Tag: Fontaines DC

Divers Lowlands 2025 omarmt de gitaar wat sterker

​Lowlands 2025 is een feilloze editie geweest. Met talloze muzikale hoogtepunten, verrassingen op allerlei diverse vlakken en weersomstandigheden om in te lijsten. Geen wanklanken, alleen maar fijne mensen. Lowlands blijft vooral Lowlands. Nederlands imponerendste festival.

Tekst: Pieter Visscher

Het feest start traditioneel al op de donderdag in Biddinghuizen, waar allerhande deejays in het flinke gebied ArmadiLLow het publiek opwarmen met diverse sets. Pinguin Radio start de dag met zes uur lang de allerlekkerste indie. Het is opvallend hoeveel mensen op donderdag al richting de campings zijn gereisd. Zeker meer dan de helft van de 65.000 bezoekers heeft daar tijd voor gemaakt. De heerlijke weersomstandigheden geven er dan ook extra aanleiding toe. Mooie opwarmer voor al wat komen gaat. Op vrijdag bijvoorbeeld, waar we de geweldige Amerikaanse soulzanger Jalen N’Gonda de Bravo zien openen. Wat een stem, wat een partij goeie liedjes. Dit is soul van de allerbovenste plank. Loepzuiver. Onder contract bij Daptone Records, wat logisch is. N’Gonda is hard op weg een absolute wereldster te worden. Daarna de Nederlandse postpunkformatie Marathon die we zien debuteren in de X-ray. Een vlekkeloos optreden van de band die met Fading Image dit jaar een prachtig debuutalbum heeft afgeleverd. Het zorgt ervoor dat Marathon inmiddels ook buiten de grenzen geboekt wordt. In Engeland bijvoorbeeld. Zo gaat Wodan Boys op termijn datzelfde pad bewandelen. Zonder twijfel. De formatie uit rockcity nummer één Den Haag laat de India alle hoeken van de rock verkennen. Een band die zich niet vastpint op een genre. Flink wat moshpits. Zeer overtuigend. Deadletter, uit Engeland, doet er in dezelfde tent niet voor onder. Mooie, door Talking Heads beïnvloede postpunk, gezongen door de charismatische Zac Lawrence. De saxofoon geeft extra cachet aan het geluid van de band. London Grammar zien we in de Alpha. Een vrij ingetogen show. Veel publiek buiten de Alpha, in de zon. Het venijn zit in de staart, met een bijzonder dansbaar slotnummer. We hebben het even nodig. Met Queens Of The Stone Age op hetzelfde podium verlies je geen moment de aandacht. Snoeihard, in your face met een Josh Homme die op dreef is. Bovengetekende heeft de band zo’n vijftien keer gezien, maar zag nog nooit zo veel interactie met het publiek. Homme wordt op handen gedragen, wanneer hij zelfs gaat crowdsurfen. Ronduit spectaculair. QOTSA laat geen steken vallen.

Net zo interessant wordt het in de X-ray met Warmduscher. Een band die zoveel genres omarmt dat alle muzikale monden worden gevuld. Van rock tot disco en alles daar tussenin. De rockschuur barst uit z’n voegen. Mooie opmaat naar Tramhaus, uit Rotterdam. Overtuigend gebrachte postpunk, die ook op Lowlands tot het beste hoort wat we te zien krijgen. Dikke pluim, ondanks wat technische mankementen.

Zaterdag

De zaterdagmiddag wordt in de Heineken geopend door de dartelende Sylvie Kreusch, die er net zo goed uit de verf komt als een weekeinde eerder tijdens Haldern Pop in Duitsland. Zelfde witte sprookjesjurk. We zien het schitterende The Beaches in dezelfde tent de sterren van de hemel spelen. Wat een ongelooflijk prettige band blijft dit toch om naar te kijken. Jordan Miller in bloedvorm. Wat een stem, wat een genot om ook naar haar te luisteren en haar drie Canadeze bandgenoten. Indiepop/rock waar ontzettend veel genot uit valt te peuren. De luchtige dwarrelliedjes van Vampire Weekend gedijen goed in de inmiddels weer stevig aanwezige zon voor de Alpha, waar het druk is op de heuvels. Muzikaal heeft het echter niet al te veel om het lijf. Behang voor de massa. Lome pop. Om tot rust te komen. Nee dan My Baby in de Bravo. Ingevallen voor Royel Otis, dat afzegde. Catho heeft vrijdagnacht nog staan dansen in dezelfde tent, vertelt ze. Ze heeft zich moeiteloos weten op te laden voor een tent die met het nummer wat voller wordt. Het tentdak gaat er tijdens de bevlogen dancerock niet zo af als tijdens Paaspop een paar maanden terug, maar doet er nauwelijks voor onder. Catho’s broer, drummer Joost van Dijck, stelt een wedstrijdje sneldansen voor. Er wordt massaal gehoor aan gegeven. Niemand heeft het over Royel Otis.

