Recensies Archieven - Page 27 of 316

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – mei 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van mei 2024:

Arooj Aftab – Night Reign
Beth Gibbons – Lives Outgrown
Bullion – Affection
I. JORDAN – I AM JORDAN
Jessica Pratt – Here in the Pitch
Kati Ran – SÁLA
néomí – somebody’s daughter
Richard Hawley – In This City They Call You Love
Richard Thompson – Ship To Shore
St. Vincent – All Born Screaming
The Lemon Twigs – A Dream Is All We Know

Live Foto Review: Dauwpop dag 2 2024

Afgelopen weekend vond de 28e editie van Dauwpop Festival plaats in de bossen van Hellendoorn. Op vrijdag moesten bezoekers aan het begin van het festival een regenbui doorstaan, maar werden ze op zaterdag rijkelijk beloond met heerlijk weer.

Tijdens deze editie kon Dauwpop bijna 22.000 bezoekers verwelkomen die genoten van een adembenemende line-up. Onze huisfotograaf Serge Hasperhoven was er bij om die in beeld te brengen. Vooral ook van het Pinguin Podium bij stage Hotel Vegas natuurlijk!

Live Foto Review: Dauwpop dag 1 2024

Tramhaus – Once Again

Niet heel lang na het krachtige Beech is er alweer een nieuwe single van Tramhaus, de primus inter pares van de nationale postpunkscene.

Once Again lijkt minder explosief dan Beech, maar dat is maar schijn blijkt na een paar minuten als het tempo wordt opgeschroefd, de gitaren aanzwellen en woordvoerder Luka Jansen alsnog uit de band springt. Ook het tweede voorproefje van het in het najaar verwachte debuutalbum van Tramhaus smaakt dus naar meer.

Daryll-Ann – A note about time

Toen de wederopstanding van de aartsvader aller neder-indie bands werd aangekondigd werd er bij gezegd dat er misschien ook nieuwe muziek in het vat zat. Dat was een teasertje, want Daryll zou Ann niet zijn als de band schaamteloos zou teren op oude roem.

Dat zou hun eer te na zijn geweest. Dus zal Daryll-Ann tijdens hun comeback tour in het najaar naast evergreens als Stay, Surely Justice en Summerdaze ook nieuw werk spelen. De hamvraag is natuurlijk; ‘en is het wat, die nieuwe Daryll-Ann?’ Het antwoord is een volmondig ja. A note about time klinkt gretig, hongerig, urgent. Zo heeft de band nog maar zelden geklonken sinds hun debuutalbum uit ’95. In later werk zat een berusting, een wereldwijsheid die hier wordt weggeduwd door een nu of nooit gevoel. Niet dat Daryll-Ann nu plots op de hardrock toer is, maar er wordt wel flink gerockt en met verve. De reünie van Daryll-Ann blijkt niet alleen leuk, maar ook nodig. Voor alle betrokkenen.

Ploegendienst – Interessant (feat. Spinvis)

Ray Fuego is een rapper met een punkhart. Of andersom dat kan ook. Rappen doet hij onder eigen naam. Punken doet hij met de Ploegendienst.

Met die band rockt Ray nu ruim een jaar of zes en niet zonder gevolgen. Hun opruiende songs bereiken een steeds breder publiek, en dat zal in deze tijden van onheil en ongenoegen alleen maar toenemen. Punk gedijt nou eenmaal het beste als de maatschappij in brand staat. Zoals elke NL-talige act van de 21ste eeuw is Ploegendienst of wel schatplichtig of gewoon fan van Spinvis. Een samenwerking stond hoog op de verlanglijst en heeft nu zijn beslag gekregen in de gezamenlijke single Interessant. Die precies klinkt zoals je je hem voorstelt, Spinvis goes punk. Of Ploegendienst goes Spinvis dat kan ook.

Nick Cave & The Bad Seeds – Frogs

Nick Cave & The Bad Seeds maken voornamelijk ballads de laatste jaren, gedragen serieuze liederen over leed en lijden. Wie weet wat hem in zijn leven is overkomen weet waarom.

Al maakt Cave introverte muziek met gematigde tempo’s. Je zult hem niet snel horen op zenders als Sky en Q. Daarvoor is zijn muziek te ‘uneasy listening’, te weinig vrijblijvend. Dat neemt niet weg dat mensen die zijn meest recente releases, Wild God en nieuwe single Frogs ietwat kitscherig vinden geen ongelijk hebben. Naast aanzwellende pianotonen horen we ook koren en andere bombastische instrumenten die de songs een bijna Wagneriaans karakter geven. Dat is niet aan iedereen besteedt en al helemaal niet aan degenen die zich Nick Cave herinneren als punk en podiumbeest. Zij zijn dus gewaarschuwd. Maar wie niet vies is van een beetje pathetiek kan dus zijn/haar/hen hart ophalen. Album Wild God staat voor 30/8/24.

The The – Cognitive Dissident

Meestal zijn we wat wantrouwend als een held uit het verleden weer eens een poging waagt om relevant te zijn. Negen van de tien keer slaat men namelijk de plank mis, maar Matt Johnson/The The zou wel eens de uitzondering kunnen zijn die de regel bevestigt.

