Een puntje van kritiek aangaande Rolling Blackouts Coastal Fever is dat ze voor een band met drie gitaristen in de gelederen wel een beetje zuinig zijn met gitaarsolo’s. Nieuwe single, Deep Dive dat tegelijk verscheen met het vierde album van de Australiërs, Empty Rooms maakt gelukkig veel goed.
Een sterke riff vormt de aftrap van een midtempo rocker waarin de gitaren welig tieren. Er mompelt weliswaar iemand doorheen maar de laatste anderhalve minuut is alleen maar gitaar, zo’n bevlogen solo die je naar je luchtgitaar doet grijpen.
Quizje: wat is de overeenkomst tussen Lynyrd Skynyrd, Parliament en Rolling Blackouts Coastal Fever? Ze hebben alle drie drie sologitaristen!
Die van RBCF hebben hun handen vol aan Tidal River, trekker nummer twee van het nieuwe album van de Australiërs, Endless Rooms (6 mei). Het tempo is up, maar de stemming niet zo. Tidal River gaat over almaar groter wordende tweedeling van de maatschappij, waar de ‘haves’ steeds minder rekening houden met de ‘have-nots’.
Het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever is zeer verheugd om hun nieuwe album, Endless Rooms, uit 6 mei op Sub Pop aan te kondigen en dat is in hun eigen woorden… Crickey! Bovendien delen ze de eerste smaakmaker van het album, “The Way It Shatters ” De band – bestaande uit Fran Keaney, Joe White, Marcel Tussie en de broers Tom en Joe Russo – keert terug na 2020’s Sideways To New Italy met hun meest naturalistische en uitgebreide album tot nu toe, een bewijs van de samenwerkingsgeest en live-kracht van Rolling Blackouts C.F. Zoals ze zelf zeggen is Endless Rooms de band “die doet waar we goed in zijn: samen liedjes najagen in een kamer.”
Lead single “The Way It Shatters” begon eenvoudig als een thuis opgenomen MIDI-jam voordat hij uitgroeide tot de zinderende oorwurm die het nu is. Het bevat veel synth, een instrument dat zelden te horen was op eerdere releases van Rolling Blackouts C.F. Verder legt de band over deze single uit: “Het gaat erom hoe het belanden in jouw specifieke situatie in het leven het resultaat is van absolute willekeur. Of je nu in het welvarende Australië bent geboren of in een oorlogsgebied in Syrië bent geboren. That is the way it shatters.” Dus wanneer dit geluk wordt aangezien voor een gevoel van trots op zichzelf of hun land, raken ze in de war en afgeleid van wat belangrijk is. Het is wanneer degenen aan de andere kant van de geluksschaal volledig anders zijn en als niet waardig worden beschouwd. In de begeleidende video, geregisseerd door frequente medewerker Nick Mckk, speelt Joe White een man die wakker wordt op de kust en een verjaardagsfeestje binnen rolt, bijgewoond door de rest van de bandleden.
Terwijl de eerste ideeën voor Endless Rooms online werden verhandeld tijdens de lange periodes die de band los van elkaar hebben doorgebracht, gescheiden door de strikte lockdowns in Australië, werd het album echt geboren tijdens kleine vensters van vrijheid waarin de band samen optrok naar een lemen huis in de bush, ongeveer twee uur ten noorden van Melbourne gebouwd door de grote familie Russo in de jaren 70. Daar kregen de 12 nummers vorm, geoefend met, en op de hoogte van de akoestiek en sfeer van het creepy huis aan het meer dat ze besloten het album daar op te nemen (en het huis op de albumhoes te zetten). Voor de eerste keer produceerde de band de plaat zelf (samen met ingenieur, medewerker en oude vriend, Matt Duffy). Het resultaat is een verzameling liedjes die doordrongen zijn van de geest van de plaats; onderbroken door veldopnames van regen, vuur, vogels en wind. “Het is bijna een anticonceptalbum”, zegt de band. “De titel Endless Rooms weerspiegelt onze liefde voor het creëren van werelden in onze liedjes. We behandelen elk van hen als een kale kamer die moet worden opgebouwd met oneindige mogelijkheden.”
