Recensies Archieven - Page 274 of 354

Gaz Coombes – World’s Strongest Man

Gaz Coombes – World’s Strongest Man (Caroline)

Op zijn derde soloalbum, World’s Strongest Man, herinnert er nog maar weinig aan het Supergrass-verleden van Gaz Coombes. De onrust, de speelsheid en de springerigheid lijken voorgoed te zijn verdwenen uit zijn muziek. Het tempo is gezakt en World’s Strongest Man klinkt bedachtzaam, zweverig en op de langere nummers Slow Motion Life en Weird Dreams ronduit psychedelisch.

Net als op Shit (I’ve done it again) zijn hier de invloeden van Todd Rundgren ten tijde van A Wizzard A True Star volop aanwezig. Die plaat verscheen toen de inmiddels 42-jarige Gaz Coombes nog geboren moest worden.

Opvallend is wel dat de gitaren weer ruimte krijgen in zijn muziek. Zijn vorige twee platen waren toch vooral elektronische aangelegenheden. Niet dat World’s Strongest Man, tevens de titel van de ijzersterke opener van dit fraaie album, een gitaarplaat is geworden.

Categoriseren van Gaz Coombes’ derde is niet eenvoudig. Laten we het maar op opzienbarend houden. Het is ook zijn beste tot nog toe zonder Supergrass. Gaz Coombes is namelijk enorm gegroeid als zanger, tekstschrijver en componist en ook qua productie is World’s Strongest Man een hoogvlieger. Tekst Mania | Wim Koevoet

Beach House – 7

Het is alweer het zevende volwaardige album van de uit het Amerikaanse Baltimore afkomstige dreampop band Beach House, en tja, waarom zou je dat album dan ook niet gewoon 7 noemen? Dat is in ieder geval beter dan je zesde album 6 noemen. Daar komt bij dat 7 het goddelijke getal is, en het moet gezegd, het nieuwe album van Beach House klinkt bij vlagen evenzo goddelijk als de titel doet vermoeden.

Het laatste volwaardige album Thank Your Lucky Stars dateert uit 2015 en in 2017 bracht de band nog een album met B-sides en rarities uit. Dat markeerde meteen het einde van een periode. Want op 7, zetten Victoria Legrand en Alex Scally de volgende stap. Het geheel klinkt meer solide, gelaagder en robuuster. Dit komt onder meer door het betrekken van live drummer James Barone bij het productieproces. De nummers op 7 komen minder theatraal over en de zang van Legrand klinkt minder spooky en androgyne dan op eerder werk.

Het energieke openingsnummer Dark Spring, met zijn gepolijste productie, maakt dan ook meteen duidelijk waar Beach House anno 2018 staat. Het folkachtige Pay No Mind zet je vervolgens weer op het verkeerde been, want dit tweede nummer, zo’n typische kabbelend Beach House-niemendalletje, neigt wat meer naar het oudere werk. Maar het zijn power songs als Lose Your Smile en Girl of the Year die, hoe arbitrair het ook klinkt, de meeste indruk maken.

Qua zangstructuren kan Beach House zich op 7 meten met Mew. De lome en trage beats doen terug verlangen naar Secret Machines. En niet zelden concluderen we dat Beach House op 7 klinkt zoals dream gazers Engineers nu hadden moeten klinken.
Langzaam aan wordt het steeds duidelijker dat de early 90’s revival echt serieuze vormen aanneemt. Bent u er klaar voor? Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 12/10 TivoliVredenburg, Utrecht 13/10 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Live Foto Review: Katie Von Schleichers @ Sugarfactory, Amsterdam

Live Foto Review: Katie Von Schleichers @ Sugarfactory, Amsterdam
14 mei 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Oververhitte vocalen, lo-fi drums en gruizige gitaren zijn kenmerkend voor Katie Von Schleichers eigenzinnige sound. Haar nieuwste album Shitty Hits bestaat uit heldere, zonnige jaren zeventig radiohits die je zorgeloos in je auto kunt luisteren, maar er zijn ook van die liedjes waar je zachtjes op kunt huilen.

Vragen die in haar teksten gesteld worden, krijgen antwoord in de sound. Ondersteund door Katie’s betoverende zang achtervolgen haar melodieën je zelfs tot in je dromen.

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel & Casino

Er is een hoop gebeurd sinds het laatste album AM van de Arctic Monkeys, inmiddels alweer vijf jaar oud. Voorman Alex Turner en drummer Matt Helders hebben de working class city Sheffield in de UK achter zich gelaten en hebben zich gesetteld in het mondaine Los Angeles. Onvermijdelijk heeft dat geleidt tot een ontwikkeling van de ooit als jonge gitaarpunkers begonnen band.

