Category: Recensies

Tindersticks – Always A Stranger

En dan nu even serieus, want het gaat over Tindersticks, een band die zo zwaarmoedig is dat Nick Cave er vrolijk bij afsteekt. Natuurlijk is dat overdreven maar niet eens zo heel veel.

Tindersticks is een vehikel van Stuart A. Staples. Sinds ca 1991 maakt Staples ons deelgenoot van zijn zielenroerselen. Hij doet dit, solo of met band op gedragen, vaak orkestrale muziek. Op een up tempo songs hebben we hem nog nooit kunnen betrappen. Anders gezegd je moet er van houden of voor in de stemming zijn. Zo ja dan kan je je laven aan het fraai vormgegeven en indringend gezongen Always A Stranger, een track van het recente Tindersticks album’Soft Tissue’.

De band stond pas nog in Utrecht, maar komt in maart weer terug voor een optreden in Carré, een perfecte plek voor een luisterband als Tindersticks.

The Smile – Cutouts

The Smile – Cutouts (XL Recordings)

Net op het moment dat je je afvraagt of dat arbeidsethos van Thom Yorke niet te veel tijd opeist, heeft hij alwéér een nieuwe plaat uitgebracht. Nu weer met The Smile. Wie laat tegenwoordig de hond uit, haalt servies uit de vaatwasser en zet boerenkool op tafel? Dat ze zelfs bij King Gizzard & The Lizard Wizard denken: Gast, kan dat niet wat minder?

Het is de tweede plaat van The Smile dit jaar en Yorke schreef tussendoor ook nog filmmuziek voor de Italiaanse productie Confidenza. Is het de boeddhist in Yorke, die mediterend door het leven gaat, die hem zoveel creatieve rijkdom schenkt? Niet geloven in een of andere god werkt zalvend voor de Brit, die tussendoor ook nog weleens een album produceert, links en rechts, optreedt in diverse landen en zijn bandje Radiohead laat verslonzen. A Moon Shaped Pool dateert immers uit 2016.

Niettemin valt er genoeg te genieten voor liefhebbers van die formatie, omdat Yorke vrijwel te allen tijde dicht bij het werk van zijn eerste geesteskind blijft. Zeker met The Smile. Ook Cutouts is weer zo’n ongelooflijke groeibriljant. Zo’n album waarvan je na één draaibeurt denkt: ik moet het allemaal nog zien. Komt dat wel goed, jongens? En ja hoor, er wordt weer volop 180 gegooid. Een aantal pijlen vliegt húp, zo in de bull’s eye.

Het hypnotiserende Colours Fly bijvoorbeeld, met dat hemelse repeterende basloopje en subliem gedoseerde elektronica. Wie blijft er stilstaan wanneer het voortreffelijke funky Zero Sum voorbij komt? Ondergetekende niet. Het soulvolle sentiment in Eyes And Mouth, dat toch ook weer een dansbaar ritme heeft, kan een mens zó gelukkig maken.

Het stuwende No Words (opnieuw retedansbaar!) waarin het soepele drumwerk van Tom Skinner net zo belangrijk is als de bas van Jonny Greenwood (ja, die zit ook nog steeds in Radiohead) is een van de allersterkste en dansbare nummers die die band nooit schreef. The Smile, ik krijg die lach niet van m’n gezicht. Pieter Visscher

Cardinals – Get It

Cardinals is er nog niet, maar nu ze de steun hebben van Fontaines DC en KNEECAP zit de band uit het Ierse Cork in een stroomversnelling.

Cardinals maakt franjeloze indie-rock met semi-autobiografische teksten over de leven in het algemeen en het hunne in het bijzonder. De band is trots op hun afkomst. In vrijwel al hun nummers zit wel een traditioneel Iers instrument. In Get It is dat een (houten) fluit. De release van de nieuwe single is ook het startsein van een nieuwe tournee.

Die brengt de band op 12 oktober naar Tilburg voor het Here’s The Thing Festival en de 25ste naar Amsterdam voor een acte de présence op London Calling.

Babe Rainbow – LONG LIVE THE WILD

Babe Rainbow heeft onderdak gevonden bij p(doom) records; het recent opgerichte label van King Gizzard & The Lizard Wizard.

Logisch zou je bijna zeggen, want beide bands hebben wel het een en ander gemeen. Zoals een voorkeur voor psychedelica, lol in jammen en een  onafhankelijke geest.

LONG LIVE THE WILD is Babe Rainbow ten voeten uit, een lome, zonovergoten muzikale trip met een tekst over de schoonheid van ongerepte natuur. In dit geval die van de Australisch Oostkust. Volgens Shu MacKenzie van King Gizzard, die de track mixte is LONG LIVE THE WILD misschien wel het leukste en lekkerste liedje van Babe Rainbow tot nu toe. Maar die is natuurlijk niet objectief.

THUS LOVE – All Pleasure

All Pleasure is de toegankelijkste song van THUS LOVE tot nu toe.

We herkennen de band van Birthday Song en Repetitioner aan de Nirvana-eske break, maar de afgewisselde leadzang is nieuw en ook de sfeer is uitbundiger dan we van de regenboogrockers zijn gewend. Meer post pop dan post punk dus.

Dat is geen klacht maar een constatering. De band lijkt zelf ook in hen sas met All Pleasure, want ze hebben het verkozen tot titelsong van hun tweede album, dat op 1/11 uitkomt. O.a. op zilverkleurig vinyl.

In maart is THUS LOVE in het land voor concerten in Rotterdam en Amsterdam.

