Category: Recensies

The Black Keys – This is Nowhere

Dan en Pat hebben voor de opnamen van hun nieuwe album de hulp ingeroepen van Beck. Hij schreef mee aan twee van de drie singles die vooruit zijn gestuurd.

Onder invloed van meneer Hansen lijken The Keys hun bluesroots te hebben ingeruild voor een meer poppy aanpak. This is Nowhere is simpele song met een hoge meezingfactor. Mooi gemaakt dat wel, maar niet echt een meesterwerk, laat staan een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van The Black Keys. De fans denken daar echter heel anders over. In de comments op Youtube lees je teksten als ‘Dan and Pat are the gift that keeps on giving’ en ‘loving the new song so much’ en ‘This is not nowhere. This is straight FIRE! Love this track’, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Reden genoeg dus om ook This Is Nowhere te gaan draaien

Habibi – On The Road

Het is alweer vijf jaar geleden dat we een niet onaanzienlijk deel van onze luisteraars in het harnas jaagde door het draaien van het nummer Come My Habibi van Habibi.

Deze vroege single van de Amerikaanse damesband klonk charmant krakkemikkig, maar dat was niet de reden van protest. Waar men moeite me had was met de kreten die de meiden slaakten. De technische term voor deze vorm van orale uitingen is ululeren. Zoek maar op als je precies wilt weten wat dat is. Het is bij dat ene experimentje gebleven. Habibi ontwikkelde zich als serieuze, licht exotische indie-rockband met twee lekker lopende albums op hun naam. De band is nu in blijde verwachting van een derde. Openingsnummer On the Road heeft nog wel die lekker losse DIY kwaliteit van successongs als I Got The Moves en Angel Eyes, maar is net even strakker en vooral ook beter opgenomen. ‘Garage disco’ zou een benaming kunnen zijn van de nieuwe sound van Habibi. De release van Dreammachine staat voor 31 mei.

Been Stellar – Passing Judgement

‘Scream from New York, NY’, luidt de zeer beknopte bio van Been Stellar dat zo vers is dat ze nog geen album hebben.

Maar daar wordt aan gewerkt. Enige eigenwijsheid en zelfs lef kan het vijftal niet worden ontzegd. Maken ze  veel vrienden met een geslaagde shoegaze EP,  gooien ze het met Passing Judgement over een heel andere boeg! De nieuwe single speelt zich meer in het grunge spectrum af. Niet zo hip als shoegaze, maar ook niet verkeerd natuurlijk. Been Stellar blijkt van meerdere markten thuis.

Bij nader onderzoek blijkt de strofe ‘Scream from New York, NY’ overigens geen bio te zijn, maar de titel van dat eerste album. De plaat komt uit op Dirty Hot, het label van The 1975 en is geproduceerd door de welbekende Dan Carey (Fontaines DC/Wet Leg).

Good Looks – If It’s Gone

Soms vraag je je af hoe komt een band aan hun naam? Zo’n band is Good Looks niet. Toen de vier mannen besloten een band te beginnen heeft er vast iemand gezegd; ‘maar goed dat jullie dat jullie zulke goede muzikanten zijn, want van jullie good looks’ moeten jullie het niet hebben.

Of woorden van die strekking. Good Looks komt uit Austin, Texas. Je zou ze retro kunnen noemen, maar tijdloos is een betere omschrijving van hun oer-Amerikaanse rock. T. Petty, B. Springsteen, B. Seger die richting. Nieuwe single If It’s Gone is dan ook niet vernieuwend, maar gewoon te lekker om niet even mee te nemen. Je hoort een hechte band met een bijzondere onderlinge band. Niet lang na de oprichting werd gitarist Jake James onderschept door een auto met o.a. hersenletsel als gevolg. Zijn herstel verliep traag.  Mede dankzij zijn vrienden wist hij zich door deze moeilijke periode heen te slepen. Dit zware jaar vond zijn weerslag op het debuutalbum van Good Looks, het goed ontvangen Bummer Year. Eind goed al goed zou je denken, maar helaas. Op dag één van de corona-pandemie ging de verkering uit van zanger Tyler Jordan. Die luchtte zijn hart in If It’s Gone en nog tig andere songs, genoeg voor een tweede album. Lived Here For A While volgt begin juni.