Ook op het laatste album van The Last Shadow Puppets, Turner’s band die hij met Miles Kane bestiert, tekende zich al een licht psychedelische invloed af, een sound die hij nu ook meegenomen heeft naar de studio’s in Los Angeles, Parijs en London, want de band had er blijkbaar geen zin in om op één plek te blijven.

Daarnaast heeft de synthesizer een groter aandeel in hun sound dan ooit tevoren, en ondanks dat dat sommige Arctic Monkeys fans wel even op het verkeerde been zal zetten, bewijst een song als The World’s First Ever Monster Truck Front Flip dat Alex Turner niets van zijn talent voor intelligente songs heeft verloren.

Ook het ouderwetse venijn komt terug in Four Out Of Five, niets minder dan een forse sneer aan het adres van muziekrecensenten, maar niet getreurd, zolang ze zulke sterke albums blijven maken, blijven wij de loftrompet over ze blazen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 08/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 08/07 Rock Werchter, Werchter

Live Foto Review: Goat Girl @ Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review: Goat Girl @ Paradiso, Amsterdam
14 mei 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Het jonge Goat Girl – de dames zijn net twintig geworden – debuteerde in 2016 met de single Country Sleaze. Het nummer werd door vrijwel ieder muziekblog opgepikt en uitgelicht, waardoor de vraag naar het Britse viertal van meet af aan groot was.

Met slechts een paar extra singles in de vorm van Crow Cries en Scum speelden ze al op The Great Escape en met The Fall en Parquet Courts. Het geluid is rauwe, duistere postpunk met country en goth invloeden. Het selftiteld debuutalbum is begin april van dit jaar verschenen.

Ry Cooder – The Prodigal Son

Zes jaar na zijn laatste album komt Ry Cooder terug met The Prodigal Son. De man die ons vanaf 1970 op fantastische albums als Chicken Skin Music en soundtracks als Paris Texas trakteerde. En dan hebben we het nog niet over zijn fenomenale bijdragen als (slide-)gitarist voor onder andere Captain Beefheart, de Stones en Randy Newman.

Op The Prodigal Son – voor de productie tekende Cooder samen met zijn zoon Joachim keert Cooder terug tot de roots. Songs van zijn hand, zoals het door percussie en gitaar gedomineerde Shrinking Man worden afgewisseld met covers van Blind Willie Johnson, Blind Roosevelt Grave en de Stanley Brothers waarmee het album diepgeworteld is in de blues en vooral gospel.

Dat is met name te horen op songs als Everybody Ought to Treat a Stranger Right en het titelstuk waarop Cooder laat horen dat hij nog steeds tot een van de beste slidegitaristen gerekend mag worden. Gentrification doet denken aan het recente werk van Paul Simon. Zelfs van een veelvuldig gecoverd nummer als Nobody’s Fault But Mine weet Cooder in al zijn eenvoud iets toe te voegen.

Op The Prodigal Son schetst Cooder geen vrolijk plaatje. Hij noemt het album zelf een commentaar op onze afglijdende morele staat. Dat wil niet zeggen dat het album een depressieve aangelegenheid is, want de zang is hoopgevend en gepassioneerd zoals in de cover van Sister Rosetta Tharpe’s In His Care. Of liefdevol zoals op de prachtige balled Jesus and Woody. Ry Cooder levert werderom een prachtplaat af. Tekst Mania | Ron Bulters

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Classics en Pinguin Blues!

LIVEDATA 08+09/10 Carré, Amsterdam 11/10 Stadsschouwburg, Antwerpen (BE) 12/10 Kursaal, Oostende (BE)

Jon Hopkins – Singularity

De Britse producer en muzikant Jon Hopkins heeft zijn sporen verdient in de elektronische muziek. Nadat hij in de band Imogen Heap keyboards speelde is hij zich gaan toeleggen op produceren en werkte o.a. met Brian Eno en Coldplay.

Zelf ging hij ook album maken en het in 2013 verschenen vierde plaat Immunity was zijn doorbraak. Singularity is het vervolg op Immunity en je kunt beide platen als delen in een serie zien.

Hopkins is de afgelopen jaren zich gaan toeleggen op meditatie om aan de hectiek van het leven te ontsnappen en dat heeft zijn weerslag op de negen lange tracks van de plaat. Verwacht echter geen meditatie muziek, Singularity is complex qua ritmiek en heeft een donkere sfeer. Waar Immunity echter de nacht en het uitgaan verbeeld, is Singularity gebaseerd op de dag en de verschillen tussen de stad en het land. Hopkins presenteert zo een breed scala; van ruige techno naar akoestische pianomuziek en psychedelische ambient. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen (Sold Out) 11/07 Dour Festival, Dour (BE) 20/10 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 24/10 Ancienne Belgique, Brussels (BE)

Live Foto Review: Fun Lovin’ Criminals @ Paradiso, Amsterdam

Live Foto Review: Fun Lovin’ Criminals @ Paradiso, Amsterdam
10 mei 2018
Foto’s Peter van Heun

Fun Lovin’ Criminals werd met hun vernieuwende mix van rap, rock, blues en jazz, halverwege de jaren negentig in Europa razend populair, terwijl het thuisland de Verenigde Staten relatief koud bleef bij hits als Scooby Snacks en The Fun Lovin’ Criminal.

