Haldern Pop ook in 2024 beste festival ter wereld

Haldern Pop Festival 2024 is een editie die een mooie plek krijgt in de festivalgeschiedenisboeken. Andermaal heeft de organisatie het geflikt. Drie dagen lang de crème de la crème uit het hedendaagse indiecircuit. Opnieuw die krenten uit de alternatievemuziekpap. De pareltjes. De ontdekkingen. En dat allemaal met sublieme weersomstandigheden. Festivalgevoel 24.0.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Sander Brugman

Tijdens de donderdag zien we de Rotterdamse band Elephant al vroeg in de middag in de Haldern Pop Bar. De melancholische gitaarliedjes van de heren gaan erin als koek bij het publiek. Een betere starter van de dag kunnen we ons eigenlijk nauwelijks voorstellen. Hoewel we eerder deze ochtend, vanaf 11 uur al, Anushka Chkheidze zien in de kerk van Haldern. Met z’n geweldige akoestiek. Chkheidze, de Georgische elektronicadiva, zet een geluid neer om in te lijsten, samen met Cantus Domus, het koor dat al jarenlang acte de présence geeft op het festival. De synthese tussen de zalvende zangstemmen en de elektronische beats van Chkheidze blijkt een schot in de roos te zijn. De kerk barst uit z’n voegen qua drukte. Het applaus is kletterend.

Yard Act (foto) vinden we op het hoofdpodium. De lichtvoetige postpunk van de band uit Leeds zorgt vrijwel nooit voor al te veel beroering. Zanger James Smith oogt wat vermoeid, wat verveeld ook bij vlagen. In tegenstelling tot de twee achtergronddanseressen die niet alleen vocaal de show stelen, maar hun danskunsten ook steeds meer naar de voorgrond brengen. Het redt het optreden uiteindelijk. Nee dan Debby Friday (foto).

 

 

 

 

 

 

 

De in Nigeria geboren Canadese weet de Niederheintent in vuur en vlam te zetten met haar verpletterende, sexy voorkomen. Natuurlijk is de deejay die haar bij vlagen genadeloze dance uit de boxen laat kletteren belangrijk, maar Friday trekt alle aandacht naar zich toe. Ze ontdekt de dancescene in Toronto tijdens haar studie metafysica aan de universiteit, omarmt het nachtleven, het escapisme en begint zelf met muziek maken. We horen veel werk van haar debuutplaat Good Luck voorbijkomen. Een album dat wereldwijd erg goed is ontvangen.

Hoogtepunt van de dag is het optreden van Faber (foto), op het hoofdpodium. Een muzikaal gezelschap uit Duitsland rond de Zwitser Julian Vincenzo Pollina, die over een karakteristieke stem beschikt. Goed passend bij het geluid van zijn enorme band die een groot instrumentarium uit de kast heeft gehaald. De frivole balkansound valt bijna twee uur lang erg goed in de smaak.

Vrijdag

De roem is de Rotterdamse band Tramhaus vooruitgesneld. Nog altijd geen debuutalbum, maar vorig jaar al de sterkste act op Down The Rabbit Hole. Nu in de Haldern Pop Bar, die uitpuilt. Ook buiten het café staan veel mensen. De deur staat open en het geluid is knetterhard, ook vanuit een open raam. Dat is mooi meegenomen voor de buitenstaanders. Tramhaus, ontstaan tijdens de pandemie, uit verveling, is inmiddels een van de sterkste bands die we hebben in Nederland. 20 september is het dan zover. Dan verschijnt de debuutplaat. Het is opvallend hoe het overwegend Duitse publiek (Nederland is ook weer erg goed vertegenwoordigd in het dorp) veel teksten van de inmiddels verschenen ep’s woordelijk meezingt. De Pop Bar smult van het postpunkgeweld uit Rotjeknor. Tramhaus is klaar om Europa definitief te veroveren. Dan volgt de rest van de wereld meestal ook wel. Kan haast niet missen. Na afloop verkoopt de band zelf aan de lopende band vinyl en T-shirts vanuit hun naast het café geparkeerde bus. Zanger Lukas Jansen (foto) is net zo aaibaar als op het podium. Verwaandheid komt überhaupt niet voor in het woordenboek van de Rotterdammers.