Live Review: The Smile 16/3 @AFAS Live, Amsterdam

Tekst: Walter van Pijkeren

Zaterdag 16 maart speelde The Smile in een uitverkochte AFAS Live. Het bijzondere project van Radiohead-mannen Thom Yorke en Jonny Greenwood en jazz-drummer Tom Skinner heeft met Wall Of Eyes een tweede album de wereld in geslingerd. Zaterdag had het publiek in Amsterdam de eer om het nieuwe materiaal live te horen. Wall Of Eyes is met zijn experimentelere driften veel abstracter dan zijn voorganger. De vraag is dan ook hoe dit nieuwe materiaal het live zal gaan doen? Vanavond krijgen we het antwoord.

De show begint met Wall Of Eyes. Thom Yorke opent solo op akoestisch gitaar. Jonny Greenwood staat achter hem met zijn armen om zijn elektrische gitaar geslagen, op de voor hem kenmerkende manier. Hij lijkt wel te wachten tot hij mag beginnen. Die kans pakt hij direct in het tweede nummer; het wijduit rockende The Opposite. Het zijn twee nummers die gemakkelijk in het gehoor liggen en die ons meetrekken de wereld van The Smile in.

Eenmaal binnen in hun kosmos neemt The Smile uitgebreid de tijd om al hun muzikale hersenspinsels aan ons voor te schotelen. Daarbij valt vooral de totale beheersing op. Thom en Jonny wisselen veelvuldig van instrument. Het ene nummer speelt Thom gitaar en Jonny bas. Het volgende nummer zijn de rollen omgedraaid. Tom Skinner drumt heerlijk losjes, maar ongelofelijk strak. Voor de live-set is multi-instrumentalist Robert Stillman aan de band toegevoegd. Hij doet voornamelijk het blaaswerk en zorgt voor de kenmerkende sfeer die we kennen van de platen van The Smile. Het geluid in de AFAS is verbluffend goed. De zaal is stil en staat geboeid te kijken en luisteren naar hoe juist nummers van het eerste album uitgesponnen worden tot weidse soundscapes. Speech Bubbles, Skrting On The Surface en Waving The White Flag komen voorbij. Het is allemaal heel mooi, maar het experimentele vernuft vraagt ook veel van de toeschouwer.

Precies op dat moment is daar met Bodies Laughing een nummer dat je weer oppakt. Vanaf dit moment worden de nummers weer concreter en is de aandacht terug. We horen het Radiohead-achtige Friend Of A Friend, het soepel en funky bassen van Thom bij The Smoke, het punkachtige You Will Never Work In Television Again en een krautrockende Jonny in het meeslepende slotakkoord van de eerste set, Bending Hectic. Het zijn bijna allemaal tracks van het tweede album die nu compact en bijzonder trefzeker worden gebracht.

In het slotakkoord gaat er niet nog een schepje bovenop. Met 4 ingetogen nummers zijn we terug bij het begin van de show. De wereld van The Smile is verrassend mooi. Thom Yorke richt zich bij het afkondigen van het laatste nummer, You Know Me, tot de zaal en zegt: “We are The Smile. Nice to meet you!” Het was prettig kennismaken, Thom!

DIIV – Soul-net

Ook de tweede single van het nieuwe DIIV album is een monumentje op   shoegaze-gebied.

Laag vliegende gitaren in een coating van reverb en diep in de mix liggende zang vormen de basis van deze traag rockende track, die naar het einde toe wint aan spanning, tempo en volume. Zach Smith blijft rustig doorzingen terwijl om hem heen de boel glorieus uit de hand loopt. De vierde van het New Yorks DIIV heet Frog In Boiling Water. Vanaf 24 mei is hij te koop en te streamen.

