Category: Nieuwe Muziek

Dani Mack- Nothing Better

Vijf nummers nog maar heeft Dani Mack afgeleverd, niet veel dus maar genoeg om vast te kunnen stellen dat deze Texaanse ingezetene van L.A. wel wat in haar mars heeft.

Dani heet eigenlijk Baylee Barret, een prima artiestennaam. Toch meende ze zich een alias te moeten aanmeten. Misschien om verwarring met Courtney Barnett te voorkomen. Dani lijkt niet niet op Courtney net zo als ze niet niet aan Julia Jacklin doet denken of aan Faye Webster. Op Nothing Better staat ze echter vooral haar eigen persoontje.

Haar vijfde single gaat over je obsessief zorgen maken. Afwisselend zingt en declameert Dani haar tekst. Een broeierige gitaar en een af en toe opborrelende synth geven het nummer een moerassige sfeer die goed past bij de angst weg te zinken in een poel van negatieve gedachten. Een boeiend om niet te zeggen verslavend nummer.

Popwarmer: Post Malone – Chemical

Post Malone was ooit een rapper. Maar daar is tegenwoordig niet veel meer van te horen. In november 2021 scoorde de Amerikaan een Popwarmer met The Weeknd waarop uiteraard veel r&b te horen was. Op Chemical laat Post Malone zich van zijn beste poprock kant zien. We horen zelfs een zweem van The War On Drugs. Belangrijk voor de sound is de jonge sterproducer Andrew Watt die al succesvol werkte met Miley Cyrus, Justin Bieber, Iggy Pop, Ozzy Osbourne en Pearl Jam. We weten al langer dat Post Malone een liefhebber van gitaarmuziek is. Hij streamde in coronatijd een boeiende coversessie met muziek van Nirvana.

Foo Fighters – Rescued

Rescued is het eerste nummer van Foo Fighters sinds de dood van drummer Taylor Hawkins. Misschien verklaart dat het vuur of misschien wel de boosheid waarmee hier wordt gemusiceerd. Het gevaar van gezapigheid dat na 10 albums altijd wel op de loer ligt houdt de band op afstand. Op één enkele break na is het gaan met die banaan.

Rescued is classic Foo en een teken dat het met album elf wel snor zit. But Here We Are (2/6) telt 10 tracks die wederom geproduceerd zijn door de vermaarde Greg Kurstin. De Fighters presenteren hun nieuwe album als het eerste hoofdstuk van het tweede leven van de band. Grohl nam trouwens zelf plaats achter de drumkit. Hij moet wel opschieten met het vinden van een vervanger, want op 24 mei begint het eerste van 25 shows in de VS en Europa. Een Nederlandse datum is er nog niet.  Het dichtstbijzijnde optreden van FF is op Rock Am Ring op 2 juni.

HotWax – A Thousand Times

‘HotWax could be Britain’s next great guitar band‘ kopte de New Musical Express onlangs met hun gebruikelijke mix van branie en chauvinisme.

Maar ongelijk hebben ze niet. HotWax is een (post)punktrio met een classic rock tic. De pikorde van de band is; zangeres/gitarist Talulah Sim-Savage op de voet gevolgd door bassist Lola Sam met hijgend in haar nek drummer Alfie Sayers. Dit drietal trekt nu zo’n jaar of drie gezamenlijk op met als hoorbaar resultaat een achttal tracks die worden gekenmerkt door poppy refreinen en  prominente gitaren. Zijnde een gitaarband krijgt elk nummer een extra kick middels een solo die menigeen naar zijn/haar luchtgitaar zal doen grijpen.

A Thousand Times, het titelnummer van een in mei te verschijnen debuut EP onderscheidt zich van zijn voorgangers met mooie koortje, een verassende tempowisseling en weer zo’n enthousiasmerende gitaarsolo. En die uitspraak van NME is mede gebaseerd op de live-optredens van HowWax. Dus hier gaan we nog we meer van horen.

King Krule – Seaforth

Het is opvallend hoeveel volk King Krule trekt met muziek die op het eerste, tweede en ook derde gehoor best wel moeilijk is.

King Krule is een roodharige Brit die 28 jaar geleden ter wereld kwam als Archy Marshall. Je kunt hem zien als singer-songwriter, maar niet als traditionele vertegenwoordiger van het gilde. Hij is geen geweldige zanger en je kunt je afvragen wat er van zijn songs overblijft als ze door anderen worden uitgevoerd. Je zou hem kunnen vergelijken met Mac DeMarco, maar dan zonder het laconieke dat de muziek van de Canadees kenmerkt.

King Krule is duidelijk een denker. Zo gaan de songs op zijn nieuw album, Space Heavy waarvan Seaforth de eerste single is over de gevoelens vervreemding en ontheemding die zich van hem meester maken sinds hij forenst tussen Londen en Liverpool. Muzikaal is KK de oude gebleven op Seaworth. D.w.z dat hij nog steeds met een heerlijk Brits accent zingt over een ietwat onnavolgbare en in dit geval trage beat zichzelf spaarzaam begeleidend op de elektrische gitaar.

DRAIN – Good Good Things

Normaal is DRAIN snoeihard en zet de zanger het op een schreeuwen. Nieuwe single Good Good Things is nog steeds behoorlijk stevig, hard genoeg om de fans niet te vervreemden, maar de frontman zingt soort van gewoon en is zelfs goed verstaanbaar!