In de Niederrheintent vinden we het uit Barcelona afkomstige gezelschap Los Sara Fontan, dat de uithoeken van de klassieke muziek (viool) en elektronica verkent met veel dansbare beats en drums. Zonder zang. Het improvisatiegehalte lijkt hoog. Bij vlagen ontwrichtend om dan ineens weer meeslepend te zijn. Duidelijk voor een nichepubliek en dan ben je in Haldern zonder meer aan het juiste adres. In de tent, aangekleed met enkele sfeervolle jarenzeventiglampen, krijgt Los Sara Fontan wat het verdient: gejuich en applaus. Wie stilstaat valt door de mand. Er hangt een energie waardoor je subiet voor de bijl gaat. Juist dit soort onderscheidende acts maakt Haldern Pop steevast tot het uitdagendste festival dat we wereldwijd hebben. De crème de la crème van de indiewereld heeft zich opnieuw verzameld in het sfeervolle Duitse dorpje. Waar we de auto nog altijd naast de tent mogen zetten op de camping. Wat een comfort en rijkdom. Van Sara Fontán en Edi Pou gaan we vast meer horen in de toekomst. Ze hebben een plaat uitgebracht.
Mary In The Junkyard (complimenten voor de bandnaam blijven logisch) zien we in de spiegeltent. Het podium dat steevast iets magisch blijft houden. Jongelui uit Engeland. Twee meiden en een knul. Hij, de drummer, met de langste haren. Zangeres/gitarist Clari Freeman-Taylor (foto) heeft iets van het timbre van wijlen Dolores O’Riordan in haar stem, maar dan wat dramatischer. De drie zijn van de voorkauwgeneratie, maar ogen zonder meer autonoom. Deze creativiteit komt niet uit de computer. Mooi is de viool, die het eigenwijze indierepertoire van het trio van de broodnodige extra diepgang voorziet. We horen geen hits. Wel veel dingen die nieuwsgierig maken naar het vervolg van de carrière van de Londenaren. Ze worden in elk geval omarmd door de spiegeltent. Die toch weer verrekte heet is. Het is dan ook schitterend festivalweer in Haldern.
Chilly Gonzales profiteert ook van die weldadige omstandigheden. Het kwartet uit Parijs heeft met zanger/pianist Jason Charles Beck een opvallende verschijning in de gelederen. De Canadees is een lookalike van columnist Marcel van Roosmalen. In vrij ostentatieve badjas bespeelt hij zijn toetsen. We zien ook een bassist, een drummer en een violist/keyboardspeler. Een theatraal gezelschap, dat de humor niet schuwt. Jason Charles Beck is zelfs ronduit grappig en kan nog rappen ook. Veel jazzy elementen in de muziek. Heel speels allemaal. Vakkundig bovendien. Speedy zal tevreden zijn? “Music is back motherfuckers!”, roept Gonzo (bijnaam), terwijl de band het podium verlaat. Een zegetocht in Rees. Venez nous voir conquérir.
Big Special (foto) staat op vrijdag voor de tweede keer op Haldern na wat afzeggingen en andere programmawijzigingen her en der. Donderdag op het hoofdpodium, wat al een enorm succes is, en nu in de uitpuilende Niederrheintent. Het duo heeft veel raakvlakken met landgenoten Sleaford Mods, maar is veel energieker en in your face. De elektronica komt uit de computer, Callum Moloney drumt als een bezetene en Joe Hicklin beschikt over een óngelooflijk goede stem om de recalcitrante muziek vol engagement van het duo van een enorme dynamiek te voorzien. Het verrukkelijke debuutalbum Postindustrial Hometown Blues is in mei verschenen. Big Special is sensationeel tot op het bot. Geniaal ook het kermisgeluid tussen de nummers door. Dat wat je hoort als er weer zo’n enórme knuffelbeer is gewonnen. U kent het wel. Big Special is God in Haldern. Sensationeel! ‘Life ain’t no fucking disco!’ Er is geen speld tussen te krijgen.
Minstens zo verbluffend is Fat Dog, uit Londen. Er is geen ontkomen aan in de zwetende spiegeltent. De briljante knotsgekke mix van allerhande elektronica, postpunk, klezmer en nog veel meer invloeden (Underworld) zet de boel volledig op stelten. Zowel Big Special als Fat Dog gaan heel erg grote bands worden op onze planeet. Houd ze goed in de gaten. Van Fat Dog is een debuutalbum (Woof) onderweg.
Fontaines D.C. (foto), een van de sterkste bands van de laatste jaren, is de absolute headliner van Haldern Pop 2024. Niet voor niets prijkt de tekst Is it too real for ya op spandoeken en op de Haldern Pop-T-shirts van 2024. De Dubliners zijn sinds de start van hun carrière niet weg te denken van de festivalpodia. Na debuutplaat Dogrel staan ze voor het eerst op Haldern. Inmiddels twee platen verder hebben we te maken met de belangrijkste band uit Ierland. De postpunk van Fontaines D.C. kan net zo stevig als gevoelig zijn. Boegbeeld Grian Chatten beheerst alle facetten binnen het metier en is ook de podiumpersoonlijkheid die de band nodig heeft, omdat de rest er vijf kwartier bij staat alsof ze in Dire Straits spelen tijdens Brothers In Arms. We wachten een set lang op Too Real, omdat daar immers de festivalslogan Is it too real for ya in is verwerkt. Het tekent de rebellie van Chatten dat de song wordt genegeerd. Het mag de pret geenszins drukken, terwijl het échte venijn misschien een beetje ontbreekt. Dat was er wel toen Fontaines D.C. debuteerde in Haldern, in de spiegeltent.
Zaterdag
Sam Akpro (foto) staat in de Haldern Pop Bar op de vroege zaterdagmiddag. Interessant vijftal waarin we een indiepotpourri horen met elementen uit de punkrock. Niet echt de vinger op te leggen. Zanger die vooral met wat hardere uithalen prima overeind blijft.
Just Mustard (hoofdpodium) uit Ierland (Dundalk) zegt beïnvloed te zijn door onder meer Sonic Youth en Fontaines DC. In de praktijk hoor je daar weinig van terug. Het is een shoegazy sound waar zangeres Katie Ball an sich prima binnen gedijt. Ze klinkt geregeld als Femke Bol. Na een overwinning. En als we dan toch in die zege-roes zitten is het heerlijk om die kracht bij te zetten met de beukende, erg dansbare elektronoise van Yard in de spiegeltent. De formatie haalt de mosterd naar eigen zeggen onder andere bij Nine Inch Nails vandaan. Een voorname inspiratiebron. Het doet de spiegeltent behoorlijk bollen. Wat een geweld!

