar later, is er het debuut van de man uit Newcastle. Dertien nummers staan erop. Geen mispeer te vinden. Is de indiepop en -rock muzikaal wat minder spannend – Two People en Call Me Lover? Fenders stem redt de zaak. Hij heeft er de tijd voor genomen en het resultaat is er naar. Geen haastwerk. Heeft ie vast geleerd van z’n zingende pa, die de nodige honneurs krijgt in de liner notes. “When that pimary school teacher said I was shit at everything, you said “What about his drawing?” Who the fuck likes maths at 7 years old anyway?”
Hypersonic Missiles is geen typische singer-songwriterplaat geworden, maar een bandalbum. Met multi-instrumentalist Fender geregeld zelf op bas, gitaar, achter synthesizer, piano en orgel en drummend. Het levert een coherent geheel op, dat wordt afgesloten met bonustrack Use. Live opgenomen. Sam Fender achter de piano in een gedragen song waarin hij zangtechnisch alle registers opentrekt en in de finale wel heel erg raakt aan Jeff Buckley. Pieter Visscher
LIVEDATA 05/11 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 06/11 La Madeleine, Brussel (uitverkocht)
Whitney – Forever Turned Around (Secretly Canadian/Konkurrent)
Opeens is Whitneydaar, met de heerlijke hit No Woman. Het is 2016 en je weet meteen dat het raak is. Het hele album van de band klopt ook nog eens en die falset van zingende drummer Julien Ehrlich went sneller dan gedacht. De Amerikanen teren inmiddels ruim drie jaar op het album Light Upon The Lake en daarom is het fijn dat de nieuwe plaat er is.
Forever Turned Around is geen album geworden dat laat horen dat de band muzikaal enorme sprongen heeft gemaakt. Het is een album dat voortborduurt op de kwaliteit van het debuut. De folky countrypoprock van het in Chicago residerende gezelschap ademt nog altijd gemoedelijkheid en zorgzaamheid. Zwaarmoedig wordt het gelukkig nooit. Past ook niet echt bij die stem van Ehrlich, eerlijk gezegd.
De instrumentatie is andermaal rijk, met strijkers en blaasinstrumenten. Het voorkomt min of meer dat een enkele song mogelijk iets te sterk voortkabbelt. Echte uitschieters zijn dan ook niet te vinden op Forever Turned Around, dat een soort herfstachtige kleurenpracht oproept, wanneer je de ogen sluit. De albumcover sluit daar naadloos op aan.
Speels is het instrumentale, ruim twee minuten durende Rhododendron. Lekker jazzy, een trompet pakt de hoofdrol. De heren moeten gelachen hebben bij het bedenken van die titel: Rhododendron. Had Tol Hansse nog geleefd; hij zou er zonder twijfel zijn goedkeuring aan hebben gegeven. Achter de Rhododendron was immers een van zijn grote hits, in 1978.
Mooie woorden van de band op de cd-hoes voor geliefden en zij die meespelen op Forever Turned Around. De wereld wordt een stuk mooier van bands als Whitney. Dat er geen nieuw No Woman te vinden is op de tweede worp zien we daarom moeiteloos door de vingers. Pieter Visscher
Live Foto Review: Appelpop 2019 @ Tiel
14 september 2019
Foto’s Peter van Heun
Appelpop is een gratis toegankelijk festival op de Waalkade in Tiel. Het is uitgegroeid tot het grootste muziekfestival in zijn soort met internationale bekendheid. Elk tweede weekend van september is het voor veel bezoekers dé afsluiter van het festivalseizoen.
Appelpop kenmerkt zich door de brede programmering van bands uit de top van de Nederlandse muziekindustrie, internationale acts, kwaliteit uit het popzalen-circuit en regionaal talent. Naast muziek op de podia en een festivalmarkt zijn er ook diverse andere acts te vinden zoals een Silent Disco en een grote vrijdagmiddagborrel.
EUTDouwe BobDouwe BobMozes and the FirstbornMozes and the FirstbornMozes and the FirstbornMozes and the FirstbornSuzan & FreekSuzan & FreekSuzan & FreekDavina MichelleDavina MichelleEUTRondéRondéRondéRondéRondéWithin TemptationWithin TemptationWithin TemptationWithin TemptationWithin TemptationWithin TemptationThomas AzierThomas AzierThomas AzierThomas AzierIlse DeLangeIlse DeLangeIlse DeLangeIlse DeLangeIlse DeLangeIndian AskinIndian AskinIndian AskinIndian AskinIndian AskinEUTEUTEUT
Live Foto Review: Appelpop 2019 @ Tiel
13 september 2019
Foto’s Peter van Heun
Appelpop is een gratis toegankelijk festival op de Waalkade in Tiel. Het is uitgegroeid tot het grootste muziekfestival in zijn soort met internationale bekendheid. Elk tweede weekend van september is het voor veel bezoekers dé afsluiter van het festivalseizoen.
Appelpop kenmerkt zich door de brede programmering van bands uit de top van de Nederlandse muziekindustrie, internationale acts, kwaliteit uit het popzalen-circuit en regionaal talent. Naast muziek op de podia en een festivalmarkt zijn er ook diverse andere acts te vinden zoals een Silent Disco en een grote vrijdagmiddagborrel.
Iggy Pop – Free (Caroline)
LIFE – A Picture Of Good Health (Afghan Moon/PIAS)
Marike Jager – Hey Are You OK? (Morning Coffee/V2)
TaxiWars – Artificial Horizon (sdban/DGR Music)
Sam Fender – Hypersonic Missiles (Polydor/Universal)
Whitney – Forever Turned Around (Secretly Canadian/Konkurrent)