Na zeven albums, waarvan de eerste twee Come Find Yourself en 100% Colombian het meest succesvol waren, verschijnt na een lange periode van rust het achtste album Classic Fantastic in 2010. Een grote wereldtournee, die ze in datzelfde jaar ook naar een uitverkocht Paradiso brengt, volgt. In de jaren daarna spelen ze sporadisch op vele Europese festivals, waaronder in 2016 op Down The Rabbit Hole (en in Paradiso).

Cut Worms – Hollow Ground

Cut Worms – Hollow Ground (Jagjaguwar/Konkurrent)

New Yorker Max Clarke is nog geen 30 jaar, maar heeft met zijn band Cut Worms een debuutalbum afgeleverd dat ook in 1965 had kunnen worden gemaakt. Zó retro krijgen we het niet vaak voorgeschoteld en dat is knap.

Clarkes muzikale helden zijn natuurlijk Bob Dylan en The Beatles, hoewel The Everly Bothers, Buddy Holly en Beach Boys ook overduidelijk de kop opsteken. En laten we Simon & Garfunkel niet vergeten. Maar vergelijk ‘m er niet te veel mee. “I think comparing me or any other young act to one of the greats is like comparing the guy who invented the laser pointer to the guy who invented lasers. The former wouldn’t exist without the latter, and the former is also, generally not exploiting the full potential of the groundwork laid for them. With that in mind, what I do isn’t exactly like what those guys have done.”

Clarke schreef al liedjes op zijn gitaar toen hij een jaar of 12 was en dat is niet zo uitzonderlijk. Wel het feit dat hij en zijn Cut Worms een plaat hebben afgeleverd die zó zestiger jaren klinkt dat je als leek niet zou kunnen geloven dat de songs in 2017/2018 zijn geschreven en op cd en vinyl zijn verschenen. En het is nog hartstikke mooi ook.

Neem een song als Like Going Down Sideways. Een gevoelig gitaarliedje, waarmee Clarke zijn gevoeligste kant laat horen. Zo nonchalant als The Beatles op hun eerste albums kan hij ook klinken. Zoals in het lichtvoetige Think I Might Be In Love, met een hoog shalala-gehalte. Zo’n onbezorgd barbecueliedje, dat vaker voorbij komt op Hollow Ground. Soms misschien iets te vaak en dan ligt vervlakking op de loer. Pas daar de volgende plaat mee op, Max. Pieter Visscher

Leon Bridges – Good Thing

Zanger, songschrijver, gitarist en choreograaf Leon Bridges brak in 2015 door met zijn debuutalbum Coming Home. Bridges werd binnen gehaald als de nieuwe ster die de soul uit de sixties wist over te brengen naar de huidige tijd.

Vergelijkingen met Otis Redding en Sam Cooke drongen zich op, maar wat Coming Home vooral sterk maakte is het songmateriaal en het gevoel voor traditie. Daarnaast beschikt hij over een fantastische stem die het materiaal volledig naar zich toe trekt. Hooggespannen verwachtingen dus voor de opvolger die nu is verschenen.

Bridges heeft de afgelopen twee jaar bepaald niet stil gezeten en zocht vooral de samenwerking met medemuzikanten op. Zo schreef en werkte hij mee aan werk voor Macklemore & Ryan Lewis en Kacey Musgraves en speelde een paar keer met Gary Clark Jr (o.a. een cover van Neil Young’s Ohio). Het geeft meteen aan dat Bridges makkelijk buiten de grenzen van soul kan opereren en dat heeft zijn weerslag op de nieuwe plaat.

Good Thing – geproduceerd door Ricky Reed – laat nog steeds vintage soul horen, maar de invloeden uit moderne r ‘n b, blues en gospel zijn even groot aanwezig. Waar Coming Home vooral over zijn liefde voor die sixties soul ging, kan hij op Good Thing ook andere invloeden laten en het album is daarmee veelzijdiger en volgroeider. Andermaal een bewijs van zijn grote talent. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 29/06-01/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen (Sold Out) 30/06 Couleur Café, Brussel (BE) 01/11 AFAS Live, Amsterdam 02/11 Ancienne Belgique, Brussel (BE)