Als Holy Fuck, Rolling Teeth In A Horse’s Mouth en The Cops beroemde bands zouden zijn, wasSavak een supergroep geweest. Helaas pindakaas. Dat we hier te maken hebben met een stel veteranen is wel duidelijk. De mannen zien er ook uit als brave burgervaders, maar dit terzijde.
In My Book Of Siblings – dat best wel twee keer zo lang had mogen duren- is niets aan het toeval overgelaten. Er wordt kundig en met smaak gemusiceerd. De zang is prima, de overkoepelende gitaar geweldig. Ook heeft My Book Of Siblings genoeg energie om een dozijn Tesla’s op te laden.
Het zou terecht zijn als My Book Of SiblingsSavak omhoog zou stoten in de vaart der post-punkbands, maar na vier goed ontvangen edoch matig presterende albums zou dat een wonder zijn. Aan ons ligt het niet.
The Bug Clubstal onze harten met het prettig naïef rockende My Baby Loves Rock & Roll Music. Daarin ontwaarden we de geest van Jonathan Richman. Die is zo goed als vervlogen op If My Mother Thinks I’m Happy, een song die wat Britser (Kevin Ayers iemand?) klinkt dan de voorganger.
Dit keer ook krijgt hoofdman Sam Willmett vocale bijstand van de bas spelende Tilly Harris. Zij mag tegen het einde even uitpakken op haar instrument onderwijl houden Sam en drummer Dan het tempo er goed in. Verder is My Mother in tegenstelling tot My Baby geheel solo-loos.
If My Mother Thinks I’m Happy lijkt te gaan over het groeiende gat dat gaapt tussen wat de moeder van ik figuur denkt en wat hij voelt. De song staat op het recent verschenen 9 nummers tellende mini-debuutalbum van het trio uit Zuid Wales, ‘Pure Particles’.
Op basis van de kwaliteit van hun songs zou The KVB veel bekender moeten zijn dan nu het geval is. Het duo uit London gaat alweer hun twaalfde jaar van bestaan in. The KVB wordt aan de m/v gebracht als een audio-visuele act, maar door noodgedwongen gebrek aan liveshows is het accent verschoven van beeld naar geluid.
Hadden ze misschien eerder moeten doen, denk je als je de nieuwe nummers hoort. Hun post-corona songs glinsteren nog feller dan de oude. Debet daaraan is de grotere rol die Kat Day zich heeft toebedeeld. Behalve het betasten der toetsen zingt ze nu ook, op Unbound unisono met de tot voor kort dominante Nicholas Wood.
Unbound, de titeltrack van het nieuwe album van The KVB maakt indruk met zijn dromerige zang, enerverende electronica en goed geplaatste gitaaruitbarstingen. De tweede helft is zelfs helemaal voor de gitaar. Zoals dat gaat bij echt goede nummers vliegen de drie en halve minuut die Unbound duurt voorbij.
Op de rand van 2021 naar het nieuwe jaar willen we op Pinguin Pop Goldband nog even eren. Dat doen we met de enorme meezinger Ik Haat Je. Een geweldige tekst verpakt in een catchy synthlied met nogal wat funky, retro jaren ’80 invloeden als Toontje Later en Het Goede Doel. In augustus kwam het debuutalbum Betaalbare Romantiek van de Haagse groep uit, gelukkig kon dit Goldband dit jaar nog redelijk optreden want live gaat bij het trio het dak er he-le-maal af. Knallend richting 2022!
In de onvolprezen Beatles documentaire, Get Back zit een scene waarin Paul McCatney verzucht tegen Ringo, ‘and now there are only two’. Of woorden van die strekking. George Harrison heeft tijdelijk de band verlaten en Lennon is niet komen opdagen. De tranen schieten Paul in de ogen.
Zoiets is ook Brandon Smith overkomen. The Anix begon als trio breidde uit en kromp weer in, en nu is alleen Smith nog over. Te horen is dat niet. Wie heeft een band nodig als je een goed geoutilleerde studio tot je beschikking hebt? En welke muzikant heeft er tegenwoordig geen goede studio thuis?
Sinds The Anix in 2004 zijn eerste kik gaf, zijn er negen albums verschenen, de nieuwste kwam deze week uit. Below is het openings- tevens titelnummer van het album. The Anix bewandelt een middenweg tussen electro en metal. Binnen die grenzen varieert Smith er lustig op los. Wat de songs bindt is een gevoel van verlatenheid. Ook het schurende Below heeft een droeve afdronk. Wie wil weten in welke hoek je The Anix moet plaatsen? Denk richting Nine Inch Nails en Rammstein, maar dan wat minder neurotisch dan de eerste en wat minder bombastisch dan de tweede.
Een instrumentale protestsong kan dat? En heeft dat zin? Ja en nee, zou ik zeggen. Ja want het bestaat, heet Break The Chains en is van The Brkn Record. En nee, want niemand die het nummer hoort en de context niet kent, weet wat de bedoeling is.
Break The Chains is het enige instrumentale nummer op het Architecture of Opression, het debuutalbum van The Brkn Record. Andere titels zijn o.a. Witness The Whiteness, A Police Service Not A Police Force en Reperations. Wie de (Amerikaanse) politiek volgt herkent hier in een aantal agendapunten van de Black Lives Matter beweging.
The Brkn Record is een nieuw project van Jake Ferguson, de bassist van het Britse ‘deep’ jazz ensemble Heliocentrics. Alle songs op het album zijn gezongen of gerapt, op een na dus.