We zien The Murder Capital in de India, waar de band niet zo sterk uit de verf komt. Het is allemaal wat matjes. We hadden hoger ingezet, terwijl ze een prachtige plaat afleverden dit jaar. Dan naar Papa Roach, in de propvolle Heineken. In 2004 speelde de band rond blikvanger Jacoby Shaddix voor het laatst in Biddinghuizen. Papa Roach verrast. Levendiger dan ooit. Muzikaal is de band nooit zo overdreven spannend geweest, maar het optreden is bevlogen. Indringende aandacht is er voor het zeer hoge zelfmoordpercentage onder jongeren wereldwijd. Er is heel veel emotie. Een groot gedeelte van het publiek houdt het niet droog. Het is alleszeggend. Last Resort in de finale. Uit tienduizend kelen. En dan naar Chappell Roan in de Alpha, met een sprookjesachtig decor dermate indrukwekkend dat het nauwelijks valt te beschrijven. De lichtvoetige popliedjes komen goed uit de verf bij Roan, die over een sublieme stem beschikt.

Zondag

Mooi moment om zo’n zondag mee te beginnen is Black Country, New Road dat de gevoelige indiepop die ze op plaat zetten ook live goed voor de dag laten komen. Een aandachtig publiek is getuige van de misschien wel rustgevendste show van Lowlands 2025. Een muzikaal hoogtepuntje. Zalvend. En dan zien we de excentrieke, wulpse, vervreemdende Sofia Isella in de India. Waar ze een theatraal optreden verzorgt. Donker, atmosferisch. Ze wisselt fluisterzachte (praat)zang af met helder gezongen momenten. De beats, soms hintend naar Nine Inch Nails, komen uit de computer. Isella creëert haar eigen universum. Soms éven met gitaar.

Lola Young in de Bravo is een ander verhaal. Het is zo’n traditionele programmeringsfout die we op veel festivals zien. Ook op Lowlands dus. Hoe komt dat toch? Natuurlijk had de Britse in de Alpha moeten staan. Velen krijgen nu weinig mee van de zangeres die een van de allerbeste popliedjes aller tijden (jawel) op haar naam heeft staan: Messy. Het is veel en veel te druk. Een blamage. Een leermoment. Dat ook (weer). Young maakt, wat we er van mee krijgen, een goede indruk. Prima band. Goed bij stem, zo te horen? Er wordt volop gedanst. Op Messy het hardst. Uiteraard! Volgend jaar maar in de Alpha. Waar ze thuishoort. En dan het hoogtepunt van het weekeinde: Fontaines DC speelt een stevige set in de Alpha. Waar het druk is. Maar het véél drukker had kunnen zijn. De band uit Dublin weet wat er gevraagd wordt op zo’n hoofdpodium. Het is bevlogen, overtuigend. Veel werk van de eerste plaat. Het beste album dat de Ieren afleverden. Het stevigste bovendien. Fontaines DC in de huidige vorm is een van de sterkste bands ter wereld. De band staat op een Lowlands dat de gitaar weer sterk heeft omarmd. Sterker dan in voorgaande jaren. Dat is een uitstekende keus gebleken. Neem een X-ray, toch een rockschuur waar met name elektronische acts de revue zijn gepasseerd de laatste decennia. Erg goede elektronische acts, begrijp me niet verkeerd, maar ze zijn grotendeels verdreven door (post)punk en rock. Elektronica speelt nog altijd een bijzonder grote rol op Lowlands, dat zonder meer. Met name in de nacht, waar je je ook geen moment hoeft te vervelen. Lowlands blijft een subliem totaalfestival.

 

Fontaines DC – It’s Amazing To Be Young

Na doorbraak jaar 2024 zou je verwachten dat Fontaines DC zich even zou terugrekken om op hun welverdiende lauweren te rusten.