Future Suns – Scorpio

Future Suns – Scorpio (eigen beheer)

Ook het vijfde studioalbum van het trio Future Suns (Scorpio) is een mix van industrial, elektro, indiepop/rock en dance. Een nichegeluid dat in binnen- en buitenland alsmaar meer erkenning in de wacht sleept.

Future Suns bestaat naast Alkmaarder Robert Schuurman (Scurio) uit het Amerikaanse stel Simian Crease (multi-instrumentalist Michael Miles – ook verantwoordelijk voor de teksten) en Reyna Lindelof, die beiden de vocalen verzorgen. De drie hebben de plaat ook eigenhandig geproduceerd.

Schuurmans creatieve brein staat nauwelijks stil en al die zegeningen worden andermaal ten volle benut op deze nieuwe langspeler. Waar we opnieuw songs op horen die dansvloeren kunnen vullen.

Eerder noemden we de muziek van Future Suns spacy indietronica en die sticker kan er opnieuw op worden geplakt. Kenmerkend blijven de onderscheidende ritmes die het trio uit allerhande elektronica weet te toveren. De stemmen van Simian Crease gedijen optimaal binnen die sound. Evenals de vervreemdende teksten. Het wordt tijd dat we Future Suns eens live aan het werk kunnen zien. Benieuwd hoe dat uitpakt. Pieter Visscher

 

Father John Misty – She Cleans Up

Je kunt veel zeggen van Father John Misty maar niet dat hij vaak in herhaling valt. Als er al een rode lijn te ontwaren is zijn muziek dan is het dat hij zijn teksten centraal staan. Maar die teksten presenteert hij dus in de meest uiteenlopende vormen.

She Cleans Up is het soort monotone grotestadsrock waar Lou Reed patent op had. Father heeft zoveel te vertellen dat de solisten er bekaaid afkomen. Heel af en toe lukt het de blazerssectie om zich er tussen te wormen, maar verder dan een korte break komen ze niet. En waar rept de eerbiedwaardige artiest over? Over Maria Magdalena, demonen en de laatste dagen, kortom ‘the usual stuff’.

She Cleans Up komt net als Graadmeter hit, I Guess Time Makes Fools Of Us All op het nieuwe album van mister Misty, Mahashmahashana. Releasedatum 22 november.

Concert 10 april TivoliVredenburg.

Dorpsstraat 3 – Die Wonen Niet Hier

Dorpsstraat 3 verplaatst zich in het dagelijks leven van een fabrieksarbeider. (Tata Steel ?)

Ze stellen zich zo’n bestaan voor als dodelijk saai. Alleen de hoop op een rustige oude dag -ver van hier- houdt hen staande.  Van hun bovenbazen hoeven ze niks te verwachten, want Die Wonen Niet Hier. Het gros van de bezongen werkers heeft een allochtone achtergrond. Vandaar de oosterse melodie van Die Wonen Niet Hier. Tenminste zo interpreteren wij de tekst. De boksende dames in de clip suggereren een hele andere uitleg. Interessant.

Dorpsstraat 3 wordt per release beter. Goed nieuws dus dat er een compleet album in aantocht is.  Staal op Staal wordt op 14 februari verwacht.

Gurriers – Dipping Out

Eerst even een raadsel oplossen. Er is een single en een albumversie van Dipping Out van Gurriers. Het verschil is 15 seconden. De edit mist een stukje gescandeerde tekst, maar wie denkt dat het nummer daarmee radiofähig is geworden luistert geen radio.

Hit-stations zullen sowieso passen, vanwege veel te onrustig en de schaarse radiostations die wel meedoen hebben liever de ongecensureerde versie. Zoals wij. Dit gezegd hebbende. Dipping Out is Gurriers op zijn post-punkst; een  vetarm noise-rocknummer, dat net niet op hol slaat. En pas in reguliere hitparades zal opduiken als Pasen en Pinksteren op een dag vallen!

Tramhaus – The First Exit

Tramhaus – The First Exit (Subroutine)

In 2023 de beste band op Down The Rabbit Hole en een jaar later dan uiteindelijk de debuutplaat van Tramhaus. Uit onze enige echte metropool Rotterdam. Het wachten meer dan waard.

Het verhaal rond de vijf muzikanten is genoegzaam bekend. Ze speelden in diverse bandjes. Ontstaan tijdens de pandemie, gevormd door en wegens pure verveling. Tijdens de eerste keer jammen was al duidelijk: dit klopt werkelijk aan alle kanten. Hier gaan we mee door.

Er volgden twee ep’s en nu is er het langverwachte album. Niet superlang met z’n negen nummers. Het mag de pret niet drukken. Tramhaus zet zichzelf nog sterker op de kaart in het alsmaar uitdijende wereldje van de postpunk. Een stroming die met het jaar aan populariteit lijkt te winnen. Woede en frustratie vinden er zo prettig een uitweg. Broodnodig in tijden van continu teleurstellend oorlogsgeweld op een alsmaar gestoorder lijkende aardkloot.

De geregeld ziedende sound van de Rotterdammers wordt gedragen door het feilloze gitaarspel van Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat, het venijnige drumwerk van Jim Luijten, de vernuftige bas van Julia Vroegh en uiteraard het woeste stemgeluid van Lukas Jansen, die eenmaal naast het podium een van de liefste mannen van Nederland blijkt te zijn. Ingetogen. Fideel tot op het bot.

Pixies en Joy Division lijken het vijftal te hebben beïnvloed. Tramhaus’ gecontroleerde wanhoop en opstandigheid die we horen op The First Exit gaat de hele fucking wereld veroveren. Daar bestaat geen enkele twijfel over. De band klinkt net zo rauw als kwetsbaar in de verhalen die verteld worden in de songs. Melancholisch, meeslepend en soms snoeihard. Verslavend goed vooral. Pieter Visscher