Het album van The Brkn Record grijpt stilistisch terug naar het tijdsgewricht 1965/1975, de tijd van Black Awareness toen artiesten als James Brown, Marvin Gaye en Miles de emancipatieboodschap van o.a. Martin Luther King en The Black Panthers verder uitdroegen in hun muziek. Uit die tijd ook stammen de zogenaamde blaxploitation films, met Zwarte acteurs, Zwarte regisseurs en componisten. Daaraan refereert Break The Chains, dat niet had misstaan op een (soundtrack)album van Isaac Hayes, Curtis Mayfield of Bobby Womack.
Glitter is onze eerste kennismaking met Daisy The Great, een band die tussen de twee en zes leden telt. Wie altijd van de partij zijn, zijn Kelley Dugan en Mina Walker. Alles draait namelijk om hun samenzang. Die is niets minder dan indrukwekkend. Al komt de een uit New York en de ander uit New Orleans, ze klinken als zusjes. ‘Men’ zegt wel dat de mooiste harmonieën uit de keeltjes komen van familieleden. Daisy The Great vormt de uitzondering op deze regel.
Het duo leerde elkaar kennen op de acteursafdeling van de Tisch School Of Art in NYC. Dat was in 2016. Een jaar later volgde de debuutsingle, The Record Player Song, inmiddels goed voor ruim 16 miljoen plays. Inmiddels hebben de Daisies een EP, een album en een handvol singles op hun naam staan. Om een indicatie te geven in welke hoek je het moet zoeken. Inspiratie putten de meiden uit de muziek van o.a. The Dirty Projectors en Fleet Foxes, maar vooral van The Roches, drie zingende zusjes uit New York, die in een rechtvaardiger wereld wereldberoemd zouden zijn geweest. Wie harmonie zingt kan natuurlijk ook niet om Simon & Garfunkel heen. Van hen hebben ze Scarborough Fair gecoverd.
Veel is er nog niet te vinden over Daisy The Great. We weten daarom niet of Glitter de voorbode is van een album. We kunnen het alleen maar hopen. Maar het moet wel raar lopen wil deze deze eerste kennismaking niet uitmonden in een lange relatie.
Vorige week liet Martje in de Graadmeter naast de a-kant van Taking Me Back van Jack Black ook de b-kant horen, een country versie van het zelfde nummer. Daar werd zeer positief op gereageerd, dus zullen we ze voortaan een beetje afwisselen. De a-kant is Jack zoals we hem kennen, een beetje opgefokt, op de b-kanthoren we Jack redelijk relaxed, of zoals hij zelf zegt, teder of gently.
Binnen de werld van de dreampop zijn er weinig grotere namen dan die van Beach House. Goed nieuws dus dat het duo een nieuwe muziek in de aanslag heeft. En op bezoek komt. Het nieuwe album van Victoria en Alex heet net als de single Once Twice Melody. De plaat telt 20 songs die in blokjes van vijf worden uitgebracht. De eerste worp was op 10 november, de laatste op 18 februari. Aan Best Kept Secret de eer om Beach House te mogen presenteren komende zomer..
Mmm Mmm, dat is de titel van de nieuwe song van Camilla Blue. Een song over zelfreflectie. Het is de achtste single die ze uitbrengt voorafgaand aan haar tweede album Yellow, dat in maart 2022 verschijnt. Het nummer maakt ook deel uit van de Augmented Reality liveshow die op 25 maart in première gaat in de Effenaar. Camilla Blue ontwikkelt deze show samen met Effenaar Smart Venue en Fontys.
“Mmm Mmm gaat over het vat vol tegenstrijdigheden in mij’, vertelt Joyce Deijnen. Haar alter ego Camilla Blue vertolkt dit in het lied. Het is een warm en ingetogen nummer met intense begeleiding van haar gelijknamige band. “Door mijn gedrevenheid wil ik vaak alles tegelijk, waardoor ik mezelf nogal eens voorbij loop en ruimte bij anderen wegneem. Ondanks alle goede bedoelingen maak ik het mezelf dan onnodig ingewikkeld. Ook heb ik wel eens moeite met hoe materialistisch mensen in het leven staan. Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind. Als je ouder wordt, moet je meer doen om de weg naar echt geluk te vinden.”
AR-show
Het album Yellow gaat over het leven van Camilla Blue, van haar prille jeugd als pleegkind naar volwassenheid. Met ondersteuning van Kunstloc Brabant werkt zij momenteel aan de AR-liveshow die in 2022 langs Nederlandse poppodia gaat toeren. De rijk gevarieerde songs over haar levensverhaal krijgen extra kracht door verrassende AR-beelden die het publiek ervaart door speciale brillen.
Op basis van een concept van regisseur John Heijligers hebben studenten van de Fontys opleidingen Creative Studies en ICT respectievelijk de storyline en de techniek uitgewerkt. Ook hebben zij een multi-experience platform ontwikkeld voor de promotie van de tour met nieuwe technologieën. Zo komt er in de steden waar Camilla Blue deze AR show speelt een mystieke gele deur te staan, waarbij je via een QR-code een eerste impressie krijgt van de AR-show.
Camilla Blue componeert, schrijft teksten, zingt, speelt piano en gitaar, en combineert andere artistieke kwaliteiten zoals schilderen en ‘performen’ met haar muziek. Als één van de toptalenten van Brabant kreeg ze ondersteuning van Music Hub Brabant.