Maar niets van dit al. 2025 is nog maar net begonnen of er is alweer een nieuwe single van de boys uit Dublin. En nog een goede ook! Zo toegankelijk als op It’s Amazing To Be Young hoorden we ze zelden eerder. Fontaines DC klinkt hier zelfs wel wat als U2, maar dan zonder spatsies. Aan de andere kant, Grian Chatten is geen charmezanger en de Sky Radio luisteraar zal vast moeite hebben met het eind dat klinkt als een 45 toeren plaatje waarvan het gat niet in het midden zit.

It’s Amazing To Be Young is een optimistisch nummer. De band viert de hoop en onbezorgdheid van een nieuw leven, de vrijheid van jeugd. Waar hebben we deze uitbarsting van positivisme aan te danken? Aan de geboorte van de baby van gitarist Carlos O’Connell. Een straaltje licht in deze donkere tijd, precies wat we nodig hebben!

Concert: 3 juli Rock Werchter, 15-17 augustus Lowlands.

Haldern Pop ook in 2024 beste festival ter wereld

Haldern Pop Festival 2024 is een editie die een mooie plek krijgt in de festivalgeschiedenisboeken. Andermaal heeft de organisatie het geflikt. Drie dagen lang de crème de la crème uit het hedendaagse indiecircuit. Opnieuw die krenten uit de alternatievemuziekpap. De pareltjes. De ontdekkingen. En dat allemaal met sublieme weersomstandigheden. Festivalgevoel 24.0.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Sander Brugman

Tijdens de donderdag zien we de Rotterdamse band Elephant al vroeg in de middag in de Haldern Pop Bar. De melancholische gitaarliedjes van de heren gaan erin als koek bij het publiek. Een betere starter van de dag kunnen we ons eigenlijk nauwelijks voorstellen. Hoewel we eerder deze ochtend, vanaf 11 uur al, Anushka Chkheidze zien in de kerk van Haldern. Met z’n geweldige akoestiek. Chkheidze, de Georgische elektronicadiva, zet een geluid neer om in te lijsten, samen met Cantus Domus, het koor dat al jarenlang acte de présence geeft op het festival. De synthese tussen de zalvende zangstemmen en de elektronische beats van Chkheidze blijkt een schot in de roos te zijn. De kerk barst uit z’n voegen qua drukte. Het applaus is kletterend.

Yard Act (foto) vinden we op het hoofdpodium. De lichtvoetige postpunk van de band uit Leeds zorgt vrijwel nooit voor al te veel beroering. Zanger James Smith oogt wat vermoeid, wat verveeld ook bij vlagen. In tegenstelling tot de twee achtergronddanseressen die niet alleen vocaal de show stelen, maar hun danskunsten ook steeds meer naar de voorgrond brengen. Het redt het optreden uiteindelijk. Nee dan Debby Friday (foto).

 

 

 

 

 

 

 

De in Nigeria geboren Canadese weet de Niederheintent in vuur en vlam te zetten met haar verpletterende, sexy voorkomen. Natuurlijk is de deejay die haar bij vlagen genadeloze dance uit de boxen laat kletteren belangrijk, maar Friday trekt alle aandacht naar zich toe. Ze ontdekt de dancescene in Toronto tijdens haar studie metafysica aan de universiteit, omarmt het nachtleven, het escapisme en begint zelf met muziek maken. We horen veel werk van haar debuutplaat Good Luck voorbijkomen. Een album dat wereldwijd erg goed is ontvangen.

Hoogtepunt van de dag is het optreden van Faber (foto), op het hoofdpodium. Een muzikaal gezelschap uit Duitsland rond de Zwitser Julian Vincenzo Pollina, die over een karakteristieke stem beschikt. Goed passend bij het geluid van zijn enorme band die een groot instrumentarium uit de kast heeft gehaald. De frivole balkansound valt bijna twee uur lang erg goed in de smaak.

