De in Liverpool wonende singer-songwriter Trout heeft haar nieuwe indie-rock single In My Room uitgebracht, die afkomstig is van haar aankomende debuut-EP genaamd “Colourpicker”. Eerder dit jaar bracht Trout al de singles “Garden” en “Gutter” uit, nadat ze een indrukwekkende show had neergezet op het Britse showcase festival The Great Escape.
De nieuwe single is een leuke maar beangstigende ode aan verliefd worden en het enigszins uit de hand gelopen gevoel van obsessie dat daarmee gepaard kan gaan. Over het nummer zegt Trout: “in my room is about completely adoring someone. It’s meant to be sweet and endearing but also a little creepy at the same time. I leant into the idea of being so obsessed with someone that you want them to be everywhere and everything, good and bad. It’s a satirical song but also a love song”.
Trout is de creatieve alias van de 23-jarige Iraans-Britse Cesca die in Kopenhagen opgroeide. Haar debuut-EP “Colourpicker” is vernoemd naar haar synesthesie, een fenomeen waarbij mensen hun zintuigen mixen. Op het introspectieve zes nummers tellende project laat Trout luisteraars een kijkje in haar gedachten nemen via bij uitstek charmante, grungy gitaarpop.
Het is een goede periode voor Being Dead, het trio uit Austin dat met hun debuutalbum ‘When Horses Would Run’ je alles behalve doods op de bank zullen laten liggen. Het album voert luisteraars mee over levendige landschappen: woestijnvlaktes, vuile kelders en weelderig begroeide heuvels. De goedkoopste vakantie bestemming die er is, leeft op vanaf het aanzetten van de openingstrack The Great American Picnic. De galopperende golf van ritme trapt af tot de bezwerende zang intreed, het album begint als een soort slap-in-the-face call-to-arms.
Being Dead bestaat uit beste vrienden/ oud huisgenoten Falcon B*tch, Gumball en Ricky Moto, die er met hun platonische zielsverwantschap bij elkaar op aandringen hun volledige, freaky zelf te zijn. “The Great American Picnic” is “een nummer over gewelddadige zelfverbetering”, zegt de band. De gigantische video – geregisseerd door Kai Winikka – is een meer dan levensgrote vertaling van Being Dead’s weirdo-best-friend-vibes. “Met deze video proberen we echt plundering en totale slachting terug te brengen” Vakantietip nummer één, zet een spontane picknick op poten met de voedzame vrolijkheid van gezelschap als hoofdgerecht. Een briljant hapje lol gevuld met psych en garagerock, staat u te wachten.
Multi-instrumentalist GUM (ook bekend als Jay Watson van Pond en tourend lid van Tame Impala) kondigt zijn nieuwe album Saturnia aan, dat op 15 september uit komt bij Spinning Top Records. In navolging van de eerste single ‘Race To The Air’ van het album, deelt GUM ook zijn nieuwe single/video ‘Would It Pain You To See?’.
Over het nummer zegt GUM: “Ik schreef dit in lockdown met mijn pasgeboren zoon, op mijn Wurli. Mijn liedjes zijn nooit echt letterlijk of hebben een voor de hand liggende betekenis, maar als ik zou moeten zeggen waar deze over gaat, zou dat het conflict zijn van apathie en ergens veel om geven, dat zit in ons allemaal. Het lijkt in de huidige tijd bijzonder verwarrend en grof te zijn. En.. Ik hou van de prachtige strijkerspartij van Jesse Kotansky.” De track komt samen met een geestverruimende video gemaakt door Michael Hili, die ook Flume’s ‘Say Nothing’ regisseerde.
Met meer dan vijf albums voor GUM, om nog maar te zwijgen van de negen die hij heeft gemaakt als co-leider van psycho kosmonauten Pond, heeft Watsons’ rusteloze verbeeldingskracht ons getrakteerd op enkele van de meest sonisch diverse verkenningen van het afgelopen decennium. Op Saturnia zijn deze visioenen echter samengesmolten tot het rijkste, meest coherente werk van Watsons carrière tot nu toe. Een van de leukste dingen aan het luisteren naar een nieuw GUM-album is het vermogen van Jay Watson om een aantal verleidelijke muzikale wat-als-vragen te realiseren. Zou het niet geweldig zijn als Stevie Wonder een hair-metal-track had opgenomen, of als Barry White een Pink Floyd-album had gescoord?