Een bijna eindeloze hoeveelheid lege zalen in N-Amerika, Australië, UK en Europa krijgen de endless-rooms-behandeling, met de support van Stella Donnely, kunnen we die wereld bezoeken op 22 juni bij Doornroosje, 23 juni bij Paradiso!
Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy (SubPop/Konkurrent)
Voordat Rolling Blackouts Coastal Fever hun eerste langspeler uitbrachten (Hope Downs, 2018) kwamen ze met twee ep’s op de proppen, minialbums liever gezegd. Talk Tight uit 2016 betekende de eerste kennismaking met de Australiërs en een jaar later verscheen het briljante The French Press. Toen wisten we definitief dat de muziekwereld goud in handen heeft met het vijftal uit Melbourne. De sprankelende indierock zette de band op de kaart. Net zoals je elke dag wel een berenhap met satésaus wil nuttigen of zo’n fijne frikadel speciaal (ketchup of curry?) zo wil je ook elke dag wel luisteren naar Rolling Blackouts Coastal Fever. Puntige indierock die er altijd wel ingaat.
Rolling Blackouts Coastal Fever noemen zichzelf momenteel voor het gemak Rolling Blackouts C.F. maar wie de band nog Rolling Blackouts Coastal Fever wil blijven noemen, wordt niet met de nek aangekeken door de vijf. Het zijn lieve jongens. Met heel erg veel muzikaal talent in hun donder. Niet alleen gezien het feit dat zowel Tom Russo, als Fran Keany alsook Joe White over geweldige vocale capaciteiten beschikken en bij toerbeurt de leadvocals voor hun rekening nemen, met name ook omdat er zoveel goeie liedjes ontluiken wanneer de band de studio induikt. Ja, liedjesschrijven dat kunnen ze en drummer Marcel Tussie en bassist Joe Russo verdienen het om ook genoemd te worden. Want het is een groepsproces. Hoewel de drie zangers de songs voor het grootste gedeelte schrijven.
Een band zonder ego’s. Leden die complementair aan elkaar zijn. Boys next door. Stuk voor stuk. Jongens met een gunfactor. Niet alleen op plaat ijzersterk, maar ook live onweerstaanbaar goed. Zo zagen we bijvoorbeeld op Lowlands, twee jaar terug. Toen het debuut Hope Downs net was verschenen. Een plaat die voortborduurde op de twee ep’s en geen regelrechte uitschieters bevatte.
Zoals die ook niet te vinden zijn op Sideways To New Italy. Een album dat opnieuw sprankelt en bruist en een band laat horen die zin heeft in het leven. Dat hoor je terug in de tien songs op deze tweede langspeler. Net zo veel songs als op de voorganger. Ook daarin geen wijzigingen. Rolling Blackouts C.F. heeft nooit de neiging gehad muzikaal uit de band te springen. Geen strapatsen, geen buitensporig gekke dingen. Alleen maar goeie gitaarliedjes. Liedjes waar we met z’n allen heel erg vrolijk van worden. Ze worden ook nog eens steeds beter wanneer je ze wat vaker beluistert. En op een planeet die toch nog wel wat van slag lijkt door al die coronaheisa (al went ‘t best snel en gaan de sauna’s straks weer open) kunnen we dat goed gebruiken. Pieter Visscher
Om maar meteen antwoord te geven op de prangende vraag, is de nieuwe single van Rolling Blackouts Coastal Fever beter dan ‘French Press’? Helaas ook Falling Thunder haalt niet het niveau van onze eerste kennismaking met de band uit Melbourne.
Maar hij is wel weer erg goed! Bands zouden eens moeten overwegen hun beste nummer er niet gelijk uit te gooien, maar even te bewaren. Dat is natuurlijk moeilijk, want trots en zo. En ook een dilemma. Je wilt immers meteen goed voor de dag komen, maar wel het overwegen waard. Het gevaar dreigt anders een one hit wonder te worden.