Vrijdag

De roem is de Rotterdamse band Tramhaus vooruitgesneld. Nog altijd geen debuutalbum, maar vorig jaar al de sterkste act op Down The Rabbit Hole. Nu in de Haldern Pop Bar, die uitpuilt. Ook buiten het café staan veel mensen. De deur staat open en het geluid is knetterhard, ook vanuit een open raam. Dat is mooi meegenomen voor de buitenstaanders. Tramhaus, ontstaan tijdens de pandemie, uit verveling, is inmiddels een van de sterkste bands die we hebben in Nederland. 20 september is het dan zover. Dan verschijnt de debuutplaat. Het is opvallend hoe het overwegend Duitse publiek (Nederland is ook weer erg goed vertegenwoordigd in het dorp) veel teksten van de inmiddels verschenen ep’s woordelijk meezingt. De Pop Bar smult van het postpunkgeweld uit Rotjeknor. Tramhaus is klaar om Europa definitief te veroveren. Dan volgt de rest van de wereld meestal ook wel. Kan haast niet missen. Na afloop verkoopt de band zelf aan de lopende band vinyl en T-shirts vanuit hun naast het café geparkeerde bus. Zanger Lukas Jansen (foto) is net zo aaibaar als op het podium. Verwaandheid komt überhaupt niet voor in het woordenboek van de Rotterdammers.

In de Niederrheintent vinden we het uit Barcelona afkomstige gezelschap Los Sara Fontan, dat de uithoeken van de klassieke muziek (viool) en elektronica verkent met veel dansbare beats en drums. Zonder zang. Het improvisatiegehalte lijkt hoog. Bij vlagen ontwrichtend om dan ineens weer meeslepend te zijn. Duidelijk voor een nichepubliek en dan ben je in Haldern zonder meer aan het juiste adres. In de tent, aangekleed met enkele sfeervolle jarenzeventiglampen, krijgt Los Sara Fontan wat het verdient: gejuich en applaus. Wie stilstaat valt door de mand. Er hangt een energie waardoor je subiet voor de bijl gaat. Juist dit soort onderscheidende acts maakt Haldern Pop steevast tot het uitdagendste festival dat we wereldwijd hebben. De crème de la crème van de indiewereld heeft zich opnieuw verzameld in het sfeervolle Duitse dorpje. Waar we de auto nog altijd naast de tent mogen zetten op de camping. Wat een comfort en rijkdom. Van Sara Fontán en Edi Pou gaan we vast meer horen in de toekomst. Ze hebben een plaat uitgebracht.
Mary In The Junkyard (complimenten voor de bandnaam blijven logisch) zien we in de spiegeltent. Het podium dat steevast iets magisch blijft houden. Jongelui uit Engeland. Twee meiden en een knul. Hij, de drummer, met de langste haren. Zangeres/gitarist Clari Freeman-Taylor (foto) heeft iets van het timbre van wijlen Dolores O’Riordan in haar stem, maar dan wat dramatischer. De drie zijn van de voorkauwgeneratie, maar ogen zonder meer autonoom. Deze creativiteit komt niet uit de computer. Mooi is de viool, die het eigenwijze indierepertoire van het trio van de broodnodige extra diepgang voorziet. We horen geen hits. Wel veel dingen die nieuwsgierig maken naar het vervolg van de carrière van de Londenaren. Ze worden in elk geval omarmd door de spiegeltent. Die toch weer verrekte heet is. Het is dan ook schitterend festivalweer in Haldern.
Chilly Gonzales profiteert ook van die weldadige omstandigheden. Het kwartet uit Parijs heeft met zanger/pianist Jason Charles Beck een opvallende verschijning in de gelederen. De Canadees is een lookalike van columnist Marcel van Roosmalen. In vrij ostentatieve badjas bespeelt hij zijn toetsen. We zien ook een bassist, een drummer en een violist/keyboardspeler. Een theatraal gezelschap, dat de humor niet schuwt. Jason Charles Beck is zelfs ronduit grappig en kan nog rappen ook. Veel jazzy elementen in de muziek. Heel speels allemaal. Vakkundig bovendien. Speedy zal tevreden zijn? “Music is back motherfuckers!”, roept Gonzo (bijnaam), terwijl de band het podium verlaat. Een zegetocht in Rees. Venez nous voir conquérir.
Big Special (foto) staat op vrijdag voor de tweede keer op Haldern na wat afzeggingen en andere programmawijzigingen her en der. Donderdag op het hoofdpodium, wat al een enorm succes is, en nu in de uitpuilende Niederrheintent. Het duo heeft veel raakvlakken met landgenoten Sleaford Mods, maar is veel energieker en in your face. De elektronica komt uit de computer, Callum Moloney drumt als een bezetene en Joe Hicklin beschikt over een óngelooflijk goede stem om de recalcitrante muziek vol engagement van het duo van een enorme dynamiek te voorzien. Het verrukkelijke debuutalbum Postindustrial Hometown Blues is in mei verschenen. Big Special is sensationeel tot op het bot. Geniaal ook het kermisgeluid tussen de nummers door. Dat wat je hoort als er weer zo’n enórme knuffelbeer is gewonnen. U kent het wel. Big Special is God in Haldern. Sensationeel! ‘Life ain’t no fucking disco!’ Er is geen speld tussen te krijgen.
Minstens zo verbluffend is Fat Dog, uit Londen. Er is geen ontkomen aan in de zwetende spiegeltent. De briljante knotsgekke mix van allerhande elektronica, postpunk, klezmer en nog veel meer invloeden (Underworld) zet de boel volledig op stelten. Zowel Big Special als Fat Dog gaan heel erg grote bands worden op onze planeet. Houd ze goed in de gaten. Van Fat Dog is een debuutalbum (Woof) onderweg.
Fontaines D.C. (foto), een van de sterkste bands van de laatste jaren, is de absolute headliner van Haldern Pop 2024. Niet voor niets prijkt de tekst Is it too real for ya op spandoeken en op de Haldern Pop-T-shirts van 2024. De Dubliners zijn sinds de start van hun carrière niet weg te denken van de festivalpodia. Na debuutplaat Dogrel staan ze voor het eerst op Haldern. Inmiddels twee platen verder hebben we te maken met de belangrijkste band uit Ierland. De postpunk van Fontaines D.C. kan net zo stevig als gevoelig zijn. Boegbeeld Grian Chatten beheerst alle facetten binnen het metier en is ook de podiumpersoonlijkheid die de band nodig heeft, omdat de rest er vijf kwartier bij staat alsof ze in Dire Straits spelen tijdens Brothers In Arms. We wachten een set lang op Too Real, omdat daar immers de festivalslogan Is it too real for ya in is verwerkt. Het tekent de rebellie van Chatten dat de song wordt genegeerd. Het mag de pret geenszins drukken, terwijl het échte venijn misschien een beetje ontbreekt. Dat was er wel toen Fontaines D.C. debuteerde in Haldern, in de spiegeltent.
Zaterdag
Sam Akpro (foto) staat in de Haldern Pop Bar op de vroege zaterdagmiddag. Interessant vijftal waarin we een indiepotpourri horen met elementen uit de punkrock. Niet echt de vinger op te leggen. Zanger die vooral met wat hardere uithalen prima overeind blijft.
Just Mustard (hoofdpodium) uit Ierland (Dundalk) zegt beïnvloed te zijn door onder meer Sonic Youth en Fontaines DC. In de praktijk hoor je daar weinig van terug. Het is een shoegazy sound waar zangeres Katie Ball an sich prima binnen gedijt. Ze klinkt geregeld als Femke Bol. Na een overwinning. En als we dan toch in die zege-roes zitten is het heerlijk om die kracht bij te zetten met de beukende, erg dansbare elektronoise van Yard in de spiegeltent. De formatie haalt de mosterd naar eigen zeggen onder andere bij Nine Inch Nails vandaan. Een voorname inspiratiebron. Het doet de spiegeltent behoorlijk bollen. Wat een geweld!