Na de release van Out In The World uit 2020 had Watson een vaag idee van waar hij GUM naartoe wilde laten reizen. “Ik wilde echt een plaat maken waarop het allemaal hetzelfde klonk”, herinnert hij zich. “Er zouden wel verschillende geluiden op staan, maar ik wilde dat het organisch aanvoelde met akoestische gitaren en echte drums. Op de meeste GUM-platen staan eigenlijk niet veel echte drums.” De lijm die Saturnia bij elkaar houdt, en wat het verankert, is dat fundament van real-life spel in combinatie met organische geluiden waar Watson naar op zoek was.
Sticks in de hand en een ruwe sonische kaart in gedachten begon Watson te schrijven, de tussenkomst van de pandemie en de logistiek van het zorgen voor twee kleine kinderen, gaven hem een ongekende hoeveelheid tijd om de liedjes door z’n hoofd te laten sijpelen tot ze langzaam begonnen te gisten en er nieuwe scheuten ontspruiten. “Vanwege Covid en omdat ik een pasgeboren kind had, zou ik voor het eerst liedjes schrijven en er maanden achter elkaar over nadenken”, zegt hij. Naarmate de plaat evolueerde en groeide, bleek het het startpunt te zijn voor iets veel breder, avontuurlijks en muzikaal voedzaams. Een van de meest lonende dingen aan ‘Saturnia’ is hoe de nummers draaien en onverwachts veranderen, beginnend als één ding voordat ze in een compleet andere stratosfeer terechtkomen.
Het verhaal van ‘Saturnia’ is er een van Watson die op één plek begint, zichzelf ergens totaal anders vindt en gaandeweg een nieuw evenwicht vindt. Als je de mogelijkheid hebt om elke combinatie van geluiden en stemmingen die in je opkomen samen te voegen, is er een verleiding om alles wat je kunt in elke seconde van de band te proppen. De les voor Watson deze keer was om te beseffen dat je soms een geweldig idee moet weghalen ten voordele van het nummer. Zijn aanvankelijke ideeën zijn misschien niet helemaal uitgekomen zoals gepland, maar eerlijk gezegd is het des te beter.
Paula is de tweede single van de heavy punkband FEMME FUGAZI uit Nijmegen. Dat de bandnaam in kapitalen wordt geschreven is niet zo gek. Het viertal klinkt graag HARD. Denk IDLES. Wij vragen ons af of zij ook fan zijn van Fugazi?
FF is pas in 2022 begonnen, eerder dit jaar draaiden we al de single Suffocate In Silence, van Paula verwachten we nog wat meer. Zangeres Chris de Meza zat eerst helemaal niet bij de band, maar wij zijn fan van de frontvrouw. Over de nieuwe single zegt ze:
“Paula gaat over mijn docent Paula. Paula was een erg waardevolle docent die, naast het lesgeven, ook een eigen bedrijf had waar ze de mooiste dingen creëerde. Ik had heel veel aan haar lessen en ze nam in haar vrije tijd ook altijd de tijd om zich te verdiepen in het werk van studenten. Paula was de eerste weken na de vakantie nog gewoon op school, maar was op een gegeven moment thuis gebleven door een ‘griepje’ wat uiteindelijk een flinke en bijna ongeneeslijke vorm van kanker bleek te zijn. 1 op de 10 overleeft deze zeldzame vorm van kanker, helaas behoorde Paula bij de 9. Paula overleed binnen vijf weken. Paula’s afwezigheid heeft mij veel gedaan. Ze was nog erg jong en daarom komt het dan ook zo hard binnen. Paula, onze tweede single, is opgedragen aan haar, geschreven in de tijd dat ze ziek was. Helaas heb ik het haar nooit meer kunnen laten horen.”
FEMME FUGAZI won de Roos van Nijmegen dit jaar, speelde onlangs op thuisfestival Valkhof en tourt dit najaar met de Popronde. Gaat dat zien.
LesImprimés mag dan een nieuwe naam zijn, de man achter deze Noorse soul/pop band, Morten Martens, maakt al tientallen jaren platen, won in 2006 een Spellemann Award (ook bekend als de Noorse Grammy) voor het produceren van een hiphopalbum en kreeg nominaties voor drie andere genres. Bovendien bespeelt hij bijna elk instrument op het aanstaand debuutalbum “Rêverie” en verzorgt de productie plus het arrangeren. Martens nam al voor covid afstand van een ‘ingehuurd wapen’ zijn in de tourscene, waarna hij op natuurlijke wijze meer studiowerk ging doen, maar het was pas toen de pandemie de wereld stil legde dat hij echt de tijd kon vinden om zich op LesImprimés te concentreren.