Chalk, in diezelfde spiegeltent, bestaat uit filmmakers en muzikanten Ross Cullen, Benedict Goddard en Luke Niblock. Ook zij komen uit Ierland, het land dat al zo vaak levert op Haldern. De mix van postpunk en techno raakt aan IDLES en is daardoor ongeschikt voor een barbecue bij bejaarde buren. Chalk laat er geen gras over groeien en doet ook wat denken aan Fat Dog, van een avond eerder. Chalk komt er ook wel.

Mick Flannery (foto) staat op het hoofdpodium van Haldern. Weer een Ier, inderdaad. Flannery zit afwisselend achter een elektrische piano of hij staat, met een elektrische gitaar om z’n nek. Gedragen liedjes, voor een publiek dat er wel even aan toe is. Welkome vrijblijvendheid. De vocale raakvlakken met zowel Paul Buchanan als Glen Hansard blijven ook live prima uit de verf komen. Flannery is geen jongen die uit het niets een mop gaat tappen. Maar liedjes schrijven kan ie best aardig. Geen veganfangirl/boy zo te zien, terwijl ook hij/zij goed aan zijn/haar trekken komt op het festivalterrein. De falafel is inmiddels een klassieker. “Met wat hete saus?” Zeker! Flannery is een carnivoor, een barbecuetijger. Die een biertje lust. Een bourgondiër, een levensgenieter. Wéér uit Ierland. Evenals Haldernhuisband Villagers, die eigenlijk nooit teleurstelt op het festival. Noch in de spiegeltent, noch op het hoofdpodium, zoals nu. Zoals Haldern Pop 2024 in zijn totaliteit geen moment teleurstelt. We kunnen andermaal met droge ogen concluderen: Beste Festival Ter Wereld. Be true, not better! 

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines D.C. is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines D.C. ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines D.C. Hihi.