Chalk, in diezelfde spiegeltent, bestaat uit filmmakers en muzikanten Ross Cullen, Benedict Goddard en Luke Niblock. Ook zij komen uit Ierland, het land dat al zo vaak levert op Haldern. De mix van postpunk en techno raakt aan IDLES en is daardoor ongeschikt voor een barbecue bij bejaarde buren. Chalk laat er geen gras over groeien en doet ook wat denken aan Fat Dog, van een avond eerder. Chalk komt er ook wel.

Mick Flannery (foto) staat op het hoofdpodium van Haldern. Weer een Ier, inderdaad. Flannery zit afwisselend achter een elektrische piano of hij staat, met een elektrische gitaar om z’n nek. Gedragen liedjes, voor een publiek dat er wel even aan toe is. Welkome vrijblijvendheid. De vocale raakvlakken met zowel Paul Buchanan als Glen Hansard blijven ook live prima uit de verf komen. Flannery is geen jongen die uit het niets een mop gaat tappen. Maar liedjes schrijven kan ie best aardig. Geen veganfangirl/boy zo te zien, terwijl ook hij/zij goed aan zijn/haar trekken komt op het festivalterrein. De falafel is inmiddels een klassieker. “Met wat hete saus?” Zeker! Flannery is een carnivoor, een barbecuetijger. Die een biertje lust. Een bourgondiër, een levensgenieter. Wéér uit Ierland. Evenals Haldernhuisband Villagers, die eigenlijk nooit teleurstelt op het festival. Noch in de spiegeltent, noch op het hoofdpodium, zoals nu. Zoals Haldern Pop 2024 in zijn totaliteit geen moment teleurstelt. We kunnen andermaal met droge ogen concluderen: Beste Festival Ter Wereld. Be true, not better! 