“Het is soulmuziek, maar ik heb niet bepaald de soulstem“, legt Morten nederig uit. “Maar ik doe het op mijn eigen manier, op een manier die van mij is.” Het was een spannende periode, langzaamaan verzamelde hij spullen, bracht meer tijd door achter de knoppen en bouwde zijn eigen studio op het eiland Odderøya en verdiende hij zijn brood met het spelen met en opnemen van andermans muziek. Zoals het verhaal gaat, zou hij na afloop van die sessies tot in de kleine uurtjes aan zijn eigen project werken. Uit deze nachtelijke sessies werd LesImprimés geboren en begon Rêverie vorm te krijgen.
Na eerdere singles “Love & Flowers“, “If I” en “I’ll Never Leave“, belijdt Martens met “Still Here” zijn veerkracht door de wendingen van het leven met de zware downbeat die autoruiten zal doen trillen en zou zijn mannetje kunnen staan naast een productie van Dr. Dre. De hiphop achtergrond gaat niet verloren, dit keer met nog meer soul.
Op 15 september komt Vagabon met haar nieuwe, derde album Sorry I Haven’t Called. Je kent de Kameroens-Amerikaanse singer/songwriter misschien nog van het nummer Don’t Do It (een cover van Sharon Van Etten) waarop ze samenwerkt met Courtney Barnett.
Laetitia Tamko, zoals ze eigenlijk heet, maakt hele andere muziek dan Courtney. Vagabon is en multi-instrumentaliste/producer meer in het spectrum van electro -en artpop. Op de derde single Do Your Worst verkent ze dance. Het nummer is bedacht op het platteland van Duitsland, niet in de Berlijnse clubs wat zomaar had gekund, met producer Teo Halm (SZA, Rosalía, FKA Twigs). Na een jaar terug te zijn in NYC heeft Rostam (van Vampire Weekend) het nummer afgeproduceerd.
LIVEDATA als voorprogramma van Weyes Blood
November 7 – Utrecht, NL – TivoliVredenburg – Grote Zaal November 9 – Antwerp, BE – De Roma
The Bug Club, de driekoppige garageband uit Wales, is terug van nooit weggeweest. In dit geval verre van een overdrijving, want sinds de release van het alom bejubelde debuutalbum Green Dream in F# leek de band niet te stoppen – in alle opzichten.
In Nederland was The Bug Club de grote ontdekking op Left of the Dial in Rotterdam, in Groningen verantwoordelijk voor de langste rij op ESNS, werden bekroond met vier sterren in de Volkskrant voor de ‘veertien liedjes in dertig minuten, het één nog frisser van de lever dan het andere’, terwijl ze in Londen rockten in het voorprogramma van Pavement en een monstertour de band van Inverness tot Parijs en van Nijmegen tot Brooklyn bracht. Je kende ze natuurlijk al in najaar 2021 met IJsbreker My Baby Loves Rock & Roll Music. Nog meer radiosingles volgde waaronder de huidige Graadmeter-hit Out In The Streets. Dit alles remde de productiviteit niet, want er verscheen een live-album, een EP én werkte de band aan het tweede studioalbum. Een dubbelalbum geworden maar liefst – ‘Rare Birds: Hour of Song’. De eerste single is nu uit ‘Short And Round’.
Rare Birds: Hour of Song telt 47 liedjes, waaronder 23 ‘Cutler-esque spoken-word tracks’. In anderhalf uur vertelt de band een surrealistisch verhaal, verweven met de inmiddels kenmerkende geestige en strakke liedjes van The Bug Club. Het vinyl verschijnt met een 32-pagina tellend geïllustreerd boek. Rond de release van het album (20 oktober) tourt de band door Europa, VK, VS en Canada – Voorafgaand aan de release is de band in Nederland en België te zien in Rotown, Paradiso, EKKO, KulturA en Trix, maar ook op festivals als Paard van Stal, Bruis, Misty Fields en Into The Great Wide Open.
Zanger en gitarist Sam Willmett legt uit: “Alle nummers zijn geschreven in onze zomervakantie voordat we vorig jaar op tournee gingen met Green Dream in F♯. We schreven elke dag dat we thuis waren, meestal in de tuin. Dat is waarschijnlijk de reden waarom het vaag over vogels gaat.”
Het is één groot verhaal. Eerste single ‘Short and Round’ is The BugClub op hun speelst en doet denken aan The Soft Boys, The Kinks en – niet voor het eerst – als The Moldy Peaches en The Modern Lovers.