Dat is gelukkig niet gebeurd met Rolling Blackouts Coastal Fever.Falling Thunder is het derde en waarschijnlijk laatste nummer dat uitkomt voor de release van het nieuwe album, ‘Sideways To New Italy’, dat op 5 juni uitkomt. Eerder verschenen ‘Cars In Space’ en ‘She’s There’.
Falling Thunder is misschien wel het meest poppy nummer van de Australische band tot nu toe. Het meerstemmig gezongen refrein is zonnig en onbekommerd en beslist hitgevoelig. Maar hoe mooi ze ook zingen bij RBCF, het gaat uiteindelijk om de gitaren. Ze hebben er niet voor niks drie. Nou dat zit wel snor, de gitaristen drukken van meet af aan hun stempel op het nummer en steken ook daarna nog regelmatig de kop op voor breaks en solo’s. Falling Thunder mag dan wel geen nieuwe ‘French Press’ zijn, het nummer belicht wel een kant van RTBC die we nog niet kenden. En dat is ook winst.
Rolling Blackouts Coastal Feverweet hoe je je klanten tevreden houdt. Om het jaar een album uitbrengen en de tussentijd vullen met singles en EP’s. Gelijk met de release van She’s There kwam het bericht dat album 2 van de Australische gitaarband klaar is voor lancering. De opvolger van Hope Down verschijnt op 5 juni onder de titel ‘Sideways To New Italy’.
Er zal vast een verklaring zijn voor de cryptisch ogende albumtitel, maar die moeten we je nog even schuldig blijven. Wel kunnen we vertellen dat She’s There net als Cars In Space een lekker vlotte rocker is, waarin de drie gitaristen ruimschoots aan hun trekken komen.
Vanwege hun land van herkomst, de aanwezigheid van meerdere gitaristen en hun lange naam ligt het voor de hand om RCBF te vergelijken met die andere Australische gitaarband met ellenlange naam. Die vergelijking gaat echter al snel mank. King Gizzard and the Lizard Wizard maakt psychedelische rock met een afwijking naar jazz. RCBF daarentegen klinkt meer als een mix van R.E.M. en Television. Alternatief Amerikaans dus. En een beetje retro. Beide bands bewijzen echter dat gitaarrock anno 2020 nog springlevend is.
Wie Rolling Blackouts Coastal Fever wel eens live heeft gezien, weet dat de band op de bühne grotere hoogten bereikt dan in de studio. Nieuwe single, Cars In Space laat horen dat de kloof snel kleiner wordt. Wie de band nog nooit live heeft gezien heeft overigens niks te klagen, want ook op plaat weten de mannen uit Melbourne van wanten.
De derde single van wat hopelijk het tweede album gaat worden van RBCF is een bijna vijf minuten durend feest voor iedereen die van gitaarmuziek houdt. Wie dat niet doet is hier helaas aan het verkeerde adres.
De drie gitaristen van Rolling Blackouts Coastal Fever doen op Cars In Space gezamenlijk een stapje naar voren en spelen de sterren van de spreekwoordelijke hemel in een gedreven up tempo rocknummer met jazz en country invloeden, een vrij unieke combinatie. Dit alles in fraaie harmonie van zowel de zangers als de gitaristen.
In juni komt RBFC weer onze richting op. Naar Europa. Naar Best Kept Secret.
De Mania 30 eindlijst is samengesteld door de medewerkers van winkels en schrijvers van het blad. In de nieuwe december-editie zijn ook alle individuele top 3 lijstjes terug te vinden en top 5 lijstjes van het jaar per genre. Kom langs om een exemplaar op te pikken in de winkel!
Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag! Vandaag één van onze hoogtepunten van Lowlands 2018: de Australische indieband Rolling Blackouts Coastal Fever. Check de nieuwe single Sister’s Jeans.
Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag! Vandaag één van onze hoogtepunten van Lowlands 2018: de Australische indieband Rolling Blackouts Coastal Fever. Check de nieuwe livesessie van de single An Air Conditioned Man.
Rolling Blackouts Coastal Fever – Sideways To New Italy (SubPop/Konkurrent)