Good Good Things is een liefdeslied met een positieve tekst. Ook dat is wel een anders bij de band uit Santa Cruz, Californië. Titels als Sick One, California Cursed en Evil Finds Light spreken wat dat betreft boekdelen.

Of Good Good Things een nieuwe richting betekent voor DRAIN? Waarschijnlijk niet. Het is geen eigen compositie, maar een cover van een nummer van The Descendants uit 1985. De andere songs die DRAIN dit jaar heeft uitgebracht komen als vanouds met een waarschuwing voor instortingsgevaar en gehoorbeschadiging. Good Good Things staat met 9 andere muzikale explosies op Living Proof, het tweede album van DRAIN dat op 5 mei gaat uitkomen op het legendarische Epitah label.

Pinkshift – to me

Pinkshift is een typisch Amerikaanse band in die zin dat de drie leden elk een andere culturele achtergrond hebben. Zangeres Ashrita Kumar is een kind van Aziatisch-Amerikaanse ouders, de wortels van gitarist Paul Vallejo liggen in Latijns-Amerika en drummer Myron Houngbedji is Afro-Amerikaans. De band heeft (nog) geen vaste bassist.

Pinkshift beweegt zich in de driehoek van punk, pop en hardrock. Ze hebben de DIY mentaliteit van de eerste, de toegankelijkheid van de tweede en de zware gitaren van de laatste.

Pinkshift werd vier jaar geleden geboren op de John Hopkins Universiteit in Baltimore. De belofte die ze opbouwden met een paar prille singles en veel optredens losten ze vorig jaar oktober in met een eerste album. Twee tracks van Love Me Forever, nothing (in my head) en BURN THE WITCH schopten het tot Breekijzer en doken niet veel later op in de Graadmeter. to me is helemaal nieuw en wederom niet te versmaden. De nieuwe Pinkshift single is op een Nirvaniaanse manier tegelijk loodzwaar en luchtig en zal de band heel wat nieuwe fans opleveren.

Destroy Boys – Beg For The Torture

Ten tijde van crises viert punk hoogtij. Zo was het en zo is het nog steeds. Alleen is punk anno nu wel wat meer dan een ongeleide woedeuitbarsting van een stel ongeschoolde schoffies met gitaren. Punk is er nu in alle soorten en maten, van poëtisch aangelegde postpunkbands via punkgroepen met jazzinvloeden tot en met de nieuwste trend, een subgenre dat we voorlopig moshpop of popcore hebben gedoopt; hardcore bands die (ook) muziek uitbrengen die je met enige fantasie radiovriendelijk zou kunnen noemen. In ieder geval Pinguin Radio vriendelijk. In die laatste categorie vallen bands als Scowl dat onlangs IJsbreker scoorde met Psychic Dance Routine en ook Destroy Boys dat leven in de brouwerij brengt met Beg For The Torture.

Destroy Boys heeft zich altijd al aan de poppy kant van de hardcore punkscene opgehouden. Met drie albums op hun conto en ruim een miljoen Spotify luisteraars per maand zou je het trio zelfs als pioniers van het moshpop genre kunnen zien. Destroy Boys is een trio, bestaande uit two California girls en een boy. Hun grootse succes to noch toe heeft de veelzeggende titel, ‘I Threw Glass at My Friend’s Eyes and Now I’m On Probation’.

Een deel van ons luisterpubliek zal opgelucht adem halen bij de wetenschap dat Beg For The Torture maar anderhalve minuut duurt. Tussen start en finish wordt echter meer energie opgewekt dan op het complete oeuvre van The National en Bon Iver tezamen.

bdrmm – Be Careful

Be Careful is anders maar toch herkenbaar als het werk van een band die we regelmatig tegen komen in de allerhoogste regionen van de Graadmeter.

Bdrmm dus uit het Engelse Hull. De nieuwe single trapt af met een rustig edoch funky drummetje dat als snel gezelschap krijgt van lenig basje. Als dan de ruimtelijk gitaar invalt zijn we weer op bekend terrein. Was vorige single It’s Just A Little Bit Of Blood een shoegazenummer, Be Careful gaat meer richting dreampop. Zet beide songs op één album, wat dus de bedoeling is en je kunt bdrmm een dreamgazeband noemen.

Het nieuwe, tweede album van bdrmm heet I Don’t Know en is digitaal vanaf 3 mei en fysiek vanaf eind juni verkrijgbaar.

second thoughts – forget her

Buiten de wondere wereld van het Eurovisie songfestival zijn m/v duetten vrij zeldzaam. Een nummer als forget her van second thoughts valt dan ook meteen op. Hij heet Ben Campbell, zijn zangpartner Clara Freeman-Taylor.

Second thoughts is een fris klinkend Brits gitaarkwartet dat net voor corona een eerste single uitbracht en onlangs een tweede EP, fluke geheten. Daarvan is Forget her liedje drie. Het is dus nog allemaal vrij pril. De potentie van second thoughts is echter al wel duidelijk. Dat blijkt ook uit de keuze van de producer van de EP. Dat is Iain Berryman, wiens naam je ook tegenkomt achterop hoezen van o.a. Arcade Fire, Kings Of Leon en Florence + Machine. Dat zijn allemaal grote namen die niet vies zijn van een beetje bombast. Second thoughts is dat wel. Berryman’s productie van forget her is lekker basic. Sound/stijl doet wel denken aan 80’s bands als The Smiths en Aztec Camera. Je hoort niet veel meer dan bas, drums en twee gitaren. Plus dus de prettige stemmen van Clara en Ben.