Hoe dan ook. De voorgaande releases van The BugClub, met hun sardonische en surrealistische humor, vol met klinkende riffs en een duidelijke obsessie voor de ruimte – waren slechts een aanloop. Met Rare Birds: Hour of Song. hebben Sam, Tilly en Dan hun horizon nog verder verbreed; vol met garagerock, poëzie, onzin, woordspelingen, gevoeligheden en opgestoken middelvingers. Alsof Ivor Cutler komt buurten bij Gordon Gano en Kimya Dawson in een twee-onder-een-kap in Caldicot.
TOUR DATA
Augustus
31 – Utrecht, NL, Ekko
September
1 – Den Haag, NL, Paard Van Stal Festival
2 – Maastricht, NL, Bruis Festival
3 – Vlieland, NL, Into The Great Wide Open
5 – Rotterdam, NL, Rotown
6 – Liége, BE, KulturA
7 – Antwerp, BE, Trix Bar
8 – Asten, NL, Misty Fields Festival
John Dwyer is de voorman en enige vast lid van Osees (voorheen Thee Oh Sees, Oh Sees, The Ohsees, OCS, enz, etc), een band die regelmatig van bezetting wisselt en al actief is sinds 1997. Een tijd lang paste Dwyer na iedere wisseling ook de bandnaam aan, maar waarschijnlijk vindt hij dat nu zelf ook te ingewikkeld worden.
Op 18 augustus verschijnt een nieuw album van de rammelrockers uit Los Angeles, daarvan draaiden we eerder al titeltrack en leadsingle Intercepted Message. De tweede single Goon (vrij vertaald domkop) is deze week de Breekijzer; in 2 minuten (jammer dat-ie maar zo kort is..) pushed, lift en pressed de band allerlei heavy genres de gym in. Psych rock, hair metal, synthpunk. De Osees doen het allemaal. De clip is net zo krachtig als de track. Er is trouwens alweer een nieuwe single uit, Stunner, maar die is wat meer synths gedreven dus wat minder On The Rocks.
Op 16 augustus speelt Osees in de Maassilo in Rotterdam. Op 19 augustus is Pukkelpop in België aan de beurt. We zien geen Lowlands op het tourschema staan. Gemiste kans.
Het verbaasde ons inderdaad ook dat Royel Otis nog geen IJsbreker op hun c.v. heeft staan. Wel was Oysters In My Pocket natuurlijk een dikke Graadmeterhit (en Popwarmer) en stond ook Going Kokomo dit jaar al flink op de playlist. De sound van de band uit Sydney vonden we voor IJsbreker net wat te lichtjes, maar Adored brengt daar een lichte verandering in. Nog steeds die super aanstekelijke gitaarpop die je gewend bent van Royel Maddell en Otis Pavlovic, maar het duo klinkt nu dreigender en urgenter met stuwende instrumentatie. En door de productie. We hebben hier namelijk te maken met anno 2023 de belangrijkste alternative producer Dan Carey; de man achter het hippe Speedy Wunderground label (Black Midi, Squid), producer van Fontaines D.C. en Wet Leg en hij heeft ook zijn eigen band Miss Tiny.
Royel Otis is te zien op 18 augustus op Pukkelpop. 20 augustus in Paradiso. 19 augustus Lowlands zou nog leuk zijn…? We noteren een invaller in ieder geval.
Zo! Dat zijn nogal wat namen. Een supergroep lijkt in de maak met de nieuwe single Los Angeles. Achter het collectief schuilen twee legendarische drummers; Lol Torhurst van The Cure en Peter “Budgie” Clark van Siouxsie and the Banshees. Jacknife Lee is de producer, niet de minste. Hij zat achter de knoppen bij o.a. R.E.M., Snow Patrol, Editors, U2, Bloc Party en Weezer. Op 3 november komt er een album, leadsingle en titeltrack is Los Angeles waarop wordt samengewerkt met James Murphy oftewel LCD Soundsystem.
Een punky track (logisch, want de drummers hebben samen een podcast over postpunk) met uiteraard veel percussie en dikke synths (welkom LCD SS). De track is licht neurotisch en werkt naar een hypnotiserende climax toe in een track van ruim zes minuten.
We zijn zeer benieuwd naar het gehele album want de coryfeeën hebben meerdere interessante namen aan zich weten te koppelen; The Edge (U2), Bobby Gillespie (Primal Scream), Isaac Brock (Modest Mouse), Arrow de Wilde (Starcrawler) en Mark Bowen (IDLES).