Fontaines D.C. – Starbuster

Voor Fontaines DC is het niet langer genoeg om aanvoerder te zijn van het post punk leger. De band is uit op werelddominantie lezen we in een interview in The Guardian.

Omdat onbescheiden doel te bereiken hebben de Ieren getekend bij een nieuw label (XL: Adele/Radiohead/Jack White), een nieuwe producer ingeschakeld (James Ford; Arctic Monkeys/Gorillaz/Beth Gibbons) en Ierland definitief de rug toe gekeerd, als domicilie en inspiratiebron.

De hamvraag is of Fontaines DC ook water bij de wijn heeft gedaan om de overstap van medium (AFAS Live) naar mega (Ziggo Dome) te realiseren? Het antwoord is, niet echt. Tussen droom en werkelijkheid staat Grian Chatten in de weg -die hoe hij zijn best ook doet- nooit een fijnzanger zal worden. Chatten declameert weer lappen tekst, en als hook van Starbuster produceert hij een geluid dat nog het meest klinkt als happen naar adem. En een refrein zijn ze vergeten. Niet echt 538 materiaal dus. Kortom de eerste single van het vierde album (Romance uit in augustus) had van geen andere band kunnen zijn dan Fontaines DC. Hihi.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines D.C.? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines D.C. hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines D.C. is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets deden, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis antidepressiva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song

Wat, alweer een nieuw nummer van Fontaines DC? De spreekwoordelijke inkt van hun Skinta Fia album is nog niet eens droog?! Het antwoord is ja en nee.

‘Cello Song is een nieuwe opname, maar geen nieuw nummer. Het is de bijdrage van de Ierse post-punkers aan The Endless Coloured Ways, een ‘tribute to’ Nick Drake album.  De compositie is dus van de legendarische Britse singer-songwriter. Behalve Fontaines DC hebben ook Let’s Eat Grandma, Feist, Bombay Bicycle Club en Phil Selway van Radiohead een song van Drake gecoverd.

De versie van Fontaines DC is het schoolvoorbeeld van een goede cover. Het nummer is herkenbaar als je het origineel kent, maar de band heeft het helemaal naar eigen hand gezet. Of er een actuele aanleiding is om een album met covers van Nick Drake uit te brengen is niet helemaal duidelijk. Hoeft ook niet alle aandacht die the ‘late great’ Drake krijgt is volledig terecht.

De singer-songwriter maakte bij leven maar drie album die toendertijd – we hebben het over de vroege jaren 70- vrijwel niets dede, maar tegenwoordig een miljoenen publiek trekken. Drake overleed in 1974 na een overdosis anti-depressieva. De vraag die altijd onbeantwoord is gebleven is of dat een ongeluk was of bewust.

Fontaines D.C. – Jackie Down The Line

Het zou overdreven zijn te stellen dat Fontaines DC de verwachtingen overtreft met nieuwe single Jackie Down The Line, maar jee wat is het weer een goed nummer! De club uit Dublin gaat duidelijk voor de hoofdprijs met hun derde album.

Jackie Down The Line is wat minder onstuimig dan we van de Fontaines gewend zijn, wat minder punk misschien wel, maar niet minder overtuigend. En ook niet minder Iers. Waarschijnlijk moet je van Ierse komaf zijn om de finesses van de tekst van Jackie Down The Line te begrijpen, maar ook vastelanders zullen de zorgen herkennen die de band heeft omtrent de toekomst van de Ierse cultuur die dreigt te worden opgeslokt door de Engelse.  

Het derde studioalbum van Fontaines DC in even zovele jaren heet Skinty Fia. Dat is Iers voor De verdoemenis van het Hert. Met dat hert wordt het uitgestorven Ierse Reuzenhert bedoeld. Het trefwoord is doem. Het moge duidelijk zijn dat Jackie Down The Line meer is dan een zomaar een leuk liedje. 

Fontaines DC – Jackie Down The Line

Het zou overdreven zijn te stellen dat Fontaines DC de verwachtingen overtreft met nieuwe single Jackie Down The Line, maar jee wat is het weer een goed nummer! De club uit Dublin gaat duidelijk voor de hoofdprijs met hun derde album.