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines D.C. is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines D.C. ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines D.C. Hihi.

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines DC is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines DC ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines DC. Hihi.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines D.C.? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines D.C. hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines D.C. is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets deden, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis antidepressiva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines DC? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines DC hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines DC is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets dede, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis anti-depressieva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Fontaines D.C. – Jackie Down The Line

Het zou overdreven zijn te stellen dat Fontaines DC de verwachtingen overtreft met nieuwe single Jackie Down The Line, maar jee wat is het weer een goed nummer! De club uit Dublin gaat duidelijk voor de hoofdprijs met hun derde album.

Jackie Down The Line is wat minder onstuimig dan we van de Fontaines gewend zijn, wat minder punk misschien wel, maar niet minder overtuigend. En ook niet minder Iers. Waarschijnlijk moet je van Ierse komaf zijn om de finesses van de tekst van Jackie Down The Line te begrijpen, maar ook vastelanders zullen de zorgen herkennen die de band heeft omtrent de toekomst van de Ierse cultuur die dreigt te worden opgeslokt door de Engelse.  

Het derde studioalbum van Fontaines DC in even zovele jaren heet Skinty Fia. Dat is Iers voor De verdoemenis van het Hert. Met dat hert wordt het uitgestorven Ierse Reuzenhert bedoeld. Het trefwoord is doem. Het moge duidelijk zijn dat Jackie Down The Line meer is dan een zomaar een leuk liedje. 

Fontaines DC – Jackie Down The Line

Het zou overdreven zijn te stellen dat Fontaines DC de verwachtingen overtreft met nieuwe single Jackie Down The Line, maar jee wat is het weer een goed nummer! De club uit Dublin gaat duidelijk voor de hoofdprijs met hun derde album.

Jackie Down The Line is wat minder onstuimig dan we van de Fontaines gewend zijn, wat minder punk misschien wel, maar niet minder overtuigend. En ook niet minder Iers. Waarschijnlijk moet je van Ierse komaf zijn om de finesses van de tekst van Jackie Down The Line te begrijpen, maar ook vastelanders zullen de zorgen herkennen die de band heeft omtrent de toekomst van de Ierse cultuur die dreigt te worden opgeslokt door de Engelse.  

Het derde studioalbum van Fontaines DC in even zovele jaren heet Skinty Fia. Dat is Iers voor De verdoemenis van het Hert. Met dat hert wordt het uitgestorven Ierse Reuzenhert bedoeld. Het trefwoord is doem. Het moge duidelijk zijn dat Jackie Down The Line meer is dan een zomaar een leuk liedje. 

Fontaines D.C. – Dogrel

In de voetsporen van IDLES en Shame is Fontaines D.C. een van de meest sensationele bands van het moment. Het vijftal uit Dublin wist in korte rijd een live-reputatie op te bouwen tot ver buiten de stadsgrenzen. Ze maakten grote indruk op Eurosonic en SXSW. Hun postpunk is net zo vaak poëtisch als onstuimig. Zanger Grian Chatten heeft het perfecte gruizige stemgeluid voor zijn cynische teksten, over teleurstelling en uitzichtloosheid in Ierland anno nu.
Het nummer Too Real is de hit, maar eigenlijk staat geen zwakke broeder op dit debuutalbum.

De albumtitel Dogrel verklaard door gitarist Conor Curley: ‘Het is een woord voor oud-Ierse poëzie die veel herhaling gebruikt en humor niet schuwt, dat meestal wordt geassocieerd met de working class. En het wordt ook gebruikt om iets slechts te beschrijven: a piece of dogrel. Dat beschrijft onze muziek perfect.’ Fontaines D.C. neem zichzelf dus niet al te serieus. Deze band gaat 2019 nog kleur geven. (Erik Damen/Mania)

Meer van dit soort reviews lezen: check Mania Magazine