Hij is ook niet over een nacht ijs gegaan. Cognitive Dissident is het eerste nieuwe The The nummer in 25 jaar! Misschien is dit het moment om al te hoog gespannen verwachtingen te temperen. De nieuwe single is geen meesterwerk als This Is The day of Love Is Stronger Than Death. Maar als een reminder aan het unieke talent van Matt Johnson voldoet van Cognitive Dissident uitstekend. Aan zijn stem is niet te horen dat er een kwart eeuw is verstreken sinds Naked Self. Ook aan de sound is niet al te veel gesleuteld. Wel bespeuren we een zekere gretigheid en spanning die doen uitkijken naar het nieuwe album. Soul Encampment komt op 6 september uit.

Live Review: Dinosaur Jr. @ Paard, Den Haag

Live Review: Dinosaur Jr. @ Paard, Den Haag
29 mei 2024
Tekst: Willem Kamps

Op woensdag 29 mei stond Dinosaur Jr. in het Haagse Paard. Klokslag 21 uur trapten J. Mascis, Lou Barlow en Murph kalmpjes af met What Else Is New. De band begon voor hun doen sowieso een soort van rustig. Zo kun je het derde nummer op de setlist, Garden van hun laatste album Sweep It Into Space, bijna een ballad noemen. Grappig daarbij was dat Barlow hier de leadzang en de gitaarpartij doet en Mascis de bas ter hand neemt.

Daarna blijven de rollen als vanouds verdeeld, was het gedaan met de veronderstelde rust en barste de noise echt los. Toch, hoe rauw, hard en overstuurd Dinosaur Jr. ook klinkt, de band blijft gek genoeg iets kalms houden. Dat is vooral de houding van Mascis. Barlow stuitert lekker rond en Murph beukt alsof ie in de smederij staat. J staat er als de coolness zelf, de onafscheidelijke cap op het hoofd, beweegt een weinig, maar teistert ondertussen zijn snaren zodanig dat er tussen vrijwel elk nummer weer even gestemd moet worden of van gitaar gewisseld.

Alsof het business as usual is gaat J doodleuk wat staan pielen en enkele akkoorden rammen om te kijken of die andere gitaar klinkt zoals ie zou moeten klinken, en dat op een wijze alsof er geen 1100 man in de uitverkochte zaal naar ‘m staan te kijken. Het hoort erbij. Geen haast, waarom zou je ook? Het past helemaal bij Dinosaur Jr., dat een heavy vorm van relaxte alt rock speelt, op een volume en met een intensiteit die je gehoorgangen schoonvegen en je haren flink uit model brengen.

Dat Mascis in de middentonen niet altijd even toonvast is en ook zijn solo’s niet de geijkte paden volgen en daardoor soms wringen, hoort eveneens bij de band. Zo ook dat je soms denkt naar drie muzikanten te kijken die zo opgaan in hun eigen ding, dat ze geen benul lijken te hebben van wat die anderen eigenlijk doen, tot ineens een break komt en ze tot op een duizendste van een seconde gedrieën gelijk afslaan. Tja, de mannen zijn met een onderbreking dit jaar veertig jaar bezig. Ik gun ze er nog minstens veertig.

Pet Shop Boys – Nonetheless

Pet Shop Boys – Nonetheless (Parlophone/Warner)

Je zou kunnen zeggen dat de Pet Shop Boys op Nonetheless de gêne wel voorbij zijn met het nummer The Schlager Hit Parade, dat net zo koddig lijkt als dat het klinkt. Het is kermis in Londen.

Neil Tennant (bijna 70) en Chris Lowe (64) zijn voor het eerst in zee gegaan met producer James Ford, die we kennen van zijn producerswerk voor onder meer Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Foals, maar ook meer dancegeoriënteerde acts als Gorillaz en Kylie Minogue. Dat Ford achter de knoppen zit nochtans hoor je eigenlijk nauwelijks. Nonetheless is vooral een uit duizenden herkenbaar Pet Shop Boys-album geworden. Zelfs de hoesafbeelding is weer rijp voor die typering. Typisch Pet Shop Boys. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Het is de schijnbare perfectie die platen van het Britse duo zo kenmerkt. De schijnbare achteloosheid bovendien, waarmee nummers lijken te worden geschreven. Hits vaak. Altijd maar weer hits. Tekstueel vaak zonder al te veel engagement. Ogenschijnlijk. De verborgen boodschappen zijn er altijd wel geweest. Neem ook de song Bullet For Narcissus. Opnieuw weer zo gearticuleerd gezongen door Tennant, die het zich ook weer heeft gepermitteerd om wat te rappen.

“Je moet in je leven als creatief persoon een link houden met de speelsheid van je kindertijd”, vertelt Tennant aan The Quietus. Met die zin raakt hij de essentie van de muziek die Pet Shop Boys nog altijd maakt. Songs zonder sikkeneurigheid. Omdat we daar al veel te veel van hebben op onze gecompliceerde aardkloot. Waar Narcissus nog zó vaak de boventoon voert. Fuck him! Lang leve Pet Shop Boys. Pieter Visscher