Jackie Down The Line is wat minder onstuimig dan we van de Fontaines gewend zijn, wat minder punk misschien wel, maar niet minder overtuigend. En ook niet minder Iers. Waarschijnlijk moet je van Ierse komaf zijn om de finesses van de tekst van Jackie Down The Line te begrijpen, maar ook vastelanders zullen de zorgen herkennen die de band heeft omtrent de toekomst van de Ierse cultuur die dreigt te worden opgeslokt door de Engelse.  

Het derde studioalbum van Fontaines DC in even zovele jaren heet Skinty Fia. Dat is Iers voor De verdoemenis van het Hert. Met dat hert wordt het uitgestorven Ierse Reuzenhert bedoeld. Het trefwoord is doem. Het moge duidelijk zijn dat Jackie Down The Line meer is dan een zomaar een leuk liedje. 

Fontaines D.C. – Dogrel

In de voetsporen van IDLES en Shame is Fontaines D.C. een van de meest sensationele bands van het moment. Het vijftal uit Dublin wist in korte rijd een live-reputatie op te bouwen tot ver buiten de stadsgrenzen. Ze maakten grote indruk op Eurosonic en SXSW. Hun postpunk is net zo vaak poëtisch als onstuimig. Zanger Grian Chatten heeft het perfecte gruizige stemgeluid voor zijn cynische teksten, over teleurstelling en uitzichtloosheid in Ierland anno nu.
Het nummer Too Real is de hit, maar eigenlijk staat geen zwakke broeder op dit debuutalbum.

De albumtitel Dogrel verklaard door gitarist Conor Curley: ‘Het is een woord voor oud-Ierse poëzie die veel herhaling gebruikt en humor niet schuwt, dat meestal wordt geassocieerd met de working class. En het wordt ook gebruikt om iets slechts te beschrijven: a piece of dogrel. Dat beschrijft onze muziek perfect.’ Fontaines D.C. neem zichzelf dus niet al te serieus. Deze band gaat 2019 nog kleur geven. (Erik Damen/Mania)

Meer van dit soort reviews lezen: check Mania Magazine

Fontaines D.C. – Too Real

Fontaines DC was een van de namen die rond gonsden tijdens ESNS, zijnde de nieuwe punksensatie uit Dublin, Ierland. De band had eerder al indruk gemaakt op de herfsteditie van London Calling.

Met succesvolle bands als Shame, IDLES en Parquet Courts lijkt er sprake van een opleving van punk.

Fontaines DC past in die trend, maar heeft duidelijk een eigen kijk op de erfenis van Ramones/Clash/Sex Pistols. Nieuwe single Too Real, de vierde in totaal, en afkomstig van de binnenkort te verschijnen debuutlangspeler is met zijn vier minuten bijna twee keer zo lang als de punk standaard en heeft een instrumentale inleiding die bijna de helft van de track in beslag neemt. Wel des punks is de in een vet accent gescandeerde tekst en de beschuldigende toon. Daar staat weer tegenover dat Too Real is geïnspireerd door het werk van dichter/filosoof TS Eliot. Deze punks hebben duidelijk hun school afgemaakt, maar daar geen nadelige effecten van ondervonden.

LIVEDATA 20/4 Motel Mozaique, Rotterdam 23/6 Loose Ends, NSDM Werf – Amsterdam 11/07 Dour Festival, Dour (BE)

Fontaines DC – Big

Fontaines DC is aanvoerder van een rap groeiend neo-punk-peloton.

Hoewel het nog geen twee minuten durende Big een klassieke punk lengte (krapte?) heeft, is de Ierse band meer in spirit dan in stijl typisch punk.

Dat heeft Fontaines DC gemeen met soort en tijdgenoten als Sports Team, Shame en IDLES. Hoe kort ook, Big doet wat het moet doen, de boel opjutten met een bot ritme, basale gitaren en een tekst over onvrede en ambitie. ‘A Pregnant City With A Catholic Mind‘, noemt Grian Chatten zijn geboortestad Dublin, of zoals hij het uitspreekt Doblin.

Big staat net als Too Real op het debuutalbum van de Ieren dat Dogrel, te vertalen als rijmelarij gaat heten en vanaf 12 april verkrijgbaar is.

LIVEDATA: 19 april, Motel Mozaique, Rotterdam. 23 juni, Loose Ends festival NDSM Werf, Amsterdam.