GUNMOLL – Tata’s Lie

GUNMOLL was een van de bands op Noorderslag waar van te voren nog niemand van had gehoord en na hun optreden ‘trending topic’ was.

Nu is er een eerste single die een goede indruk geeft van wat GUNMOLL zoal te bieden heeft. En dat is niet weinig. Tata’s Lie is een exotische, hyper energieke, vernuftige en ook originele pop/rocksong. Exotisch vanwege de J en/of K-pop achtige zang. De hyper energie wordt veroorzaakt door een maniakale drummer en een partij smeuïge bas. Het vernuft zit hem in de gekke details. De originaliteit is een optelsom van dit alles.

Tata’s Lie kan onmogelijk het werk zijn van een beginnend bandje. We waren dan ook niet verbaasd toen we ontdekten dat de motor van GUNMOLL een duo is dat kan bogen op ruime ervaring. Jolien Grunberg heeft eerder geëxperimenteerd en geflirt met pop, electro, r&b en punk, maar lijkt nu pas echt haar draai te hebben gevonden. Bram Bol is een gelauwerd producer op wiens staat van dienst namen staan als Bombay, Blupaint en Laura Palmer.  Nu maar hopen dat er festivalprogrammeurs aanwezig waren bij het optreden van GUNMOLL in Gruun.

IST IST – Lost My Shadow

De meningen lopen uiteen of IST IST klinkt als een jaren tachtig of jaren negentig band. Consensus bestaat over het feit dat de mannen uit Manchester aansluiting zoeken bij de somberman’s rock van de late twintigste eeuw.

Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar Lost My Shadow is weer een schot in de roos. De nieuwe single is een geconcentreerde, donker ingekleurde post new wave track met de voor het bandgeluid zo kenmerkende bariton van frontman Adam Houghton. Of er snel een album volgt vermeldt het verhaal niet. Wel staat er weer een mooie toer op de planning. Je kunt IST IST ondergaan op 22 maart in Vera, Groningen, 24 maart In De Vorstin, Hilversum, de 26ste in Doornroosje, Nijmegen, de 27ste in Rotown, Rotterdam en last but zeker niet de minste show is op 30 maart op Paaspop.

Donna Blue – In Blue

Dat oefening inderdaad kunst baart laat Donna Blue horen op hun nieuwe album, Into The Realm Of Love. Talent had het duo altijd al net als elan en goede smaak, maar hun arsenaal is inmiddels uitgebreid met doortastendheid en wat muzikanten ‘chops’ noemen, het vermogen om de muziek in je hoofd daadwerkelijk te verklanken.

Onveranderd zijn de bronnen waaruit Bart en Danique inspiratie putten, le musique pop français uit de periode 1965-1972 en Amerikaanse West-Coast pop uit hetzelfde tijdsvak. De niet onbelangrijke inbreng van Donna Blue zelf is een licht weemoedige grondtoon, die vrijwel al hun songs siert. Zwakke plekken kent  Into The Realm Of Love niet echt, wel zijn we op een paar liedjes extra verliefd, waaronder de finale van het album, In Blue.

Junodream – The Oranges

Het is moeilijk naar The Oranges van Junodream te luisteren zonder aan Pink Floyd te denken.

De band doet ook netjes aan bronvermelding in hun bio op Spotify. Naast de Floyd noemen ze ook AIR en Spiritualized. The Moody Bues had er ook nog wel bij gekund. Het moge duidelijk zijn dat de Britse band van de soft rock is, de atmosferische variant die ook wel spacerock of gewoon dreampop wordt genoemd. Het is de smaakvolle manier waarop Junodream leentjebuur speelt en het ontspannende effect van hun songs die ze vrijwaart van beschuldigingen van plagiaat. Origineel is dus anders, maar wie zijn rock graag melodieus heeft en ook niet al te ingewikkeld kan het slechter treffen dan Junodream. Veel slechter.